Anlamsýz fazlasýyla da edilgen bir sürecin izdüþümü iken yöneldiðim minval yine ve yeniden doðan her yeni güne baþlýyorum bin bir umutla. Zafiyeti olsa gerek bu hassasiyetin yarattýðý o çökkünlük.

Bellediðim ne çok dürtü var yoldan çýkmamak adýna hazýr olda iken benlik.

Karanlýk belki de en büyük tesellim görünmemek adýna içine sýðdýramadýðým ne çok þey onca kutu kilit altýnda yan odada.

Neler neler sakladým da unuttum bile unutulmuþken bir köþede.

Ýzafi olmasýný dilediðim varlýklar ve kýsýk ateþte piþmekteyim hala çið hala toy ve nasýl bedbin.

‘’Dur ve beni bekle…’’

‘’Hayrola sen de kimsin?’’

‘’Seni hayýrsýz bu kadar mý çabuk unutuldum?’’ demesine kalmýyor ki bir pekiþtireç ile eklentili o uzantýda alýyorum yerimi. Oysa yeni kaybolmuþtum ve yeni gömmüþtüm arda kalanlarý.

‘’Sahi…’’derken kesiyorum sözünü.

‘’Unutan deðilim sadece unutulan…’’

Kýnýyor beni attýðý o þuh kahkaha ile.

‘’Hadi oradan. Bak hala yanýndaydým.’’

‘’Ýyi de sesin soluðun çýkmayalý çok oldu. Þimdi mi geldim aklýna?’’

‘’Ne bekliyordun ya… Hala anlamadýn mý?’’

‘’Cevaplarýma soru ile karþýlýk verme alýþkanlýðýndan vazgeçmediðin nasýl da belli.’’

‘’Ne sandýn… Tamam, tamam soru yok bundan sonra. Hadi anlat.’’

‘’Anlatacak ne kaldý ki? Ýþte karþýndayým. Hem sýrasý deðil bunlarýn.’’

Tam o anda peyda olan kýsa boylu bir varlýk sýzýyor gölgelerden süzülerek tam da aramýza.

‘’Ne kaynatýyorsunuz hele ki beni çaðýrmadan nasýl oluyor da sohbet bu denli koyulaþýyor?’’

‘’Sen de kimsin?’’ derken ani bir gök gürlemesiyle ikisi de kayýplara karýþýyor.

Boþ bir odada olduðuma vakýf oluyorum açtýðýmda gözlerimi. Hem boþ hem karanlýk üstelik boydan boya cam ile kaplý. Belli ki henüz sabah olmamýþ yoksa sýzardý gün ýþýðý. Ne bir lamba var hatta ne de bir düðme.

El yordamýyla karýþtýrýyorum ceplerimi ve denk geliyor parmaklarým gazý bitmiþ bir çakmaða.

‘’Hiç yoktan iyidir’’deyip ýþýyor oda. Boþ da deðilmiþ üstelik. Aðýzlarý sýký sýký kapalý sayýsýz kutu ve üzerlerinde adýmýn baþ harfi.

Yoksa kendime aldýðým hediyeler mi bunlar yýllardýr biriktirdiðim.

Ne fark eder ki ne de olsa biliyorum içlerinde neler saklý en az þeffaf ruhumun o göstergesi kadar ayan beyan ne ile dolu olduklarý.

Merak duygum da yitip gitmiþ belli ki.

Çocukluðum geliyor aklýma o sýkýcý ve yalýn yýllarým henüz kayýp vermediðim hatta kayýp duygusunun anlamý ile henüz tanýþmadýðým.

Yaðmurun baþladýðýný anlýyorum camlardan akan damlalarý görünce. Belli belirsiz iki üç damla yaþ süzülüyor ardýndan.

Saatin kaç olduðu ya da hangi yýl hangi mevsim ne fark eder demek bile olasý deðil bu hengâmede ya da hangi realite ise kimsenin üzerinde dahi durmadýðý. Belki benim de asla üzerinde durmamam gereken pek çok yanýlgý ve tüm yenilgi depreþtiren geçmiþ ile kurduðum o silik baðýn ýþýyan yüzü kadar saf ve temiz.

Yoksa insani olan her þeyden yoksunlaþmalarý mý beni uzaklara iteklemelerindeki o acýmasýzlýk. Kim bilir belki de benimdir tek suçlu bu denli ehemmiyet vermemden kaynaklanan.

Kafka’ya göre, bütün insanlýðýn boyun erdiði ve ‘’insan ol!’’ diye buyuran yasasý mý tüm bunlarý çaðrýþtýran.

Ýroni gücüne sahip olan bir boþluk mu yoksa algýladýðým ne varsa belki de içinde bulunduðum odanýn bir yanýlsamadan ibaret olmasý gibi ya da benim o göreceli varlýðým insanlarýn gözüne batan.

Kapýnýn vurulmasý ile kendime geliyorum ve açýyorum gözlerimi ve hiç duraksamadan yöneliyorum kapýya nereye açýlýrsa açýlsýn yeter ki çýkayým þu odadan…