Kelimelerin uzaðýndayým son zamanlarda ve bir o kadar duygularýn.

Yalýtýlmýþ bir yürek sadece kan pompalayan ve mizacý durgun bir seyir çok uzaktan bakakaldýðým.

Hanidir nice yýlgý eþlik etmiþ olsa da yok, yok var bende bir tuhaflýk. Yorgunum haddinden fazla dün gibi dünden de fazla. Ya yarýn… Umarsýz ve yeknesak fazlasýyla sýdký sýyrýlmýþ.

Hâkim olamadýðým ama hükmünde iken varlýksýz duygularýn haricimde, bana ait olmayan ve mükellef kýlýnmadýðým.

Önce var oldum, hissettim ve yaþadým yaþamam gereken ya da gerekmeyen ne ise.

Ait olmadýðým bir döngü yetmezmiþ gibi ait olmadýðým bir beden fazlasýyla sancýlý ve ruhumun izleðinde þaþkýn þaþkýn olup bitenleri izlerken. Her þey soyut ve hiçbir tanýmlama da getiremiyorum.

Duygular devine dursun, gözlerim fal taþý ve yelkenden bir yürek fýrtýnada her an alabora olma ihtimali ile yol almaya çalýþýrken. Sevi dilinin kifayetsizliðini de geçirdim tutanaklara ve sabrýn da yetmediðini ve ne varsa yetemediðim ve her kim ise talepkar ama sessizliðimi korumak zorunda olduðum.

Hayýr, hayýr klasik hiçbir kural yok betimleme ihtiyacý güttüðüm. Ne zamanki yeltendim az mutlu olmadýlar hani zaten beklentim de kalmadý mutluluða dair. Hüzün yapýþmýþ iken görünen o ki amacýna nail olanlara selam olsun.

Nefret kirletir sevgiyi. Yoksa ben de mi benzeþmeye baþladým gezegendeki bulanýklýk içine çekerken hortum gücünde. Nefret etmeyi çok isterdim sadece yalýtýlmýþ bir boþluðum zincirler pespaye bir umarsýzlýkla her geçen gün daha da güçlenirken.

Korkuyorum da zaman zaman ama ölümden deðil. Bazen kendimden bazen tutarsýzlýðýmdan ve dile getirmeye ihtiyacý dahi gütmediðim tüm sefil sýradanlýktan.

Akýl vermeye kalkanlar da aldý payýný. Yaþananlarý nasýl tahayyül edebilirler de ahkâm kesiyorlar o da ayrý bir uzantý.

Çocukluktan genç kýzlýða ve oradan yetiþkinliðe uzanan o uzun ve engebeli yol. Tanrým bu ben miyim…

Korktuðum baþýma mý geliyor yoksa?

Sadece canlý bir organizma metabolik vazifelerinin güdümünde. Çoktan terk ettim dünyayý daha doðrusu etmiþim de yeni yeni vakýfým. Gerçekler acýtýrken yalan daha da yakýyor canýmý. Bir sürü insan sevmeyi becerememiþ. Sevdikleri üç beþ kiþi olsa da haricindeki yabancýlara olan bu öfke nedir? Nedir bu zulüm? Sýradan bir hayatým olsa da sýra dýþý ne çok sýkýntý. Görünen tablo ne güzel oysa. Sanýr mýsýn ki aynaya bakmýyorum…

Komik hatta acýnasý. En kötüsü de ne biliyor musun: Gerçek kimliðini saklayan ve sýðýndýklarý o görüntü.

 Uzaðýndayým çok þeyin ve inanýlmaz derece de içindeyim. Dýþýndayým o yerçekimin ama çoktan çýktým eksenimden. Uydularým da kayýp en az zihnim kadar da bulanýk gözüme çarpan ikilemler. Ne ihanet ne nefret ne de zulüm kýsaca eþsiz bir tiyatro hemen hemen herkesin baþrol oynadýðý ve ben figüran rolünü bile ifa edemezken.

Ne yetisizim ne dirayetsiz ne de yetkin sadece güdümünde haricimdekilerin.

Beni ben yapan tüm dürtüler, istemler ya da istem dýþý ve tüm kurallarým ve korkularým, kaygýlarým kýsaca tüm o öngörülerim ve sayýsýz öðreti… Yalnýz olmak da büyük bir beceri. Ve seçimimi yaptým çoktan.

Cinsiyetsiz olmayý çok isterdim hatta duygularý olmayan bir taþ bebek.

Duyarsýzlýk top yekûn öldürmüþ insanlýðý öyle ki siyasi görüþümü bile paylaþamaz oldum. Sanýr mýsýn ki bu kadar duyarsýzým tüm olup bitene. Ya da istediðimden midir bu sessizliðim. Lakin mecburum çünkü hesap gününde cehennemde geçireceðim zamandan korkarým yoksa kimselerden tek bir korkum yok ya da her hangi bir çekincem. Mademki baþbaþayým kendimle bir o kadar isyanlarda vicdaným. Kaldýracaðýndan fazla yük zaten yüklemiþim çoktandýr.

Mesul kýlýndýðým ya da mecbur býrakýldýðým.

Hayat… Nasýl da hantal nasýl kallavi ve fazlasýyla duraðan görünenin ötesinde üstelik.

Anahtarýný çoktan kaybettiðim nice kilitli kapý hem de kuyunun en dibinde her biri. Ne bulmaya niyetim var ne de açmaya. Açmaya yeltendim kaç kere ve tüm o sýzýntý sonunda kof bir rutubetle nasýl da çürüttü duvarlarý.

En çok vicdanýmý seviyorum her ne kadar takýþsak da zaman zaman. Ve bir o kadar hüznü de. Ne de olsa o mazoþist yaným hep benimle. Hüzün ve hüznün envai çeþit hallerini de. Yalnýzlýk bu yüzden o kadar da dert deðil. Bir piyeste yer almaktansa gündelik hayatýn sýradanlýðýnda, varsýn yalnýz kalayým ve sakin sakin dalayým düþüncelere ne de güzel bol bol tefekkür etmek. Ne de güzel yaðmak kuru bir çöle nazire edercesine. O yaþlara minnet borçluyum ve tüm zalimlere ve kindar yüreklere. Her geçen gün daha da yaklaþýyorum uzak bildiðim ne varsa. Her þey nasýl da göreceli ve sevgimi hak etmeyen ne çok insan… Hayýr, hayýr asla pes etmeyeceðim ve hicap da etmeyeceðim þu çektiklerimden. Ne de olsa insana en çok yakýþan vicdan ve aþk. Ne bir kul hak ediyor duyumsadýklarýmý ne de ben hak ediyorum yapýlanlarý ama isyan yok dilimde her ne kadar ara sýra mýzmýzlansam da.

En elzem, en vazgeçilmez ve en çok lazým olan ne ise, evet, sahibim. Bu yüzden de dünyanýn malýnda mülkünde gözüm yok ya da haricimdeki insanlarýn sahip olduðu ne varsa. Herkes kendinden sorumlu ama ne yazýk ki þu anki döngüde herkes sadece ‘’sorunlu’’ ve bir o kadar bir diðeri ile ilgili sanýrým özel hayatýn ve mahremiyete duyulan saygýnýn yaftalanmasý da ayrýca tartýþýlýr.

Kiþisel özellikleri ve maharetleriyle dikkat çeken kim varsa. En büyük handikabýmsa sahip olduðum o sentez. Aralýksýz nöbette olan algýlarým. Þimdi detaya girmeye kalkýþsam öngörülecek sýfatý tahmin edebiliyorum hatta sýfatlarý ne de olsa ömrüm boyunca pek çok sýfattan muzdarip olmuþumdur. Ne de olsa arayýcý insanlarýn o muhalefetleri hep yaralamýþtýr. Bak, yine koz verdim. Sahi, ne olacak benim bu halim?

Geçenlerde yolumun kesiþtiði bir cümle geldi de aklýma… David F.W. isimli bir yazara sormuþlar:’’Edebiyat nedir üstadým?’’Ve anýnda yapýþtýrmýþ cevabý:’’Ýnsan olmanýn ne menem þey olduðunu anlama sanatý.’’

Haklý da… Yazdýkça tanýyorum hem kendimi hem de hayatý ve duyumsuyorum yürekten o iç sesim her geçen gün volümünü arttýrýrken oysa kýsýtlý psikoloji bilgimle zamanýnda ne de çok ahkâm kesmiþtim.

Hayatýn hep kenarýnda kalanlar ve toplumun kýyýsýnda yaþamýþ kim varsa…

Ya da hayatýn içinde ve dünyevi zevklerle gününü gün edenler…

Ve ben seçimimi çoktan yaptým her ne kadar yadýrganýp yaftalansam da onun için de tahmin edilenden ve görünenden öte mutluyum her ne kadar her hangi bir skalada henüz yer almamýþ olsam da.

Yüzüm gözüm düþ içinde,

Yeter ki aksýn kiri pasý yüreðin;

Ve her yerim mürekkep lekesi.

Fazlasýyla severim yaðmurlarý

Yalýtýlýrken acýlarým

Ve ýslanýrken

Salkým saçak benliðim

Bir düþ misali

Gecenin ertesi.

Henüz tükenmeden ömrüm ve tüketmeden sevgiyi biliyorum ki yolum çok uzun her ne kadar yönümü tayin edemesem de. Pusulam yüreðimde gizli ve kimseler göremez bu yüzden seviyorum kendimi ve bana dair ne varsa, acýyla yoðrulmuþ olsam da haz ediyorum yaþamaktan ve yaþatmaktan…