Cahil cürmü yanına kâr kalır etse de zân
Gün gelip kurulacak yüce divânda mîzan.
Varsın şeytan beklesin kurarak binbir tuzak
Akleden isyân etmez, kalmaz Rabbinden uzak
Ek tohumu toprağa, Rahmeti Hakk'ka bırak
Bulutlara geldimi "KÛN" denen yüce ferman
Başaklar baş eğerler, dâne dökerler o an.
Yorulursan geçerken feleğin çemberinden
Ayrılmak hata olur tefekkür minderinden
Dert yanma! Yaka silkme, yakınma kaderinden
Sabredersen görürsün, dağılır is, pus, duman
Hakk'tan gelene rızâ! ; budur hakiki imân!
Bezm-i elest'ten beri secdeler diz bekliyor
Şaşırdıysan yolunu, Resul'den iz bekliyor
Rabbin her davetinde bakacak yüz bekliyor
Ferâsetli göz için âkıbet âyan beyân!
Unutma! Üryân geldin, gidersin yine üryân!
Kibiri dağlar aşan etse de Hakk'ı inkâr
Bir tek Hünkâr var! Allah! O'dur gerçek Hükümdar!
Suç olan hata değil; günahta inat, ısrar
Sanma ki çok, vakit dar; savurma, etme ziyân
Tövbe avuç bekliyor! Uyan Ey gâfil, uyan!
Hazân esip düzüne, yol çıkmadan bayıra
Ver sana verilenden; elin gitsin hayıra
Konar birgün âniden ecel kuşu çayıra
Ömür "son"a kurulu, geldiğinde "O" zaman
Davetsiz misafirin ne "dur!" dinler, ne aman!
Nanköre zor gelse de nimetler için şükür
Cân uçunca bedenden gireceği yer çukur!
Kâinât sayfa sayfa; elif'i bilen okur
Ah...Kulaklar bir duysa! Ölüler feryâd figân
Kıyamet var! Kıyâm et! Gel, inâd etme! İnan!
