Barýþ derin düþüncelere daldý  gitti. Aklýna Gökhan ile paylaþtýklarý güzel anýlar geldi. Hafta sonlarý Çýnar Lokantasýnda  ‘Az yemek’ menüsüyle karýnlarýný doyururlardý.Az yemek öðrenci usulü yemek, demekti .Lokantada bulunan yemek çeþitlerinden  dört beþ tanesinden birer kaþýk tabaða doldurulur,öðrencinin önüne sunulurdu.Parasý bir tabak yemek  parasýna denkti..Lokantadan ayrýlýrken  Gökhan:Usta bir haftanýn vitaminlerini depoladýk yine ,en kralýndan  diyerek espri yapardý.

      Dersleri ligiyle takip ederdi Gökhan. Yalnýz Osmanlýca dersiyle bir türlü yýldýzý barýþmazdý.Osmanlýca metinlerle epeyce mücadele ederdi ,okumak için. Ortadaki harfin’ sin ‘mi yoksa ‘þýn’ mý olduðunu hep karýþtýrýrdý.Osmanlýca hocasýnýn :“Ýçinizde Osmanlýca aþký olmalý gençler!Her yerde her zaman Osmanlýcayla haþýr  neþir olmalýsýnýz”. sözlerinin tersine o teneffüste sýnýfýn penceresinden görünen masmavi Karadeniz ile ilgilenirdi. Ucu bucaðý görünmeyen denize bakar, dalar giderdi.

      Sýnav zamanlarý hem kendisini  hem Gökhan’ý bir telaþ kaplardý.Akþam yemeði yenirken yarýnki sýnavýn kritiði yapýlýr,son lokmalar da boðazdan geçtikten sonra zaman kaybetmeden etüt odasýna çýkýlýrdý..Odaya çýkýlýr  çýkýlmasýna  ama laklak yapmayý býrakýp ders çalýþmaya gecenin onundan sonra fýrsat bulunurdu.Bir gayret gece iki,üçlere üçlere kadar çalýþýlýr,adeta kitap sayfalarýnýn aralarýnda kaybolunurdu.Ta ki ,gözkapaklarý uykuya yenilip ikide bir kapanýncaya kadar.Bu ruh haliyle uzun koridor yarý uykulu geçilir,odada yastýða baþlar konulmadan uykuya dalýnýrdý.

   Sýnavlar biter , sonuçlar panoya asýlýrdý. Yeni Türk Edebiyatý: 1195 Barýþ Yalçýn:70  On iki çift sýfýr(1200) Gökhan  Coþkun:60 .Sýnýfta iki Gökhan olduðundan diðer arkadaþlar ve Barýþ   Adýyamanlý Gökhan’a  okul numarasýndan dolayý  on iki çift  sýfýr Gökhan diye hitap ederlerdi. Bu adý Gökhan da benimsemiþti.Dört yýl boyunca panodaki dersler deðiþti; ama Gökhan’ýn notlarý hiç deðiþmedi.Notlarý ne elliden aþaðý indi ne altmýþtan yukarý çýktý.”Usta ,ifrat ve tefritten kaçýnmalý insan .orta yoldan þaþmamalý,”derdi.

     Üniversitenin son sýnýfýnda Gökhan biyoloji öðretmenliðinde okuyan Bursalý bir kýza gönlünü kaptýrdý.Sabah kalkýnca dolabýnda eline gelen ne varsa ,çoðu zaman kirli temiz demeden giyen Gökhan  birden deðiþiverdi.Üstüne baþýna özen gösterir oldu.Kýzla buluþacaðý zaman gözlerinin içi güler,kalp çarpýntýsý nerdeyse Barýþ bile duyardý. “Bu kýz yengen olacak senin yengen,” derdi, heyecanla odadan çýkarken.

     Sonunda okul bitti .Sýnýf arkadaþlarý  Türkiye’nin dört bir yanýna daðýldýlar.Gökhan ile Barýþ da birbirlerini unutmamak üzere,helalleþerek ayrýldýlar.

Gökhan yazýn Barýþ’ý arayarak onu düðününe davet etti.Telefonda Emine’yi nasýl ailesinden istediklerinden ,Emine’nin babasýnýn önce karþý çýkýp sonra nasýl yeþil ýþýk yakmasýndan tutun da bir çok ayrýntýyý onunla paylaþmýþtý.Barýþ arkadaþýnýn düðününe gitmiþ,onun bu mutluluðuna ortak olmaktan yüreði huzur duymuþtu.

      Gökhan’ýn tayini memleketinin küçük bir köyüne Taþgedik’e çýkmýþtý.Burada Türkçe öðretmeni olarak göreve baþladý.Barýþ’ýn da tayini Balýkesir’in Burhaniye ilçesindeki   Atatürk Lisesine çýktý.

Üniversite yýllarýnda yedikleri içtikleri ayrý gitmeyen bu kadim dostlar ,dünya meþgalesinden dolayý birbirlerine fazla zaman ayýramaz hale geldiler.Baþlangýçtaki sýk  edilen telefonlar ayda bir,üç ayda bir edilmeye baþlandý.Bu süre  birkaç yýl sonra altý aya uzadý.

     Son görüþmelerinin ardýndan yedi ay geçmiþti.Telefonla son konuþtuklarýnda Gökhan küçük bir kýzýnýn olduðu haberin vermiþti,ikinci kez baba olmasýnýn verdiði gururla.

       Barýþ’ýn gözleri doldu  .Ölüm, daha otuzunu doldurmamýþ bu genç arkadaþýný kazayý vesile kýlarak kendisinden ayýrmýþtý.Geride gözü yaþlý bir kadýn,biri beþ diðeri yedi aylýk bir çocuk kalmýþtý.

      Koltuktan kalktý. Gözlerinden akan yaþlarý sildi,ne yapacaðýný bilemedi.Keþke saðlýðýnda onu daha sýk arasaydým,daha sýk görüþseydim  onunla diyerek , baþýný duvara vurdu.Kafasýnda hissettiði acý onu biraz kendine getirdi.Aceleyle cebinden telefonunu çýkardý. Gökhan’ýn evini aramalýydý. Cenazeye yetiþmek istiyordu. Son yolculuðunda arkadaþýný yalnýz býrakmak istemiyordu.Numarayý buldu ve Adýyaman’daki evi aradý.Telefonu Gökhan’ýn abisi açtý.Barýþ kendini tanýtarak cenazenin ne zaman defnedileceðini sordu.Abisinden  Gökhan’ýn dün ikindi namazýndan sonra topraða verildiðini duyunca  yutkundu.Kelimeler  boðazýna düðümlendi ve  kýsýk bir sesle:”Baþýnýz sað olsun,Allah geride kalanlara sabýr versin,”diyerek telefonu kapattý.

        Bu dünyanýn yalan olduðu gerçeði arkadaþýnýn ölümüyle Barýþ’ýn suratýna bir tokat gibi indi. Bu andan itibaren sevdiklerine daha çok zaman ayýracaðýna,onlarý kýrmamaya özen göstereceðine dair kendine söz verdi.Mutfaða doðru yöneldi.yemek yapmakta olan eþine sarýldý.Dün akþamki tartýþma için  ondan özür diledi.Yemekten sonra Oðlu Yunus’u parka götürdü.Onu salýncakta sallarken aðaçlarýn arasýndan arkadaþý Gökhan ona  gülümsüyor,el sallýyordu.