SAMAN KAÐIDINA     ÇÝZDÝÐÝM DÜÞLERÝM

Saman kaðýdýna çizdiðim düþlerim,

Penceremdeki mor  menekþelerim,

Çantamdaki ilk okuma fiþlerim,

Hatýralarým  arasýndan gülümser durur.

Önce siyah önlüðüyle bir kýz geçer,

Yakasý da  dantelli bir baþka güzel.

Üzerinde  küçülmüþ  bir hýrka,

Anlaþýlan  alamamýþlar bu kýþ gocuk ta.

Ardýndan bir oðlan belirir ,   kara kuru,

Soðuktan akan burnunu    siler ilerler,

Pantolonu kýsa ayakta potin,

Aðýldaki koyunlarý sayar ilerler..

Zil sesi ta ötelerden duyulur

Öðrenciler bir sýraya koyulur.

Üþümesin afacanlar diyerek,

Sýnýftaki sobalara tezek vurulur.

Öðretmenin verdiði dersler,

Öðrencilerin ta yüreðine  dokunur.

Öðrenmenin   verdiði  büyük mutluluk,

Minik gözlerde bir bir okunur.

Akþamüstü   çalan  zil sesiyle,

Boþalýr yorgun  mektep kimsesiz  kalýr.

Gecenin    ürküten karanlýðýnda,

Çocuklarýn hatýralarýyla oyalanýr.

Saman kaðýdýna çizilen düþler:

Bir  okul bacasý ,her zaman  tüten,

Bir sýnýf penceresi kýrlara bakan,

Sýnýfta  bir kara tahta baþýnda da ben,

Elimde tebeþir yazan çizen,

Öðrenen ve öðrendiðini öðreten,

Bu  gerçek  düþle  þimdi mutluyum ben.