Þiþkin egolu kocaman bir soru iþareti ile baþladý yolculuðum: Kimdim ya da kimin nazarýnda neye tekabül ettiðim miydi önem sýralamasýnda ilk sýradaki?

Cevabý bulamazken, büyük bir heyecanýn yaþattýðý hezeyan ile anýnda vazgeçtim sorumdan zira eþlik eden o merak duygusu yerini hezimete terk etmiþti ve sayýsýz ünlem nezdinde sadece duraksadým ve sabitledim yörüngemi.

Ýnsanlar vardý yakýnýmda uzaðýmda ve bakýþlar merak dolu.

Ýnsanlar yoktu aslýnda etrafýmda sarýp sarmalayan ama eþlik eden bir hüzün yumaðý vardý yüreðime kilit koymuþ. Sevmekten alýkoyamazdým kendimi deðil vazgeçmek düþünmek bile abesle iþtigal idi.

Yoksa görmek istediðim insanlar mýydý çat orda çat burada ya da haz etmediklerim mi ellerinde bir matkap söküyorlardý temeli belki de ellerinde bir kazma ve iri bir kürek, toprak atmak için ölü düþlerime saf tutarken en ön sýrada.

Sýralama yapmam gereken maddelerle baþ baþa kalmýþtým: Ya þimdi ya asla…

Ya þüphe kazanacaktý ya güven.

Ya nefrete raðbet edip benzeyecektim ya da kendime inanýp þartsýz koþulsuz sevmeyi ilke edinecektim.

Hükümler mi hükmedilen özgürlük mü?

Sona gelmek ki yoksa her gün yeniden baþlamak mý?

Sevmek mi sonuna kadar ya da nefret duygusun o köreltici yadsýmazlýðýnda hapsolup çürümek mi günden güne?

Yeltenmediðimi asla iddia edemem ne de vazgeçtiðime nasýl kani olacaðýmý durup da sorgulamak belki de… Üstelik tereddüt dahi etmeden.

Nefret en yoz ve yýkýcý olan ve köreltici bir o kadar acýnasý bir mefhum üstelik insanlýkla alakasý dahi olmayan.

Þüphe belki de en aðýr darbe þeytanýn size sunduðu bir vesvese adeta. Bu da demek deðil ki körü körüne ve sorup sorgulamadan inanýn ve kanýn tüm yalan söylemlere. Lakin iç ses bir þekilde tayin etmekte yöneleceðiniz istikameti. Tek ayrýntý ise o iç sese güvenip odaklanmak.

Belki de en kötüsü sunulan yalanlara kanýp hakkýnýzda üretilenlere karþý geliþtirdiðiniz o savunma mekanizmasý. Nasýl mý? Sadece yörüngeden çýkmadan ve rotayý kaydýrmadan öngörüleriniz sayesinde bildiðiniz yolda asla ve asla taviz vermeden adýmlamak hatta yeri geldi nefesiniz týkanana kadar koþmak üstelik arkanýza dahi bakmadan. Evet, asla bakmayýn arkanýza zira geride olanlar ne derece önem taþýyabilir ki? Belki arkanýzdan sayýp sövenler bir o kadar kendi gölgelerinden korkup sizin gölgenizi taþlamaya kalkanlar.

Yalnýzlýðýn getirdiði bir özgüven eksikliði mi yoksa kalabalýk yalnýzlýðýn getirdiði o uðultu mu?

Sarmalýnda dünyanýn ve kopuk zihniyetlerin ve odaðýnda bahþedilen güzelliklerin yine seçim yapmak payýnýza düþen. Terk edilmiþliðin hezeyaný iken yüreðe aðýr gelen vicdanýnýzýn sesi ve tüm öðretiler asaletin simgesi. Sonlanmadan hikâyeler isterseniz koyun noktayý karþýnýzdaki soru iþaretleri ile gelmeden ve sorup sorgulamadan ve çürütmeden varlýðýnýzý kin kokan nefesi ile.

Zihniyetlerin taþýdýðýný istediðiniz kadar yadsýyýn inanýn ki insanlarý deðiþtirmek nasýl mümkün deðilse bir o kadar kolay akýma kapýlýp varlýðýnýzý yitirmeniz.

Yettiðiniz ölçüde yine de kendinize yetememek.

Sevdiðinizden daha da fazla ve daha yoðun tüm olumsuz edimlere raðmen ve inatla kopmamak zincirden kaybetmemek ise aslolan ve riayet etmek ise düzene yine kurallarýnýzý koruyup odaklanmak hedefe. Ne bir oyun ne bir varsayým sadece size ait dünyanýn deðiþmez varisi iken benliðiniz ve o eþsiz yürek sesi.