Ömür seni sevmekle geçiyor.. Bazen sana kızmakla bazen
kırılmakla ama sonunda yine sana olan sevgimle bitiyor herşey.. Sanki dünyaya
seni sevmeye gelmişim gibi hissediyorum. Bi çocuk gibi çıkarsız savunmasız ve
büyük bir cesaretle seviyorum seni.. İnsan karşılıksız sevebilir mi diye
sorardım kendime sevebiliyormuş öğrendim gün geçtikçe.. Dalga geçiyorum kendimle sevdamı alaya
alıyorum bazen gülüyorum, sonra bunların hepsini tek başıma yaşadığım için
kırılıyorum öfkeleniyorum kalbime.. Gülmek tek başına güzel değil sevdiğim koca
kahkahalar atmak beni mutlu etmiyor.. insan sevdiğiyle mutlu sevdiğiyle üzgün
sevdiğiyle öfkeli..
bazen karşıma
koyuyorum seni beni duymayacağını bile bile bağırıyorum sana sanki ne kadar
yüksek sesle konuşursam o kadar duyacakmışsın gibi geliyor.. sonra dönüp alay ediyorum kendimle sen bu
duvarlara konuşurken o kim bilir kimlerle mutlu kimlerle gülüyor hayata kimlere
dokunuyor kimleri alıyor kalbine diyorum. Olsun be sevdiğim ben seni sen beni
sev diye mi sevdim ki? Hayır milyon kere hayır. Ben sevmekten değil ama yüreğim
seni beklemekten yoruldu. Bir ömrü böylesine bi sevgiyle böylesine bi öfkeyle
hatta böylesine büyük bir umutla geçirebilir miyim bilmiyorum.. ama benden daha
çok yaşayacak insanların olduğuna eminim. Sevgim yoruldu sevdiğim her gün sana
uyanmaktan gözlerini sana kapamaktan yoruldu..
Yazarın
Sonraki Yazısı