Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-26

…

“Siz kimsiniz? Benim iki kýzým olup olmadýðýný nereden biliyorsunuz? Siz yoksa bir dedektif misiniz? Veyahut bir casus musunuz?”

“Hayýr, ben ne dedektifim, ne de bir casusum...”

“Öyle ise kimsiniz? Necisiniz?”

“Sadece bir doktorum,”

“Bir doktor mu? Hele çok genç bir doktorun benimle ne ilgisi olabilir? Kýzlarýmla ayný yaþta gibisiniz. Doðum doktorum deðilsiniz ki, doðumumu ve kýzlarýmýn sayýsýný bilesiniz. Ve hala beni niye aradýðýnýzý söylemediniz?”

“Dedim ya! Tanýþmak için… Ama bir türlü tanýþma ortamý da olmadý ki. Adým Dr. Safa, Tokyo Üniversitesinde Doktora yapýyorum…”

Hitomi Haným Tokyo üniversitesini ve doktora kelimelerini bir kenara býrakarak içinden Dr. Sa-fa ismini birkaç kez tekrarladý. Kendince bir ipucu arýyor, tanýdýðý isimlerle bir baðý var mý diye düþünüyordu. Ama bir türlü çýkýþ yolu bulamýyordu.

“Tokyo’da yaþayan bir doktorun benimle ne ilgisi olabilir ki?” dedi.

“Doktor olmamýn ve Tokyo’da yaþýyor olmamýn elbette sizinle bir ilgisi yoktur.”

“Öyleyse neyle ilgisi var?” dedi ama genç adamýn cevap vermesini beklemeden “Nerelisiniz?” diye sordu.

Kadýn, Genç Adamýn gözlerine baktý. Doðruyu söyleyip söylemediðinden emin olmak istiyordu. Gözleri genç adamýn dudaklarýndan dökülecek sözcüklere düðümlendi.

“Türkiye’liyim…”

“Neee… Türkiyeli mi?”

“Evet, Türkiyeli…”

…

Hitomi Hanýmýn aklý bir anda karmakarýþýk oldu. Çok hýzlý bir bilgisayar gibi, kafasýndaki bilgi ve belgeleri taramaya çalýþtý. Çok genç bir adam ve Türkiyeli… "Ee bunda ne olabilir ki? Türkiyeli de olabilir Amerikalý da…" olamaz mý yani?

Ama Türkiye için belleðindeki çok eski verilere gitmesi gerektiðinden düþünmeye baþladý. Bakýþlarýný Genç Adamýn yüzüne çevirdi. Yok, tanýdýk bir aþina yüze hiç benzetemedi. Ama çok yýllar öncesinde, koleje gittiði yýllarda Türkiyeli bir mektup arkadaþý vardý ama! Onunla bir ilgisi veya ilintisi olabilir miydi? Kafasýndaki düþünce ve sorularý evirip çevirip tartmaya çalýþýyordu.

Dr. Safa, Hitomi Hanýmý daha çok meraklandýrmak istemiyordu.

“Müsaade ederseniz tabletimden bir þeyler göstermek istiyorum,” dedi. Sýrt çantasýný açtý tabletini çýkardý.

O tabletin açýlmasý ile meþgul olurken, Hitomi Haným dikkatle onu izliyor, en ufak bir hareketini dahi kaçýrmak istemiyordu.

Genç adam tablette Hitomi Hanýmýn on yedi yaþýnda çekilmiþ fotoðrafýný gösterdi. “Efendim. Bu sizsiniz deðil mi?” Hitomi resmi görünce hatýrladý.

Bir anda karmakarýþýk olan düþünceleri rahatlamýþtý. Üzerinde okula giderken giydiði beyaz gömlek, çizgili beline doðru sarkan açýk mavi forma yakasý, yakanýn alýndan göðüsleri üzerinde düðüm olmuþ lacivert renkli ipek fular duruyordu. Ýki örgülü siyah saçlarý omuzlarý üzerinden aþaðýya sarkýyordu. Öne taradýðý zülüfleri kaþlarýný kapatarak gözlerine kadar iniyordu.

Üzerinde ki endiþe ve kaygý yavaþ yavaþ yok olmuþtu. “Ama bu resim bu genç adamda ne geziyordu?” diye sordu kendi kendine… Hitomi kekeler gibi “Bu resmimi nereden buldunuz?” dedi.

Genç Adam “Bulmadým efendim. Aldým…” dedi.

Hitomi Haným “Nereden aldýnýz?” diye sordu ama diðer yanda o resmin bu genç adamýn eline nereden ve nasýl geçtiði hususunda fikir yürütmeye çalýþýyordu. “Ýnternetten aldýðýnýzý söylemeyeceksiniz herhalde…”

“Hayýr efendim. Ýnternette isminizi ve resminizi o kadar çok aradým ama ne yazýk ki hakkýnýzda hiçbir bilgiye eriþemedim… Sosyal sitelerde gezinen biri deðilsiniz…”

“Bunu nereden biliyorsun?”

“Eðer öyle olsaydý isminize mutlaka ulaþýrdým,”

“Doðrudur. Ýnternetten pek hazzetmem. Gerçi hazzetsem de asla kendi adýmla girmezdim. Ýnternet neredeyse bir çöplük gibi… Sizi rahatsýz edebilecek yýðýnlarla dolu.”

“Haklýsýnýz. Bu görüþünüze fazlasýyla katýlýrým.”  

Hitomi Haným uzayýp giden konuþma her ne kadar hoþ bir sohbet ise de, kestirmeden bu yabancý adamý ve elinde bulundurduðu nereden aldýðýný bir an önce çözmek ve bilmek istiyordu. O arada aklýna geldi.

Yoksa sen o yazýþtýðým arkadaþýmýn…” dedi ve sözün gerisini genç adam getirdi. Genç Adam “Evet,” dedi. “Yazýþtýðýnýz o arkadaþýnýzýn oðluyum…”

“Demek, mektup arkadaþýmýn oðlusunuz öyle mi?”

“Evet. Efendim.”

“Japonya’ya neden geldiniz?”

“Doktora yapmaya geldim…”

“Hangi üniversiteydi?”

“Tokyo!”

“Oraya herkesi almýyorlar. Sen kendini nasýl kabul ettirdin?”

“Türkiye ile Japonya arasýnda karþýlýklý yüksek lisans ve doktora yapacak öðrenci deðiþimi antlaþmalarý var. Müracaat etmiþtim. O þanslýlardan biri de benim…”

“Tebrik ederim… Güzel ve yerinde bir tercih… Orada okumak için girmek çok zor… Þanslýsýnýz…”

“Teþekkür ederim.”

“Japonya’ya geleli kaç yýl oldu?”

“Dörüncü yýlým… Ýlk yýlým Japoncayý öðrenmeye çalýþmakla geçti… Sonra ki iki yýlým üniversite ile hastanesi arasýnda, yoðun bir tempoda nasýl geçti ben bile bilmiyorum.”

“Demek dört yýldan beri Japonya’dasýnýz. Alýþabildiniz mi? Dil konusunda çok baþarýlýsýnýz…”

“Tokyo’da dostlar edindim. Onlarýn çok yardýmýný gördüm… Artý çok çalýþmamý gerektirdi.”

“Gördüðüm kadarýyla baþarýlýsýnýz… Ayný zamanda tebrik edilmeyi hak etmiþsiniz… Tebrik ederim.”

“Hayat çalýþmayanlarý asla affetmiyor. Herkesi layýk olduðu yere koyuyor…”

“Bana baþka anlatacaklarýn da olmalý…”  

...

Devamý Var

...

Ant-150515