Gözlerimi açýp bakýnca çevreye,

Herkes koþmuþ gidiyorlar menzile,

Kendimizi kaplamýþ dönmüþüz rezile,

Görmüyorlar gidiyorlar hepsi kendince..

Bedenimize yüklemiþiz onca yükü,

Sýrtlarýnda sanki dünyanýn yükü yüklü,

Koþtukça yollar olmuþ büklüm büklü,

Nereye gidiyorlar kendileri süslü..

Kim ne derse onun peþinden koþarlar,

Bilmeden kendilerini çýkmaza sokarlar,

Bilmezler baþkasý için kendilerini yakarlar,

Kendi için deðil baþkasý için solarlar..

Baþtaki tutmuþ yükünü yolunu,

Nerden bilirsin yaþamdan hoþnut mu,?

Nasýl alýr verir nefes soluðu,

Yonttukça yontar alýr sorumluluðu..

Ezilen maðdur, ezende gaddar,

Nereye kadar gidecek nereye kadar,

Unutma bir gün hesabýn sorarlar,

Ahlarýný alma vahlarýný alýrlar..

Yaþayanlarýn hepsinin var umudu,

Hayatta olmak adýna alýrlar somunu,

Kendilerince tuttururlar gittiði yolunu,

Bir nefesi var kesiyor soluðu,

Gezeler tozarlar yerler içerler,

Masraflarýný da garibana yüklerler,

Onlar baki deðil bir gün göçerler,

Dünya ahret ettiklerini çekerler..

Er geç hesap günü gecikmeden gelir,

Ne yaptýlarsa hepsi önlerine serilir,

Akan sularýnýn yönleri çevrilir,

Yaptýklarýndan bir, bir hesaba çekilir…