Hatýrlar mýsýn ey vefasýz sevgilim? Aþk gülümseyen yüzü ile gönül kapýmýzý çalmýþtý, ben gönül kapýmý sonuna kadar açtým, sen ise bir türlü açmadýn sebepsiz anlamsýz arzularýna yenik düþerek, açmadýn kapattýn! Ben ise deliler gibi etrafýnda koþturdum, gönül kapýný aç diye aylarca öksüz bir çocuk gibi, gözlerimde akan yaþlarýn masumiyetine aldýrýþ etmedin hep somurtkan yüzünle burun kývýrdýn, ne bana kucak açabildin, nede yarýnlarýmýza, nede mutsuzlukla çýðlýk çýðlýða feryat eden viran mutsuz gönlüne bilmem neden? Niçin? Niye?

Ben kollarýmý sana dünyalar kadar açtým, bak hala açýk duruyor edebim den kapatamadým, belki bir gün piþman olur da geri dönersin, mutsuzlukla benim gibi yanma diye.

Belki layýk görmedin kendini, aþkýn berrak gülümseten gözlerindeki ýþýltýya masumiyetine, belki beni kendine layýk görmedin söyleyebilirdin, beni aylarca o sahte gülümseyen gözlerinle aldatmadan önce söyleyebilirdin benimle dalga geçtiðini, þaka yaptýðýný, gönlünü bir süreliðine eðlendirdiðini, o zaman anlardým bu kadar üzülmez ve yýkýlmazdým… Ýþte o zaman ýslak kaldýrýmlarda, tek baþýna kokunu aramazdým, yaðan karlarýn altýnda gözlerinde gördüðüm bembeyaz düþlerimi yýllarca kaybettiðim beni sende aramazdým…

Gittin hayallerimi yýktýn

Yýktýn periþan ettin gittin

Gittin ve geri dönmedin

Dönmedin ama ben sensizde güldüm

Mehmet Aluç