Korkuyorum yaşamaktan belki

Umudunu yitirmiş bir adam buluyorum gün geçtikçe

Karanlıkta ordan oraya çekiştiriyorum kendimi

Bazen bir ölü daha gömüyorum benliğime

Ruhumda işlenen cinayet sayısını hatırlamıyorum

Sonu gelmez acılara soyunuyorum

Zindan karası karanlığa tapıyorum

Büyüdükte ne oldu şimdi?

Yorgun, yıkık, milyonlarca kederli döküntü

Kırgınlık, öfke, üzüntü…

Günlerin terki geçmişin yası

Ya da çocukluğumun kendisiyle bitmeyen münakaşası

 

Olsun, hayatıma ne girdiyse paramparça

Dokunsan yüreğime ruhunu üşütürsün

Bende istemedim böyle olmasını

Her gece kendime kendimle kendimi sormasını

Her an düşme korkusu, ıssızlığın kuytusu

Çeksin kurtarsın bakalım ölüm uykusu

Desem de aldırma…

Yarından umutsuz geleceğe yürüyorum

Kanayan ben değilim!

Görmeye tutsak göz bebeklerim.

Olsun daha bir incinsin yüreğim

Gelsin arkamdan kovalayan takvimler

Büyüdükte ne oldu şimdi?

Acıların karşısına acılarımla çıkıyorum

Yaşam yolculuğumda tüketiyorum, tükeniyorum

 

Uslu dur diyen ailem sus pus

Mavi önlüğüme sor anne ben bir şey etmedim.

Ne bulduysam anında kaybettim

İstemezdim böyle olmasını

Her çığlığımda kendimi aramayı

Kanatan ben değilim                                                       

Her defasında umutla büyüyor özlemlerim

Büyüdükte ne oldu şimdi?

Aydınlığın yerine karanlığa batıyorum

 Muammer GÜNDÜZ'ün Hiç, Hiç Oldun Mu? kitabından

 

( Büyüdüm - Muammer Gündüz başlıklı yazı Okur_ tarafından 28.05.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.