Üstünkörü gözükse de oldukça temkinli ve yadsýmaz bir tavýrla diyeceðini demiþ ve çekilmiþti köþesine.

Sýradan bir hayatýn sýra dýþý bir bireyiydi olsa olsa. Sýra dýþý imgelerin sýradan bir bileþkesiydi belki de.

Ve farklý mizacýyla farkýndalýðýný henüz yitirmemiþ gençten bir adam…

Ellerini ovuþturdu usulca. El üstünde tuttuðu kadýnýn o muhteþem gözleri geldi gözünün önüne. Ýlk gördüðü an itibariyle çarpýldýðý o güzelliðin izdüþümü yankýlandý bedeninde.

Varlýðýný asla küçümsemeyen tek insan. Ýçinde biriken hatýratýna sahip çýkan tek canlý.

Emsalsiz ve hiçbir vasfa sýðdýramadýðý azize.

Topu topu iki kez görüþmüþlerdi üstelik kýsýtlý bir zaman diliminde ama yýllarý sýðdýrmýþlardý dakikalara. Masumane bir terk ediþ ise onlarýn birlikteliðini ters bir ivmeyle tetiklemiþti.

Farklý ruhlarýn farklý aidiyetlerinin minvalinde seyreden ayrýmcýlýk dolu tuhaf bir mizansen belki de yönlerini kýbleye çeviren.

Neyle iþtigal ettiði önemsizdi adamýn.

Nereye ve kime ait olduðu akýl dýþýydý kadýnýn.

Ve ortak bir yola çýkmalarý asla mümkün deðildi.

Adama kalsa çoktan sýrra kadem basmýþlardý. Ama kadýnýn kararý kesindi: Bu kötülüðü asla yapamazdý ona.

Rehavet içerisinde devþirdi düþüncelerini adam. Ýlkelerine sahip çýkmasý gerekmiyordu ilk kez. Lakin ilkesizliðin doruðunda ilk kez bir ilkeye imza atmýþ olmaya meyletmiþti bir kez Bahar.

Gerçek adýný bilmese de biliyordu ki Bahar’ýn ne ilk ne de son birlikteliði olacaktý. Aradaki süreçler, kadýnýn mola verdiði duraklar hiç mi hiç önem arz etmiyordu adamýn gözünde. Merak etmiyordu da ne deþmekti ona düþen ne de eleþtirmek.

Ansýzýn kesiþmiþti yollarý bu iki yabancýný. Yabancýdan ziyade yoldaþ olmalarýna þunun þurasýnda ne kalmýþtý ki…

Ýlk kez dudaklarý mühürlenmiþti bir kadýn karþýsýnda ve ilk kez sessizliðe yenik düþmüþtü Bahar, ses bildiði onca imgeye inat.

Bir hastane koridorunda rast geldikleri o günden beri tek bir soru dahi yöneltmemiþlerdi birbirlerine geçmiþe dair. Mademki ortak bir geçmiþleri yoktu söz hakký da tanýmamýþlardý birbirlerine deþmemek adýna maziyi.

Geleceðe odaklý bir yaþam yine tescilli birlikteliklerini etekleyebilirdi. Evet, tescilliydi birliktelikleri zira ikisi de ortak bir kadere tekabül etmiþlerdi.

Kaderin yordanasý hangi özelliðini göz ardý edebilirlerdi ki ya da kadere mi atýfta bulunacaklardý ruhlarýna pelesenk olmuþ iken hüzün kývýlcýmlarý.

Ne bir sanrýydý kadýn ne de gerçek boyutu vardý varlýðýnýn.

Ne bir süreçti bu yaþanan ne de boyutsuz bir yolculuk.

Var mýydýlar?

Yoksa yokluk muydu ruhlarýný besleyen?

Yaþlara asla tahammül besleyememiþti adam ne de yas tutmaktý derdi ya da iþtigal ettiði o hayatýn uzantýsý her ne ise.

Tahammülsüzlük yine tasvip etmediði bir özellikti ve tahakkümperver insanlardan hiç mi hiç haz etmezdi.

Yoksunluðun derdinde yoksul bir yürekle yok saysa da kendini biliyordu ki yokluðunu tetikleyen tek unsurdu kadýnýn yok saydýðý o denklem ve yoktan var eden Tanrý’nýn insanlara seçim hakký tanýmamasý.

Üçünci buluþmasýna geç gelmiþti bu sefer çünkü biliyordu Bahar’ýn randevusuna sadýk kalacaðýný.

Ýkinci buluþmalarýný hatýrlamak dahi istemiyordu.

Ama sonuncusu ve üçüncüsü en koþulsuz acý ile tümlenmiþti.

Uzaktan seyrettiði mizansen ne göze hoþ geliyordu ne de duyduklarý kulaða hoþ…

Boþ bir dünyanýn iki yüküydü aslýnda onlar. Birbirlerine asla yük olmayan tekil kimlikler hiçliðe uzanan o yolda kanýksanasý bile asla eremeyecek ama düþtükleri yerden de asla kalkamayacak.

Bir yandan kalabalýðý seyrediyordu bir yandan metrelerce uzaðýndaki o küçük kýzýn hýçkýrýklarýna tanýk oluyordu.

Boðazýnda düðümlenen ne varsa haykýrmak istiyordu bu isimsiz kadýný çaðýrmak için.

Geç olduðunu bilmesiydi içini daðlayan.

Geç kalmýþlýktý aslýnda bu varoluþluluðun o aykýrý saplantýsý. Normal tanýmýna hiç mi hiç yatkýn deðildi tüm o geliþler ve gidiþler.

Sýfatsýz düþünmüþtü bir insaný ilk kez hayatýnda.

Soyutlamýþtý evreni somut bildiði duygularýndan.

Tanýmlayamadýðý o külfeti terk edemiyordu ki.

Koca bir aðaç gövdesinin ardýnda boþ gözlerle baktý küçük kýza annesinin ardýndan koca bir boþluða düþmüþ.

Tanýmadýðý insanlar adamýn, belli ki kadýný yakýnlarýydý.

Yavaþ yavaþ daðýlan kalabalýða göz gezdirdi. Sanmýþtý ki insanlar avaz avaz haykýrýp Bahar’ý geri çaðýracak.

Görevlerini ifa etmenin verdiði rahatlýkla çözülen komine bakýp iç geçirdi.

Ýri yarý bir adam çekiþtirdi küçük kýzý:

‘’Haydi, gidelim artýk. Yarýn okulun var.’’

Ýnanmaz gözlerle babasýna baktý küçük kýz. Kim bilir aklýndan neler geçiyordu?

Hala hayatýn devam ettiði…

Girmesi gereken sýnavlar olduðu…

Ve annesini bir daha göremeyeceði

Küçük kýz ve babasý yanlarýndan geçerken bir an göz göze geldiler. Ne bir etkileþim ne de bir iletiþim söz konusuydu. Fakat tek gerçek vardý yollarýnýn kesiþtiði: Ayný kadýnýn ardýndan gözyaþý döküyorlardý farklý duygularla yoðrulmuþ olsalar da ve serzeniþte bulunuyorlardý kadere serzeniþleri ne barýndýrsa barýndýrsýn.

Belki bir yokluk.

Belki hiçliðin uzantýsý.

Belki bir mecburiyetin terk ediliþi.

Belki de bir alýþkanlýk.

Ama gerçek olan bir þey vardý ki:’’Iskalamýþtý aþk yine kim bilir kaçýncý kez irdelese de irdelemese de onaylasa da onaylamasa da.’’

Ve geç kalýnmýþlýðýn coðrafyasýnda vücut bulmuþtu aþk bir kez daha kavuþmama gerçeðini teðet geçemezken...