Caný sýkýldý, yýllarýn verdiði yorgunlukla derin bir nefes çekti, üstüne üstlük birde yalnýzdý. Eþini 1 yýl önce kaybetmiþ ve ikinci bir evliliði de düþünmemiþti. Hemen eve gitmeyi istemiyordu. Evin içerisi aðustos sýcaðýnda bile buz gibiydi. Evinin yolunun üzerindeki bir çay bahçesinde oturup soluklanmak için adýmlarýný biraz daha hýzlandýrýp yürüdü. Çay bahçesinin denize bakan tarafýnda söðüt aðacýnýn altýnda bulunan masaya oturdu ve bir çay söyledi.  Baþýný iki eli arasýna alýp düþündü. Bir þey yapmalý ve yalnýzlýðýna bir son vermeliydi. Kalabalýklara alýþkýndý, insan seslerine, itibar göreceði ve emirler yaðdýrabileceði birilerine alýþkýndý. Ömrü çalýþmakla geçti, herhangi bir maddiyat sýkýntýsý da yoktu. Ama sýrf yalnýz kalmamak için çalýþýyordu, sonunda olan oldu ve emekliðine sevk edildi.

Kalbi daha fazla üzüntüye dayanamadý…..

Amca! Amca! Amca!

- Amca aç gözlerini, sedyeyi getirin, sedyeyi getirin nabýz, düþük bilinç kapalý, hemþire haným kravatýný gevþetin.

Þimdi kulaðýna týrmalarcasýna bir ses koca bir boþluk içerisinde yalnýzlýðýna son vereceði yere doðru ilerliyordu.

Gözlerini açtýðýnda birilerinin saða sola koþturduðunu gördü. Kolunda serum iðnesi, tepesinde kocaman bir serum, yüzünde iri burun deliklerini kapayan bir maske vardý. Olanlarý seyretmeye baþladý, ne olduðundan henüz haberdar deðildi.

Beyaz önlüklü orta boylarda bir hemþirenin ona doðru yöneldiðini gördü.

-Amcacým merhaba nasýlsýn? Dedi hemþire.

Kaþlarýný çatarak, - Beni buraya neden getirdiniz?  Diye çýkýþtý hemþireye.

Hemþire haným durumunu anlatmaya çalýþsa da, onun dinlemeye hiç niyeti yoktu.  Çünkü o kýsa bir süre önce hatýrý sayýlýr, itibarlý saygýn biriydi. Þimdi ise bir kolunda serum, yüzünü kaplayan bir oksijen maskesi ile bir sedye üzerinde yatýyordu. Hemþire haným bir müddet yanýndan uzaklaþýp sakinleþmesi için yanýndan ayrýldý.

Yattýðý sedyede biraz doðrulmaya çalýþtý fakat bunu tek baþýna yapacak gücü olmadýðýný anlayýp kendini geriye býraktý. Yan tarafta yatmakta olan bir hastanýn yakýný yardýmcý oldu ve sedyeyi dik oturuþ pozisyonuna getirdi. Biraz daha iyiydi þimdi. Bulunduðu mekanda olan biten her þeyi net bir þekilde görebiliyordu. Gözleri bir süre önce yanýna gelen hemþireyi aradý. Sol çaprazýnda bulunan bir masada bilgisayar baþýnda evraklarla uðraþýr bir þekilde olduðunu gördü. Yanýnda bulunan hasta yakýnýndan belli belirsiz kaþ göz hareketleriyle hemþireyi çaðýrmasýný ister bir iþaret yaptý.

Hemþire haným elindeki evraklarý toparladýktan sonra amcanýn yattýðý sedyenin baþýna geldi ve tebessüm ederek ve birazda çekingen bir yüz ifadesiyle - Amcacým merhaba, nasýlsýn? dedi. 

Amca kafasýný aþaðý yukarý sallayarak iyi olduðunu gösterir þekilde hareketlerde bulundu.  Hemþire az önce hiç bir þey yaþanmamýþ gibi davranarak, hastaneye nasýl ve ne þekilde geldiðini ve saðlýk durumunun ne olduðunu anlattý.

Amca daha fazla dayanamayýp, konuþmaya baþladý. Eþini 1 yýl önce kaybettiðini, kendisinin yalnýz bir insan olduðunu, bir süre önce emekliye ayrýldýðýný bu yüzden de kendisini çok kötü hissettiðini anlattý.

Hemþire haným yüzünde tebessüm, büyük bir olgunluk ve anlayýþ içerisinde - Amcacým “ Hepimiz insanýz, yaþam bize sunulan bir armaðandýr, doðduðumuz andan, öleceðimiz ana kadar hayatýmýza birileri gelir, birileri gider. Önemli olan yaþama ümidimizi yitirmemektir” dedi.