Aðlama çocuk

Güzel günler gelecek

Yakýn aðlama çocuk

Solgun yüzün gülecek

Sakýn aðlama çocuk

Hadi gel tut elimi

Verem pasta dilimi

Açýp çizgi filimi

Bakýn aðlama çocuk

Düþün gökte evreni

Unut açlýk devrini

Güzel masun tavrýný

Takýn aðlama çocuk

Kor içine daldýðýn

Bak dünyadýr geldiðin

Ne var ise bildiðin

Dökün aðlama çocuk

Ekmek yenmezse terli

Sakýnma ondan kerli

Sende ol gitsin kirli

Çýkýn aðlama çocuk

Vürüs vardýr kanýnda

Gözü olur canýnda

Obur namert yanýnda

Çekin aðlama çocuk

An ki yoksul halini

Kalem sevsin elini

Cehaletin belini

Bükün aðlama çocuk

Kör ol bakma yüzüne

Dönmüþ þeytan gözüne

Hal bilmezin sözüne

Ikýn aðlama çocuk

Haksýzlar yaðdýrsa kar

Eksilmez yüzünde ar

Þahin gibi biri var

Tekin aðlama çocuk

Almanya

Ali Þahin (Elbistanlý)

yol yorgunluðu açlýk gözlerimin önünü karartmýþtý yolculuk boyunca param yetmez diye hiç birþey yememiþtim dolmuþa bindim þoför beni barkal da indirdi indiðim yerde bir kahve vardý sormak için kahveye girdim tesadüf ya bizim köyden birini gördüm ozamanlar on ayleye yakýn Adana da bizim köylü oturuyormuþ.

Köylüm bana akrabamýzýn evini göterdi zaten indiðim yerden uzaklýðý beþ altý yüz metre falan bulunduðumuz yerden gözüküyordu ve akrabamýzýn evini buldum varýp kapýyý çaldým Assiye teyze kapýyý açtý oðlu ismail vardý beni görünce çok sevindiler Assiye teyze aman oðlum sen ne geziyorsun burda diyerek beni içeri aldý hemen beni banyoya soktu bir duþ al dedi oðlu ismail in kýyafetlerinden verdi duþumu aldýktan sonra karnýmý doyurdu ondan sonra sordu oðlum daha çok küçüksün ne diye geldin buralara diye

bende ablamýn yanýna gideceðimi söyledim Assiye teyze çok sevindi yavrum git ozaman belki sanada bakarlar kurtulursun dedi beni üç gün misafir etti Assiye teyzenin dört çocuðu vardý iki kýz bir oðlan babalarý Almanya ya gitmiþ Assiye teyze dört çocuðuna hem analýk hemde babalýk yapýyordu ve beni oðlu ismail le otobüs terminaline gönderdi bilet paramýn üzerini tamamladý ismail manisaya biletimi aldý

Ve saat akþam dokuzda Manisa otobüsüne bindim Adanadan ayrýldým otobüs sabaha kadar yol aldý otobüsün mavini geldi burda ineceksin Manisaya geldik dedi indim otobüs devam etti gitti orda bir amcaya sordum dedim amca valliliðe nasýl giderim diye amca vilayete gitmen gerek dedi nerden gidilir dedim þu ilerden minibüsler gidiyor dedi benim param yok amca yürüyerek gidemezmiyim dedim amca evladým çok uzak gidemessin burasý turgutlu Manisa çok uzak dedi ayný Elbistan otobüsünün yaptýðýný Ýzmir otobüsüde yapmýþtý Ýzmire giden otobüse Manisa diye bilet satmýþlardý

insanlarda hiç ALLAH korkusu kalmamýþ küçük on yaþýnda çocuðu kandýrýp yarý yolda indiriyorlar hiç vijdanlarý sýzlamadan neyse orda minibüscülere durumu anlattým saðolsun beni Manisaya para almadan götürdü iþte buda insan beni parasýz Manisaya getirince biryerimi eksildi hayýr benim hayýr dua mý aldý ölünceye kadar o insaný

hatýrlarým ve her hatýrladýðýmda saðolsun derim bu dualar onun ahretine yansýyacaðýný düþünüyorum.manisa garajlarýnda sordum vali yardýmcýsý nerde oturuyor diye

Orda adamýn biri yavrum istasyon caddesi ordu evi karþýsý yeþim apartman diye tam adresi tarif etti yürüyerek gittim ordu evini buldum karþýsýna baktým apartmanýn kapýsýnýn üzerinde yeþim apartman yazýyordu hedefimi bulmuþtum yüreðim kýpýr kýpýr ediyordu çok heycanlandým biryandan da içimde bir korku vardý ya aplam beni tanýmayýp kovarsa ne yaparým diye. ama bütün olumsuzlukalrý göze aldým apartmana girdim posta kutularýnýn üzerlerini okudum dördüncü kat yazýyordu merdivenlerden çýkmaya baþladým ama kalbim yerinden çýkacaktý sanki yüzünü dahi görmediðim aplamý görecektim dördüncü kata geldiðimde kapýyý görünce heycaným daha da arttý biraz kendimi topladýktan sonra kapýnýn ziline bastým

kapý acýldý saçlarý siyah genç bir kýz çýktý buyrun kimi arýyorsun dedi babam yanaðýnda bir ben olduðunu söylerdi baktým yanaðýnda bir ben var aplamý tanýdým sen benim aplamsýn dedim aplam kardeþim diye beni kucakladý  aplamýn aðýdýna feryadýna hiç bir yürek dayanmazdý defalarca bana sarýldý beraber aðladýk o aný hiç bir filim sahnesinde görmedim aplamýn bukadar özlem dolu olduðunu hiç tahmin dahi etmemiþtim kendimize gedikten sonra aplam sordu daha küçücüksün nasýl geldin buralara diye cevabýmý vermeden tekrar aðlamaya baþladýk gözyaþlarýmýz sel oldu aktý adeta.

Sonra aplamýn yalan söyledim buraya beni babam gönderdi diye aplam babama kahýrlandý senidemi baþýndan attý diye aplam beni baðrýna bastý aslýnda bizim babamýz bir anamýz ayrý kardeþiz ama bana hiç hatýrlatmadý anamýz ayrý olduðunu aplam benden babamýn anamýn durumlarýný soruyordu haklarýnda bilgi öðrenmek istiyordu bende anlatýyordum ben köylü dili konuþuyordum aplam ve ailesinin çok hoþlarýna gidiyordu sonra aplam bana ders vermeye baþladý nasýl konuþacaðým hakkýnda iþte þuna þu denir buna bu denir gibi bende onu can kulaðý ile dinliyordum söyledikllerini hiç unutmazdým üç ay geçmiþti bana çok iyi bakýyorlardý

bir gün dýþarý yalnýz çýkmak için aplamdan izin istedim evin yakýnýnda bir park vardý parkta biraz dolaþtým yoruldum bir banka oturdum orda bir adam yanýma oturdu abuk sabuk þeyler soruyor

bende cevaplýyordum beþ dakika geçmemiþti iki kiþi daha geldi yanýmýza direk bana kalklan ayaða dedi yanýmda ki adamý soru sormadan kelebce taktýlar adam hiç ihtiraz dahi etmedi sivil polismiþler polis bana sen kimsin kimliðin var mý dedi bende hayýr kimliðim yok ben vali yardýmcýsýnýn misafiriyim dedim inanmadýlar yanýmda ki adamý tanýyorlarmýþ adam çocuk istismarcýsý imiþ bizi alýp emniyet müdürlüðüne götürdüler bir odaya ifade almak için soktular birde komser geldi adamýn ceplerini masaya döktürdüler adamýn cebinden birsürü suç aleti çýktý ve komser bana tekrar sert birþekilde sen bu adamýn yanýnda ne yapýyorsun lan dedi ben yalan söylemiyorum bu adamý tanýmýyorum ben vali yardýmcýsýnýn misafiriyim inanmassanýz valilikten sorun dedim komser bana inanmamýþ gibi eðer yalan söylüyorsan seni döverim lan çocuk dedi komser telefonu aldý valiliði aradý sorunca karþýdan doðru olduðunu anlayýnca komser baþladý yað çekmeye iþte sayýn valim misafirinzi çocuk istismarcýsýnýn tuzaðýndan kurtardýk falan birsürü þeyler anlatý ve vali polislere teþekür etmiþ beni eve götürmeleri için emir vermiþ

polisler beni eve götürdüler bu durum bende suçluluk duygusu baþlattý vali amca eve geldi olayý bana sordu olduðu gibi anlattým bana bir daha sokaða yalnýz çýkmayacaðýmý söyledi ben olur amca dedim benim yüzümden aplama laf gelmesin diye korkmaya baþladým çocukluk iþte gitmeye karar verdim þimdi aplama gideceðimi söylersem beni göndermez para istemeyi düþündüm isteyemedim bir gün evden akþam vakti çýktým Manisa otogarýna gittim Adanaya giden bir otobüsün mavinine durumumu anlattým Elbistanlý olduðumu söyledim mavin beni otobüse bindirdi otobüsün arka koltuklardan birine oturdum Adanaya doðru yola çýkmýþtým cebimde beþ para yok elimde hiç birþey yok.

Otobüs bir saat gittikten sonra turgutlu da durdu ordan yolcu aldýlar otobüste yer kalmadý otobüsün þoförü bana bilet aldýn mý diye sordu bende mavine söyledim bindim dedim þoför bana kýzdý hadilan in iþaðý evden mi kaçýyorsun nesin dedi ben yok abi vallahi evden kaçmýyorum ben Elbistanlýyým diye yalvardýysam da þoför beni dinlemedi aþaðýya indirdi o gecenin karanlýðýnda otobüsün gittiði istikamete yola düþtüm turgutluyu dýþarý cýktým gece yarýsý gelip giden araba ýþýklarýnda yolun kenarýnda sabaha kadar yürüdüm durduðum zaman üþüyordum onun için hiç durmadan yürüdüm Salihliye geldim

ve ben durmadan yola devam ettim Salihliyi geçince birkaç bahce ye girdim bahcelerde yiyecek olarak sadece lahana vardý o lahana bahcesini hiç unutamam hangi köyün kimin bilmiyorum ALLAh af etsin bir kaç lahana parçaladým yedim birazda elime aldým yiyerek yoluma devam ediyordum arkamdan bir komyon durdu hey çocuk nereye gidiyorsun dedi bende Adanaya gidiyorum deyince adam yürüyerek  mi dedi bende evet deyince adam güldü ozaman gel bin ben de kulu ya kadar gidiyorum dedi kulu neresi bildiðim falan yok ama yinede bindim biraz gittikten sonra bir tepede kamyoncularýn durduðu bir lokanta da durdu kamyoncu benim karnýmý doyurdu kamyoncu lokantanýn sahibini tanýyormuþ benim gitmek istediðim yeri söyledi iþte gariban bir çocuk dedi ve lokantanýn sahibi bana tatlý ikram etti yanýma oturdu ben tatlýyý yerken adam yavrum bak kimsen yokmuþ gel burda benimle çalýþ sana aylýk para veririm biriktirirsin dedi ben kabul etmedim yalan söyledim yok amca babamlar beni bekler sen beni Adanaya gönderirmisin dedim adam tamam evladým þimdi þu karþý tarafa özkaymak otobüsü gelir seni ona bindiririm Adanaya gidersin dedi kamyoncu amca tamam evladým bu amcan seni Adanaya gönderir hadi bana müsade dedi ve kamyonuna bindi gitti Allahým beni hep iyi insanlarla karþýlaþtýrýyordu.bir saat kadar bekledikten sonra karþý tarafda bir lokanta daha vardý özkaymak yazýlý portakal rengli bir otobüs durdu lokantacý amca gel yavrum dedi ve beni o otobüse teslim etti ve Adanaya doðru yola çýktýk otobüsün orta koltuklarýndan bir yere oturdum okadar çok yorulmuþum ki otobüsün hiç durduðunu hatýrlamýyorum uyumuþum otobüs Adanayý geçmiþ G Antep e gidiyormuþ mavine dedim ben Adana da inecektim þimdi ben ne yapacaðým dedim mavin vallahi Adanayý geçeli çok oldu bizimle  Antap e gidersin yarýn geri dönüyoruz seni Adanaya getiririz dedi

zaten baþka çaremde yoktu otobüse parasýz binmiþtim bekleyen bir ailemde yoktu hayat beni nereye sürükler çaresiz oraya gidecektim saðolsun otobüsün mavini çok iyi bir insandý oda benim gibi yoksul gariban birisi olduðu belliydi ve G Antep e geldik yolcular indikten sonra otobüsün þoförü otele gitti ben mavinle beraber otobüsü temizledik akþam saatleriydi biraz çarsýda gezdik bir fuar vardý ama ne fuarý olduðunu bilmiyorum sanatcýlar gelmiþti acýk hava konseri veriyorlardý mavin gel bizde girelim dedi girdik sanatcýlardan bir tek belkýs akkaleyi unutamadým sahneye yakýn bir yerde duruyorduk

parfiminin kokusunu halen hatýrlarým ilkdefa bir sanatcýyý canlý olarak dinlemiþtim sonra tekrar otobüse gittik mavin otobüsün yataklýk kýsmýnda ben beþli koltuðunda yattýk sabah kalktýk tekrar yolcu aldýlar Ýzmire gidiyorlardý beni Adana da indirdiler gidecek bir kimsem yok yine Assiye teyzeye gitmeyi düþündüm ama utandým gidemedim Adana oto garýnda bütün gün bekleyince öz kaymak yazý hanesinde çalýþan birinin dikkatini çekmiþim bana yavrum kimin kimsen yokmu dedi bende kimsem yok amca dedim karnýn açmý diye sordu evet amca çok acým dedim yazý hanenin karþýsýnda bir küçük lokanta vardý beni oraya gönderdi arkamdan baðýrdý sadece kuru fasulye ye ha bana fazla masraf açma diye çok þakacý bir insanmýþ sonradan öðrendim lokantaya oturdum lokantacý büyük bir tabak kuru fasulye getirdi yanýnda bir sepet ekmek býraktý o kurufasulyenin ekmeðin tadýný hiç unutamam ondan sonra on beþ günümü öz kaymak yazý hanesinde geçrdim yazý haneyi süpürüyordum getir götür iþleri yapýyordum onlarda karþýlýk olarak karnýmý doyuruyorlardý

bir gün bizim köyden birisine rastladým benden iki yaþ falan büyük adý isa idi Adana da abisi varmýþ kendiside otelde komi olarak çalýþýyormuþ bana dedi gel Ali senide götüreyim otele bizim patrona getir götür iþleri ve çaycýlýk yapacak biri lazýmdý belki seni iþe alýr dedi bende olur Ýsa gardaþ gidelim dedim garajlardan ayrýldýk beraber otele doðru yürüyüp giderken Ýsaya köyü sordum ve benim hakkýmda neler konuþuyorlar diye

Ýsa dedi Ali köyde senin kaybolduðun konuþuluyor ama anandan babandan hiç bir bilgim yok dedi ama benin gözümün önünden anamýn babamýn hüzünlü bir taplosu geçti çok özlemiþtim neyse Ýsa beni otele getirdi patronuyla konuþtuk bana ayda yüz elli lira vereceðini söyledi kalacak yeri yokmuþ burda kalabilir dedi ve ben otelde iþe baþladým otelin temizlik iþlerini yapan fazilet isminde bir apla vardý benim kýyafetlerimi yýkardý saðolsun her gün duþ alýrdým yüzüme bir renk gelmiþti tertemiz olmuþtum herkes otelde beni severdi ama bütün gün otelde kalmak bana hapis olduðum hissini veriyordu çocukluk iþte otelde bir ayý zor doldurdum aylýðýmý aldým otele hiç haber vermeden otelden ayrýldým hemde kaçarcasýna çarþýdan üzerime bir kaçtane tiþort aldým Elbistan otobüsüne bindim akþam üzeri Elbistan a geldim hiç vakit kaybetmeden köye gitmeyi istiyordum babamý özlemiþtim koþarak köyün minibüs duraklarýna geldim

bizim köylüler minibüse biniyorlardý bende binmek istedim minibüsün kapýsýný tuttum ve geri binmekten vazgeçtim minibüsün içinde ki köylülerin bakýþlarý beni rahatsýz etmiþti yine bana hýrsýz gözüyle bakýyorlar sandým dönüp tekrar çarþýya doðru yürüdüm yürürken gözlerimden yaþlar dökülüyordu dört aylýk köyden ayrý dolaþmak beni o küçük yaþýmda büyütmüþtü sanki olgunluk içinde bütün olacaklarý biliyordum köye gitsem kurtuluþ olmayacaðýný döþünmüþtüm

tekrar Elbistan da bulaþýk yýkadýðým lokantaya gittim lokantanýn sahibi bana oo Aliimm hoþ gedin diye karþýladý Alim çalýþmak için geldiysen hemen iþe baþla hemde garson olarak sen bayaðý büyümüþsün dedi Þakir abiyi sordum Þakir burdan ayrýldý dedi ozaman benim için iyi olmadý nerde kalacaðým pýroplem olacaktý ve o gün yöðmiye hesabý iþe baþladým karþýda bir otel vardý yatak fiyatýný sordum tam bir günlük yatak parasý benin yüðmüyemdi baþka hiç altarnatif olarak kalacak bir yerim yoktu yöðmiyemi verip otelde kalýyordum yani karýn tokluluðuna sabahtan akþama kadar masa topla sil ayaklarým aðrýrdý on beþ gün geçmiþti lokantaya her gün bir adam gelir yemek yerdi ve benim elimin çabukluðu hizmetim davranýþ biçimim hoþuna gitmiþ adam bana sen nerelisin diye sordu ben iðde köyündenim dedim hayýr inanmam senin gözlerin yeþil saçlarýn sarý çok kibar konuþuyorsun kesin Elbistanlý veya köylüsü deðilsin dedi

ben duðru söylüyorum abi iðdeliyim amma kimsesizim dedim Allahalla dedi þaþýrdý bana dedi bak kocum ben yapalak köyündenim adýma hacý mýstýk derler benim yanýmda çalýþýrmýsýn dedi ben abi ne iþ yapýyorsun diye sordum benin üç tane otobüs üm var otobüste mavinlik yapacaksýn iþte yaptýðýn garsonluk gibi hizmet iþi yolculara kolanya tutacaksýn su isteyene su vereceksin otobüsü temizleyeceksin sana lokantadan aldýðýn paranýn iki mislini veririm dedi ben dedim iyide abi ben lokantaya gireli on beþ gün oldu patronuma ayýp olur dedim adam ben patronunu tanýyorum konuþurum izin verir sana sen orasýný bana býrak dedi

konuþtuk patron Ali oðlum senin gibi elaman bulamam amma senin için bu adamýn yaný daha iyi olur git ben tanýyorum sana kötülük gelmez yeni iþin hayýrlý olsun çalýþ yavrum dedi sabah saat on çivarýydý hacý mýstýk abi bana akþam saat dokuzda Ankaraya gideceðiz garajlara gel dedi lokantadan ayrýldým otele bir kaç tiþörtüm vardý onlarý almak için gittim odamda yataðýmýn üzerine oturdum yüzümü ellerimin içine aldým anam babam küçük kardeþim. ve Bekir kardeþim

küçüktü birde görmediðim kardeþim daha olmuþtu adýný ölen kardeþimin ismini koymuþlar hepsi gözümün önüne gedi aðladým aðladým gözyaþlarým sel oldu aradan beþ aygibi bir zaman geçmiþti çok özlemiþtim aslýnda köyümüz uzak biryer deðildi amma gidemiyordum gururumu kýramýyordum küsmüþtüm sanki bütün köye otel odasýnda kendi kendime bir karar aldým dedim oðlum Ali okula gidemedin bu otobüs iþini okul kabul edeceksin Türkiye yi dolaþarak insanlarla içiçe olarak hayat inüversitesini okuyacaksýn dedim

Otobüste mavinlik hayatým baþlýyor

Hep kendimi boþlukta his ettim tutunacak bir dal sýðýnacak liman aradým bulamadým fýrtýna hep kendi istediði yere sürükledi beni bende mücadele etmiyorum kuvvetli esen fýrtýnayla istediði kadar sürükleyip götürsün beni deryada ummanlara elbet bir gün kendiliðinden dinecek dinmeden öldürse bile beni fýrtýna cesetimi yemez balýklar elbet getirecek kuytu da bir kýyýya.otelden ayrýldým akþam saat sekizde garajlara geldim oniki yaþýndaydým benim için yeni bir hayat baþlýyordu.ya Allah deyip iþe baþladým Ankara yocularýnýn baðajlarýný simsar sagup abiyle aldýk ama sagup bana durmadan tembihliyordu bu valiz Kayseri de bu cuval Kýrþehir de bunlar Kýrýkkale de þunlar Ankara da bürsürü deðiþik yerlerde inecek baðajlar vardý ama ben hiç otaraflara gitmemiþtim nebileyim öyle sagup abiyi dinliyordum ama sagup benim anlamadýðýmý anladý hacýmýstýk abiye söyledi hahu hacýmýstýk bu daha çocuk bu iþi yapamaz dedi hacýmýstýk abi tamam sagup biliyoruz biz ona öðretiriz sen merak etme dedi saat tam dokuz oldu otobüs hareket etti ozamanlar þoförlerin havalý bir duraktan kalkýþý vardý tam gaz vererek hýzlý bir þekilde yolcu savuþturanlarýn gözünün önünden bir anda yok olurdu sanki goca otobüs öyle hýzlý bir kalkýþla Elbistan ý çýktýk hacýmýstýk abi beni yanýna çaðýrdý hadi Ali yoculara kolanya tutbakalým dedi.tamam abi deyip kolanya þiþesini aldým elime gayet sakin güler yüzlü kolanya tutmaya baþladým ben yolculara karþý güler yüzlü olunca kolanya tuttuðum insanlar da bana gülümseyip teþekür ediyorlardý saðolasýn diyorlardý bu durum benim çok hoþuma gitmiþti insanlarla bir iletiþim diyalok içine girmiþtim kendi kendime dedim Ali iþte okulu buldun þu koltuklarda oturan insanlarýn her birini öðretmen gibi gör her birinden birþeyler öðren bu insanlarýn içinde her meslekten her daldan insanlar var yoculuk sýrasýnda insanlarýn caný sýkýlýr konuþmak isteyeni arka tarafa çaðýrýp konuþabilirim onun bilgilerinden ne iþ yaptýklarýndan yararlana bilirim diye düþünüyordum

o esnada arka koltukta uyumuþum çocukluk iþte otobüs daha otuz kilometre gitmiþ Göksunun Çardak kasbasýna girmiþ ordan üçtane yolcu almýþlar sonra hacýmýstýk beni arka koltukta sallayýp uyandýrdý kalklan puþt mavin adam uyurmu sen ne biçim mavinsin diye þakacý bir uslupla kýzdý çardak tan üç yolcu aldýk göksun ilçesini geçtik kayseri istikametine gidiyorduk hacý mýstýk abi beni yanýna çaðýrdý gel otur þöyle yanýma dedi hostes koltuðuna oturdum bana sorular sormaya baþladý bu köyden sonra hangi köy geliyor diye ben ne bileyim hacýmýstýk abi daha önce hiç buralarý görmedim ki diye söyledim dedi bak Ali yanýmda oturacaksýn uyuma yok bütün geçtiðimiz köyleri takip et bir daha ki sefere yine soracaðým öðrenmen lazým yoksa bu iþi yapamazsýn dedi beni bir sýkýntý bastý ama ben olur öðrenirim hacýmýstýk abi dedim hacýmýstýk abi bana çok yardýmcý olarak otobüs mavinliðini sað olsun çok emek vererek öðretti aradan bir yýl gibi zaman geçmiþti artýk gözüm açýlmýþtý Elbistanlýlar otobüs camiasý beni konuþoyordu eli çabuk güler yüzlü konuþmasýný bilen bir mavin olduðumu söylüyorlardý bazý otobüs sahipleri hacýmýstýðýn yanýndan çýkýp kendileri ile çalýþmam için daha fazla para teklif ediyorlardý

ben hiç birini kabul etmedim çünkü hacýmýstýk abiye nankörlük yapamazdým neyse artýk köyümü unutmuþtum yakýndý ama hiç gitmedim aradan bir buçuk yýl geçmiþti birgün Maraþ tan Elbistan a geliyorduk otobüsün orta koltuklarýndan birinde bizim köyün muhtarý Ökkeþ Hüseyin i gördüm onunla ilgilendim bana yavrum kendini kurtarmýþsýn aferim dedi Hüseyin amca bu yoculuðumuzu köyde anlatýyor köylüler halel olsun çocuða gitti bir daha köye gelmedi demiþler köyde benim iyi ünüm yayýlmýþ ondan sora köyde kimin baþka þehir de yakýný var kimin askeri var askere para mektup yakýnýna eþya göndermek için gelir beni bulurlardý bende hiç yapamam hayýr demezdim sanki vazifeymiþ gibi yapardým gitmediðim þehirlere arkadaþlarýmla gönderirdim bu hizmetlerimle köyüm e gitmeden köylüye kendimi sevdirmiþtim

o hýrsýz Ali köyde unutulmuþ çok düzgün iyi bir insan olmuþtu bir gün karþýlaþtýðým bir köylüden bir haber aldým adeta yýkýldým babam en küçük kardeþim ömeri evlatlýk vermiþ adressiz isimsiz birilerine sadace ipucu olarak hamamcýlar diye birileri Elbistanlý ama dýþarda oturuyorlarmýþ ben bu durumu duyunca çok üzüldüm ama biryandan da sevindim o ananýn babanýn yanýnda kalýp öleceðine hiç deðilse hayatta kalýr nasýl olsa ben ömeri sonra bulurum diye düþündüm babam öyle bir adam ki kayýtsýz mý desem zavallý mý desem bilmiyorum benim Elbistan gibi yakýn bir yerde olduðumu biliyor gelip bana ne yapýyorsun oðlum diye sormadý kendi kendine benim kurtulduðuma sevinirmiþ yavruma bir babalýk yapadým Alim e çok çektirdim dermiþ ve kahrolurmuþ ben bunlarý köylülerden duyardým babamý özlüyordum görmek istiyordum ama inadým galip geliyordu bir türlü gururumu kýramýyorurdum

hep babam gelsin beni bulsun neden gelmiyorsun seni özledik falan deyip bir tokat atýp götürmesini bekledim ama yok iþte benim babam öyle bir insan kýzamýyorum zavallýlýðý boynumu büküyordu insan yavrusunu aramazmý birgün eve yavrusu gelmese ciðeri yanmaz mý yanar ama babama da hak veriyorum üç yavrusunu evlatlýk vermiþ benide onlarýn acýsýnýn yanýna eklemiþ ne fark eder ki dört yýlým geçti aradan anamý babamý köyümü görmedim on altý yaþýna basmýþtým artýk gittiðimiz yolarda askerler kimlik soruyorlardý kimliðe ihtiyacým vardý içimden bir dua ettim ALLAHIM þimdi babam gelse hem babamý görsem hemde þu kimliðimi çýkarttýrsam diye inanýn ayný gün Elbistan garajlarýnda otobüs temizliði yapýyordum ardadan bir saat geçmemiþti otobüsün içinde yancama doðru baþýmý çevirdim baktým dýþarda babam gözleri ýslak birþekilde bana bakýyordu babam diye aþþaðýya indim eline çöktüm sarýldýk aðladýk Allahým dua mý hemen kabul eti babam a kavuþtum ordan bir çay ocaðýna oturduk dertleþtik babam çok þaþýrdý büyümüþsün kocaman adam olmuþsun oðlum dedi

anamdan kardeþlerimden anlattý tabi insan yüreði dayanmaz anlattýklarýna o gün içimde buztutan hasretimden bir parça kopmuþtu erimeye yüztutmuþtu bunu his ettim býraz olsun aðlayarak rahatladým babamý görünce sonra çay ocaðýndan kalktýk çarþýya gittik biraz yiyecek alýþveriþi yaptýk birazda para verdim köyün minübüs duraðýna kadar götürdüm babama yarýn yine gel beni nüfusa düþür dedim babam olur oðlum dedi vedalaþtýk ve ertesi gün babam geldi beraber bir arzu halciye gittik ve bir dilekce yazdýrýrken arzu halci babma sordu amca bu çocuk kaç yaþýnda diye babam tam tarih olarak biliyormuþ 02.10.1965 dedi ama ben arzu halciye 02.10.1966.tý yazmasýný söyledim amacým askere bir yýl daha geç giderim diye düþündüm

ve arzu halci benim dediðimi yazdý beraberinde kardeþlerim Bekir ile Cumayý da nüfusa düþürdük ve böylece kimlik sahibi olduk babamý ikinci dafa görmem bütün hýrsýmý dindirmiþti babama dedim hadi baba köye gidelim babam tamam oðlum dedi dört yýl ardan sonra ilk defa köye gidecektim birden heycanlandým ve hiç vakit kaybetmeden köye geldik bana evimizin sokaðý hiç deðiþik gelmedi ve kapýmýzýn önüne geldik anamýn sesi geliyordu anam yine hastalanmýþ eskisi gibi kendi kendine konuþuyordu içeriye girdim zavallý anam benim geldiðimin farkýnda biledeðil sanki kimse gelmemiþ gibi yüzü duvara dönük konuþuyordu

dedim  anam bak ben geldim oðlun Ali dedim hiç beni duymadý bile konuþmasýný kesmedi yanýnda kardeþlerim Bekirle Cuma ayaklarýnda don bile yok gözüme baktýlar beni tanýmadýlar aðlamaya baþladýlar bunlarýn içler acýsý durumuna iki saat ancak dayana bildim iki saat boyunca aðlamaktan gözlerimin önü morarmýþtý evden çýktým mahalleden çok hýzlý bir þekilde koþarak ayrýldým kimse beni görmesin diye köyün minübüsüne binmedim köyden birkilimetre uzakta baþka köyün yolu geçiyordu orda bir minübüs durdurup bindim Elbistan a gedim yalçýn otelinde kalýyordum odama girdim yine aðlamaya baþladým bu geçen dört yýl içinde bir sürü memleket gördüm böyle bir dýrama raslamadým ALLAHým bu ne biçim yoksuluk bu ne biçim çaresizlik yok yok eþi benzeri artýk ailem için çalýþmam gerektiðini anladým onlara rahat bir hayat sunamazdým ama en azýndan karýnlarýný doyura bilirdim onun için daha çok çalýþýp huzulu masraf yapmamam gerekliydi

otelde kalmamaya karar verdim otele verdiðim parayý babama vermek istedim çünkü babamýn benden baþka tutunacak dalý olmadýðýný anladým babama ayda bir gelip benden para almasýnný söylemiþtim o günden sonra otobüste yatýp kalkmaya baþladým zaten yatak yüzünü fazla gördüðüm yoktu bir þehirden gelip diðerine gidiyordum babama aileme bakmak bana gurur veriyordu sanki bir vijdan azabýndan kurtulmuþ gibi his ediyordum ben kendimi hiç düþünmüyordum çünkü artýk ALLAHýn yardýmý ve benim kazandýðým doslarýmýn sayesinde açkalmayacaðýmdan çok emindim Türkiye de bir çok ilde arkadaþlar edindim beni çok seven doslarým oldu hepsini otobüste tanýdým yolculuk boyunca sohbet ederdim onlarla

çok memurlar ve her meslekten insanlarla tanýþtým mesela Ankara da çok önemli bir kurumda görevli memurla tanýþtým bana ne zaman Ankaraya gelirsen yanýma gel bir çayýmý iç derdi bende giderdim çayýný içer bana Ankarayý gezdiridi iþte bütün tanýþtýðým doslarým böyleydi hemde yüzlerce otobüs mavinliðinde atýn üstünde sinek misali gidip gelmedim ne demiþtim bu iþe baþlarken ben otobüsü okul kabul etmiþtim ve otobüs benim okulum oldu okadar güzel þeyler öðrendimki saymakla bitmez yolcularýn yüzünden anlardým nasýl bir his içinde yolculuk yaptýklarýný

aylesinden ayrýlýp gurbete gideni hastasý olup hastaneye gideni sevdiðine kavuþmak için yola çýkýp yolun bitmeyeceðini düþünen aþýklarý yetiþemezsem iþimden olurum diyen insanlarý askere gidenleri teskereyi alýp dönenleri evinden kaçan çocuklarý ve kadýnlarý bir bakýþta tanýrdým

Bir anýmý anlatmak istiyorum bir gün Ýstambul a gidiyorduk Elbistandan otobüs hareket etmek üzereyken siyah peçe içinde bir kadýn otobüse bindi kadýn bilet almamaþtý otobüs Elbistaný çýkýnca yanýna vardým nereye gidiyorsunuz diye sordum kadýn kardeþim Ýstambul a gidiyorum ama param yok ne olursun beni indirme dedi kadýn yüzünü gizlemiþti ben tamam apla sonra konuþuruz dedim diðer yolcularla ilgilenmeye baþladým göksun ilçesine geldik kadýn otobüsün göksun için ayrýlmýþ koltuða oturmuþtu kadýna rica ettim arka tarafta boþ yer olduðunu söyledim kadýn kalktý arkaya benim oturacaðým koltuða oturdu otobüsün iki þoförü vardý biri otobüsü sürüyor diðeri þoförün yanýnda ki hostes koltuðunda oturuyordu beni öntarafa yanlarýna çaðýrdýlar

o kadýn kim diye sordular bende yolcu dedim parasýný aldýn mý dediler bende hayýr parasý yokmuþ dedim þoför hayýr caným öyle bedava götürülür mü parasý yoksa kayseride indir gitsin dediler aslýnda otobüsün asýl sahibi hacýmýstýk abi yoktu o olsaydý bana hesap sormazdý kim inmiþ kim binmiþ parasý varmý yokmu diye bu þoförlere sözüm geçmiyordu tekrar kadýnýn yanýna geldim dedim apla þoförler seni Kayseride indirmemi söylüyorlar þimdi ne yapacaðýz dedim kadýn bana yüzünü açtý kardaþým n olur beni indirme ben hiç biryer bilmem diye bana yalvardý zaten ben anlamýþtým birilerinden kaçtýðýný zavallý kadýnýn gözlerinin pýrýltýsý sönüktü aðlamaktan yüzünün solgunluðu çektiði acýlarý çileleri anlatýyordu haline içim acýdý dedim apla þimdi senin paraný ben ödeyeceðim yalnýz bizim þoförler senin evden kaçtýðýný anladýlar senden yararlanmak isterler sakýn onlara bu fýrsatý verme paraný ödemiþ bir yolcu gibi davran diye söyledim kadýn tamam kardaþým dedi ben tekrar þoförlerin yanýna gittim kendi cebimden kadýnýn yol parasýný çýkarýp verdim þoförler nasýl verdi parayý diye sordular Kayseride seni indiririz deyence çýkartýp verdi dedim inanmadýlar bu kadýn ne ayak orospu falan mý diye sordular bende yok Ýstanbulda bir iþi varmýþ tekrar bizimle dönecekmiþ dedim tamam tamam inandýk dediler

kadýný ikna edip tekrar benimle Elbistan a geri getirmeyi düþünmüþtüm kadýnýn tek baþýna bilmediði koca Ýstanbul a kaçmakla çok büyük bir hata yaptýðýný anlamýþtým otobüs Kayseriyi geçmiþti kadýn otobüsün arka kapý dibinde ki koltukda oturuyor bende kapý merdiveninde ayakta duruyordum mesafemiz çok yakýn kadýna sordum apla biraz dertleþmek istermisin beni kardeþin say hiç çekinmeden neden istanbul a gidiyorsun kimden kaçýyorsun bana biraz anlat dedim kadýn bana hikayesini anlatmaya baþladý aynen þunlarý söylüyordu kardeþ ben Elbistanýn falanca köyündenim Elbistan a orta okula gidiyordum Elbistanlý birine aþýk oldum oda beni sevdiðini söylüyordu evlenmek için karar verdik gelip beni babamdan istediler babam abilerim karþý çýktýlar daha on altý yaþýndasýn diye ben babamlarý dinlemedim bu adamla kaçtým babamlar beni evlatlýktan ret ettiler bizimle barýþmadýlar evliliðimin iki yýlý güzel geçti anlaþýyorduk sonra kocam beni dövmeye baþladý hergün öldüresiye dövüyordu suçumu bilmiyordum her sözüm ters geliyordu kimseye derdimi anlatamýyordum babamlardan korktuðum için köyede gidemiyordum sýðýnacak kimsem yoktu artýk canýmý alýp kaçmak istedim sadece þu ýzarýmý giydim terminale geldim ben hangi otobüs olursa olsun binmek istiyordum Ýstanbul otobüsünü özelikle seçmedim bu otobüs istanbul a deðilde Ýzmire gitse yine binecektim Elbistandan kurtulayýmda neresi olursa olsun fark etmez dedim evden çýkarken ben dedim abla babana gitmeyi deneseydin aradan uzun yýlar geçmiþ kocandan ayrýlacaðýný söyleseydin belki seni af ederdi dedim ne bilim kardeþ bana olan hýrslarý geçmemiþdir diye düþündüm dedi ben dedim apla peki çocuðun var mý diye dedi yok kardeþ beni zaten bu yüzden çocuðun olmuyor diye dövmeye baþladý dedi ben dedim peki doktora falan gitmediniz mi diye hayýr kocam doktora gitmeye utanýyor dedi ben olayý anladým aslýnda zavallýnýn hiç bir suçu yoktu ama zavallý kadýn yinede suçu kendinde buluyordu benin çocuðum olmuyor diyordu. Devam edecek Ali Þahin (Elbistanlý)