UMUDUN ÇOCUKLARI

        Tablasýndaki son simidi de karþý kaldýrýmdaki delikanlýya satýnca iþini bitirmenin verdiði huzurla gülümsedi. Tablasýný hafifçe yere býraktý. Eskimiþ ,siyah þapkasýný düzeltti.Kýsa gelen pantolonunu, kemerini gevþeterek biraz aþaðý indirdi.Ceketinin açýk kalan iki düðmesini ilikliyordu ki düðmelerden biri kopuverdi.Eðildi, yere düþen düðmeyi aldý,itinayla ceketinin cebine yerleþtirdi.

         Soðuk bir kýþ gününün o býçak gibi  kesen akþam ayazý , yüzünü yalamaya baþladý.Eve gitmek için otobüse binecek olsa, durakta beklerken çok vakit kaybedecekti.Bu yüzden yürümeyi  tercih etti. Kavþaða doðru yürüdü. Tam kavþaðýn yaný baþýnda bir hýrdavatçý dükkaný vardý.Orada kendinden birkaç yaþ büyük olan arkadaþý Selim’i gördü ,ona el salladý ve sað taraftaki sokaða yöneldi.

    Sokaðýn lambalarý birer birer  göz kýrpmaya baþladý. Sonunda hepsi  yandý ve kararmaya baþlayan yollarý aydýnlattý.Sokakta bulunan ilköðretim okulunda son ders  bitmiþ, eve dönüþ zili çalmýþtý. Çocuklar yorgun ama yeni bir þeyler öðrenmenin verdiði gururla okuldan çýkýyorlardý.Okulun bahçe duvarýna yaslandý , bir süre  evlerine gitmekte acele eden öðrencileri seyretti. Zeytin gözleri sarýþýn kýzýn pembe paltosuna,uzun boylu gözlüklü çocuðun afilli sýrt çantasýna dalýp gitti. Kýz kardeþi Emine’yi hayal etti, pembe paltosunun içinde okula giderken .Kendini düþündü afilli sýrt çantasýyla okuldan dönerken.

       Soðukta  kýzaran burnunu çekerken bir tablo belirdi karþýsýnda. Annesi,babasý ve kýz kardeþleri… Gülümseyen gözler,mutlu çehreler…Tam kendin kaptýrmýþtý ki,sahne birden deðiþti.Annesinin yüzünü hüzün bulutlarý kapladý,kýz kardeþi Elif aðlamaya baþladý.Babasýnýn sureti önce gölgelendi,sonra tamamen kayboldu.Birden irkildi,kendine geldi. Bakýþlarý bu sefer elinde çantasý okuldan çýkan,gri takým elbiseli  öðretmenin üzerinde asýlý kaldý…Öðretmen olmayý ne kadar istemiþti.Kendini  hep kara tahta baþýnda ders anlatýrken hayal ederdi. Bak iþte,yine orada,okulundaydý.Teneffüs zili çalmýþ,öðrencileri baþýna toplanmýþ,ona bir þeyler anlatýyorlardý.Ahmet’in annesi hastaymýþ.Veli’nin abisi askerden gelmiþ,Ayþe akþam misafirler geldiði için matematik ödevini yapamamýþ…Derken zil çaldý öðrenciler sýralarýndaki yerlerini alýrken, ortalýk kararýverdi.Geriye ne okul kaldý,ne de  kendisi. Soðuktan irkildi. Adýmlarýný hýzlandýrarak evin yolunu tuttu.

          On üç yýllýk yaþamýnda hayatýn kendisine oynadýðý oyunlarý düþündü. Babasý inþaat iþçisiydi. Yazýn çalýþýr, kýþýn iþ olmayýnca çoðu zaman evde yatardý.Kýþ, onlarýn yaþamýnda herkesinkinden daha çetin geçerdi.Kýz kardeþi Emine’nin ardýndan,bir yýl geçmeden Elif’in doðmasý hayat þartlarýný daha da zorlaþtýrdý.Annesi daha çok yorulmaya,  eve ve kardeþlerine yetebilmek için daha çok çýrpýnmaya baþladý.Bir süre sonra sinirleri bozuldu.Ardýndan baþlayan karý koca kavgalarý…Babasýnýn zorluklarla mücadele etmek yerine evi terk ediþi…

         Bir akþam kapýyý çarparak giden babasýný ne kadar da özlemiþti.Ýþte, o gün hayatý sorgulamaya baþladý.Evlilik iyi günde kötü günde birliktelik deðil  miydi? Yeri geldiðinde bir bardak suyu ,bir dilim ekmeði paylaþmak deðil miydi ? Ýki kiþi arasýndaki sevgi,saygý baðý; hayatýn ters yönden esen rüzgarlarýna karþý  hemen kopuverecek kadar dayanýksýz mýydý?

  Babasý evi terk ettiðinde henüz birinci sýnýftaydý. Bir hafta okula gitmedi. Annesini teselli etmek,kýz kardeþlerinin bakýmý için  ona yardým etmek küçücük omuzlarýna düþtü.Annesi babasýnýn gidiþinin ardýndan bir ay kendine gelemedi. Geceleri pencerenin önündeki sedire oturur,gözlerini sokaða diker ,uzun süre hareketsiz kalýrdý.Ta ki kardeþi Elif uyanýp süt isteyene  kadar…Hoþ,o da uyumazdý ya. Annesinin bu haline üzülür.yorganýn altýnda gizli gizli gözyaþý dökerdi.

           Ýki ay sonra  Eskiþehir’in Mihalýççýk ilçesine baðlý Sarýköy kasabasýna taþýnmaya karar verdiler.Mahallesinden ayrýlmak ona çok zor geldi.Köye giden minibüsün içinde geride býraktýklarýný seyrederken yüreði sýzlýyordu.Bu sýzý, ona hiç yabancý deðildi.Babasýný beklediði geceler ayrýlýk ateþiyle yüreði yanmýþ;bu yangýn  zamanla dayanýlmasý zor bir gönül yarasýna dönüþmüþtü.Vakitli vakitsiz kanayan bir gönül yarasý…

        Kasabaya taþýndýlar.. Anneannesi   ve dedesinin yanýnda kalmaya baþladýlar.Dedesinin emekli maaþý ihtiyaçlarýný az çok karþýlýyordu.Annesi  de zamanla kendini toparlamýþ, artýk yüzü gülmeye baþlamýþtý.

         Köydeki arkadaþlarýna kýsa sürede alýþmýþ, okuldaki öðretmenini çok sevmiþti. Verdiði öðütleri dün gibi hatýrlýyordu:”Herkes hep mutlu olmak ister,mutsuzluðu yaþamadan.Oysa hiç gece olmadan güneþin tadýný çýkarabilir mi insan?’Eðer hep mutlu olursam hayalini kuracak neyim kalýr?” Bu sözler onun hayata bakýþ açýsýný belirlemiþti. Elbette bulutlar aðladýðý zaman toprak yeþerirdi. Baþýmýza gelenlerin vardýr bir hikmeti.

        Ýlkokul beþinci sýnýfý bitirdiði yaz,   dedesi   hastalandý, bir süre sonra da vefat etti. Ýþte o zaman ölüm gerçeðiyle yüz yüze gelmiþti. Dedesi zaman zaman ölümden bahsederdi.:”Allah ‘la bir olduktan sonra ölüm de hoþtur,ömür de .”derdi.”Ölüm bir yok oluþ deðil oðul,var oluþtur” diye de eklerdi.

       Beþinci sýnýf bitince öðretmeninin : ”Bu çocuðu okutun,bunda kafa var. Okusun ,vatanýna milletine faydalý bir insan olsun .”sözleri üzerine tekrar Eskiþehir’e taþýnmaya kararý  aldýlar.Anneanneleri de yanlarýnda kalacaktý.Bu sefer de köyden ayrýlmak zor geldi hepsine. Hele anneannesi evden çýktýktan sonra köy meydanýna doðru yürürken dönüp dönüp baktý,ömrünü geçirdiði evine ,ocaðýna.

          Annesi kenar mahallelerden bir ev tuttu.Onu da eve en yakýn olan okula yazdýrdý. Altýncý sýnýfý   baþarýyla bitirdi, yedinci sýnýfa  baþladý. Kader yine aðlarýný ördü ve anneannesi de vefat etti. Götürüp köye dedesinin yanýna gömdüler.Þehre döndüklerinde geçim sýkýntýsý yine kapýlarýný çaldý.Dedesi ölünce maaþý, anneannesine baðlanmýþtý; ancak anneanne de ölünce bu maaþ kesildi.Annesi kara kara düþünür oldu.Ýþ aradý ,komþularýnýn tavsiyesiyle birkaç apartmana temizliðe gitmeye baþladý.Annesi temizliðe gittiði günler evde kalýp kardeþlerine bakmak  görevini o üstlendi..Haftada iki gün okula giden bir öðrenciden ne kadar baþarý beklenebilir ki! Dersleri dönem sonunda zayýf geldi, üstelik devamsýzlýk sýnýrýný çoktan aþmýþtý.Okula devam etmedi,edemedi.

        O gün bugündür  ,annesinin iþe gitmediði günlerde simit satar,eve birkaç kuruþ götürmek arzusuyla daha bir heyecanla baðýrýrdý:”Sýcak simit! Sýcak ,gevrek simittt!”  Bu düþüncelerle elinde tablasý ,yüreðinde umutlarý  dar ve karanlýk sokakta gözden  kayboldu.

Hikayemizin kahramaný  kim mi? Alýþveriþ merkezinin önünde , köþede  gördüðünüz mendil satan kumral çocuk,parkta rastladýðýnýz :”Boyayalým mý abi?” diye seslenen esmer çocuk. Otobüs duraðýnda beklerken karþýlaþtýðýnýz simit satan mavi kazaklý sarýþýn çocuk…

Onlar hayatýmýzdalar ,biz  onlarý fark etmesek  de,umursamasak da,onlar bizimleler.Onlar umudun çocuklarý,küçücük yüreklerinde koca dünyanýn yükünü taþýyan Aliler,Ahmetler,Hasanlar,Ayþeler…

         Unutmayýn , herkes sizinle ayný þartlarda doðmaz ve ayný þartlarda yaþamaz.Bazýlarý bu oyuna bir sýfýr yenik baþlar.Bu hikaye sokakta gördüðümüz umudun sembolü çocuklardan birinin hikayesi.Daha bilmediðimiz ne hikayeler var  o  ýþýldayan gözlerde,boyalý ellerde,uzatýlan bir mendil de…