Ömür, çok sevdiði siyah uzun topuklu ayakkabýsýnýn yere deðmesiyle oluþan sesin yankýsýný dinleyerek sokakta ilerliyordu. Sabahýn erken saatleri olmasaydý belki de bu sesin farkýna varmayacaktý. Etrafta tek tük insanlarýn dýþýnda kimsecikler yoktu. Sonbahar artýk valizini toplamýþ, baþka bir diyara yolculuðuna günler kalmýþtý. Dükkânlarýný yeni yeni açmaya baþlayan esnaflar, sonbaharýn son haftalarýný yaþadýklarý bugünlerde kepenklerini açarken soðuðun yelpaze gibi yüzlerine vurmasýyla defalarca yeniden uyanýyorlardý. Her biri kýþý korkuyla bekler gibiydi. Ömür iþyerine geç kalacaktý ama umurunda deðildi, her sabah olduðu gibi yine yol üstündeki fýrýna girdi. Sýcak ekmeðin mis gibi kokusunu iliklerine kadar içine çekti. Açlýðýnýn bir kez daha farkýna vardý. Zaten akþam da birkaç bisküvi atýþtýrýp uyumuþtu. Kasanýn yanýndaki camekâna özenle dizilmiþ poðaçalara, simitlere, açmalara ve ketelere baktý. Kasadaki genç delikanlý ne alacaðýný, kaç tane alacaðýný, ne kadar para uzatacaðýný ve mutlaka cevabý “hayýr” olan o soruyu soracaðýný biliyordu. Neredeyse her sabah ayný saatte gelen bu bayanla her sabah ayný konuþmalar tekerrür ederdi. Delikanlý onu her gün gördüðü için yüzüne, konuþmasýna alýþmýþ, içten içe ona ýsýnmýþtý. Bazen aþina olmak da sevmeye yeterdi. Tek üzüldüðü daim müþterisi Ömür’ün bir kez olsun baþýný kaldýrýp kendisine bakmayýþýydý. Oysa bir kerecik baksa belki de ona olan ilgisini fark edecekti. Ömür’ün ise sanki içinde bir sýkýntý vardý ve o sýkýntý kendisini tutsak etmiþ gibiydi. Yüzünü kaldýrýp etrafa bakmasa kimseciklerle yüz yüze gelip muhatap olmasa iþte o vakit özgürdü. 

“Günaydýn…”

“Günaydýn, hoþ geldiniz.”

“Tuzlu kete var mý?”

“Hayýr, hepsi þekerli…”

“Ýki susamlý poðaça alayým.”

Genç, eline giydiði þeffaf eldivenle, poðaçalarý en ufak harekette ses çýkaran kahverengi kesekâðýdýna, kesekâðýdýný da poþete koyduktan sonra Ömür’e önce poþeti ardýndan da aldýðý beþ liranýn üzerini verdi.

“Afiyet olsun.”

“Hayýrlý iþler…”

            Ömür’ün ömrü bu sokaklardan her sabah koþturur gibi yürümekle geçiyordu. Zayýfça, yuvarlak yüzlü, kumral bir bayandý. Yüzünde en ufak bir leke olmadýðý gibi artýk ele avuca sýðmayan yaþama sevinci de kalmamýþtý. Bir yýl evli kaldýktan sonra eþiyle ayrýlmýþ, yeniden baba evine dönmüþtü. Piþmanlýðýný içinde yaþýyor, önce evlendiðine sonra sabredemediðine ardýndan boþandýðýna ve baba evine döndüðüne yanýyordu. Ýki yýla yakýn zamandýr yeni düzenine alýþmaya çalýþýyor, ancak iþyerine gidip gelirken sessizliðin ve özgürlüðünün tadýný çýkarabiliyordu. Giyiniþinden sözlerine, bakýþlarýndan saç modeline kadar herkesin her þeyine karýþmasýndan yorulmuþtu. Tanýyanlar da tanýmayanlar kadar çok soru soruyor, sanki onun geleceði için kendilerinden daha çok ona kaygýlanýyorlardý. Ýnsanlardan günden güne soðuyordu.

            Ýþ yerinde gün boyu yaptýðý temizlik iþi, onu fazlasýyla yorsa da kendi sýkýntýlarýndan bir nebze uzaklaþabiliyordu. Bedeni ise çalýþmaktan terliyor, beline kadar uzattýðý, tarayýp arkadan baðladýðý saçlarý daðýlýyor, ütülü elbisesi kýrýþ kýrýþ oluyordu. Ýþ dönüþü aldýðý duþ bedensel yorgunluðunu atýyor, günden eser kalmýyordu.

            Üç katlý bir Ýþhaný’nda çalýþýyordu. Bu Ýþhaný’nda herkes kendi iþini yapýyor, çoðu masa baþýnda evraklarla uðraþýyorlardý. En güzeli de mecbur kalmadýkça kimseyle muhatap olmak zorunda kalmýyordu. Allahtan ki çay ocaðýna bakan öteki kadýnlarýn yerinde deðildi. Öyle olsa “Ýki çay, bir kahve, bir nane-limon” sözleriyle baþý þiþecek, belki de bir gün yorgunluðun verdiði cesaretle birine baðýrýverecek, zar zor bulduðu iþinden de olacaktý. Yaþamak sabýr iþi olmuþtu. Baþkalarýndan çok kendine sabretmek günbegün daha da zorlaþýyordu. Kendisiyle beraber çalýþan kat görevlisi Meliha Haným ile birlikte yaptýklarý kahvaltýda onunla dertleþiyor, aralarýnda kalacaðýndan emin halde her sýkýntýsýný onunla paylaþýyordu. Ýmkâný olsa, konu komþu karýþmasa, ailesi karþý çýkmasa ayrý bir ev tutar, geçmiþinden kaçar, geleceðe dair saðlam kararlar alýrdý. Zaten otuz yaþýna yaklaþmýþ biri olarak baba evinde kendini fazlalýk hissediyordu. Çaylarýnýn yanýna haftada bir evden getirdikleri peyniri de katýk ediyor, birbirlerine arada zoraki gülümsüyorlardý.

            “Tuzlu kete yoktu, yine poðaça aldým.”

            “Ömrümü tükettin Ömür! Madem seviyorsun baþka yerlere sor. Adamlar yapmýyor iþte!”

            “Ne bileyim, hem yolumun üstü hem geç kalýrým diye… Hem de kolayýna kaçtýðým bir alýþkanlýk…”

            “O halde söylenme, haydi… Biliyor musun ben eþime daha ilkokulda âþýk olmuþtum.”

            “Hadi caným, nasýl?”

            “Sýnýfta fýkra anlatabilen tek çocuktu ve anlatmaya baþlayýnca gülmekten anlatamadýðý olurdu. Ben kahkahalarýna âþýk olmuþtum.”

            “Ben de senin tam tersine aðlayan bir çocuða…”

            “Sahi mi?”

            “Evet, sýnýf baþkanýydý. Beden dersinde bahçeye çýktýk. Musa öðretmen ‘büyüyünce kimlerin sporcu olacaðý bu yarýþta belli olacak,’ diyerek erkek öðrencileri sýraya dizdi. Hepsi var gücüyle koþuyordu ama sýnýf baþkanýmýz koþarken fena düþtü; kolu baþtanbaþa yaralandý, kan revan içinde kaldý, çok aðladý. Pansuman yapýlýrken dahi öyle çok aðladý ki o an âþýk olmuþtum.”

            “Zaten kýzlar ya ulaþamayacaðýný sandýklarýna ya da acýdýklarýna âþýk olur. Sonra ne oldu?”

devam edecek...