Kimliksiz bir günün daha sonu

Pek çok þeyin sonu aslýnda;

Günün, ömrün hatta ölümün.

Ölümden de acý bir son

Hissetmek olasý iken

Dönülmez bir yolun her adýmýnda

Uzaklaþýrken ertesinde pek çok þeyin

Dile gelmiyor iþte

Ne dersen de istersen yüksün

Belki de tek teselli olurdu

Duyacaðým son sözün.

Bak gördün mü hicap etmezdim oysa

Devinirken duygularýn kýyýsýnda

Alabora olmuþ nice anlatý

Ýçinde neler saklý.

Bilemediðim kadar yalan nezdinde

Sefil kimliðinin çok uzaðýnda

Ama hala var olan

Tüm yok oluþuna hürmeten

Mezarýnýn baþýna býraktýðým son çiçek.

Duraksýyorum bilip bilmeden

Devam etmek olsa keþke maharet

Kaldýðým yerden.

Kaçtý ipin ucu epeydir

Sarnýcýný da yitirdim pek çok þeyin

Sen de yitip gittin;

Var mý ötesi,

Var mý tek çare...

Koynunda uyuduðum karanlýk

Korkmaksa tek gelen elimden

Ne basit bir nokta koymak

Ne farazi bir eylem

Sýðamadým bir döngü altý üstü,

Sýðýndýðým son edimdin oysa

Kýrmaksa hepten parçalandým

Yassa gömütü içimde saklý.

Sarýlýyým sanrýlarla

Yaralýyým kandýklarýmla

Donatýsý tek bir imge

Teselli bulduðum

O da kayýp gitti hepten.

Neylerim bir baþýma

Demesem de son inan ki en son sözüm

Devinsem de içten içe

Verdiðim son hüküm

Tek yetim unutmak adýna

O boynu bükük yetim sahipsiz

Sahiplenemediði ne varsa

Aþktan yana.

Basit, bariz hatta sýradan,

Ýçine sýðamadýðým söylediðin son yalan.