Zamandan, mekândan tecrit edilmiþ olmanýn getirdiði bir zafiyet tüm duyumsanan. Bir acziyet, sýð bir kýyý ilk göze çarpan yalnýzlýðýn yaptýðý o çaðrýþým. Bir külfet aslýnda adlandýramadýðým ya da bir taný koyamadýðým zikredilen onca sýfat avaz avaz baðýrýrken sessizliðimin o izdüþümünü.

Ramak kalmýþken o tescilli sona, tek beklenti ise sýrtýmý dönüp gitmem paye verirmiþçesine o sýradanlýða.

Gittin gideli ne varsa biriken ve ne varsa kirlenen.

Neyi deðiþtirmek istemem de fazlasýyla anlamsýz ne de olsa kanýksanan bir maðlubiyet benimki: Müdahil olmamak adýna tüm çýrpýnýþlarým göz ardý edilse de.

Gittin gideli seyrindeyim o tozlu yolun defalarca kendimi yürümekten alýkoyduðum. Ýstenen ve yordanan sistematik bir öngörünün basamaklarý ise çýkmamak adýna direndiðim.

Nesi yanlýþ ki oysa devinen þu sefil ruhun… Ne zararý var daldýðým o düþüncelerin bihaber iken yalýtýlmýþ dünyam haricimdeki gürültülerden…

Mükellef kýlýndýðým görevlerimi yeterince ifa edemediðimin farkýndayým gerçi çok zaman geçmedi henüz yüzleþmemin üzerinden ama biliyorum ve adým kadar da eminim tüm o beklentilerin.

Cinsiyetsiz, yaþsýz ve adsýz kim varsa sýðdýrsam da yüreðime bir tek ben sýðamadýðým ve yer bulamadým þu koca dünyada. Savunduðum ne varsa alýndý elimden, sýðýndýðým kim varsa çekti elini hele ki sen gittikten sonra…

Midemin ortasýna koca bir taþ oturmuþ gibi sessiz ve duyarsýz kabullendim o sancýnýn getirdiði acýyý. Alýþkýným ne de olsa. Yadsýyamayacaðým kadar aðýr bir bedel ödediðim ve konumlandýramadýðým o kadar çok duygu saklý ki sorunlu ve sorumlu kýlýndýðým.

Kaygýlar ise eþ güdümlü tüm o korkularla ki korku addettiðim sadece yörüngemden kayma ihtimali. O yörüngeye tabi olmam deðil mi kendime olan saygýmý korumam. Korumak adýna korunaklý bir dünyanýn ilk ve tek mensubuyum her ne kadar sýzmaya çalýþanlarla olan savaþým ömür boyu devam etme minvalinde seyretse de.

Kapýyý ne zaman ki ardýna kadar açayým deðerlerim allak bullak oldu. Dinlemekse duyan da dinleyen de sadece benim o iç sesi duyurmaya çalýþmam bir anlam ifade etmedi zahir.

‘’Dinle!’’

Mesnevi’yi þerhedenlerin, ismi ‘’Suskun’’ olan bir þairin en kýymetli yapýtýna ‘’Dinle!’’ diye baþlamasý bir rastlantý mý yoksa insanlarýn cehaleti mi vakýf olmaya çalýþtýklarý bir anlam ifade edemezken. Zira iþtigal ettikleri sadece karalamak ve köreltmek oysa sessizliðin o týnýsý nasýl da gizem ve bir o kadar anlam dolu.

Baharýn ilk günleri ki doða bile canlanýrken nasýl sessiz kalabilirim bu gidiþata. Renkler uyumlu iken doðayla karayý sevemedim gitti, baba. Pembenin albenisi iken beni cezbeden yine yeniden bir sessizlik ve durgunluk çöktü üzerime. Ve ne yazýk ki hep ama hep yanlýþ telaffuz edilmekte. Ne zaman ki çýksa sesim yansýtýlan sadece çarpýk bir zihniyetin kötü tohumlarý. Her nedense bir baþkasýnýn hayatýna müdahale etmekten en ufak bir beis bile görmemekteler. Þahýslar, özneler ve yükümlü kýlýndýðým tüm o yüklemler nesnesiz ve neþesiz…

Biteviye suçluluk duymak ve baþkalarýnýn hatalarýný sýrtlanmak ise düþen payýma. Oysaki ifa etmem gereken o kadar çok öncelik var ki… Sýraya koyduklarým ise sýraya girememenin getirdiði o yýlgýnlýk sebebiyle bir türlü gerçekleþememekte.

Yitirme korkusu ise artýk gütmediðim tek korku zira yitip gidecek ne varsa çoktan alýndý elimden. Yazgýnýn, yaþamýn ve ölümün sýnýrlarýnda kurduðum þu küçücük dünyam kaldý kala kala. Korkular yüreðe düþmeden ve ölüm çalmadan kapýmý çoktan çektim perdeleri o loþluk bile rahatsýzlýk verse de kimine. Arayýþýmýn güzergâhý ise ilk günden beri ayný.

Tüm söylenler kurguyu anlatmaya yetmese de kurmaktan da kurcalanmaktan da çok yoruldum yine de kurduðum hayallerin haddi hesabý yok gerçekleþmeyeceðinden adým gibi emin olsam da. Yazgýmla baþ edemesem de ölüme ve acýya direnme çaðrým ulu orta.

Karanlýðýn serseriliðinde pervasýzca eþeleseler de ne yüreðimin vuruþlarý ne de hayat içindeki bu vuruþlarýn ritmi son bulacak ta ki seninle buluþacaðýmýz o güne kadar…