Online Üye
Online Ziyaretçi
Ey
Çanakkale’m ufkunda eser düşmandan rüzgâr
Görenler
der ki sanki yağıyor denizden keder
Göğsünde
iman ile yola çıkmış karşı geliyor nefer
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Bombalardan
Çanakkale de toz duman düşman vermiyor aman
Nefer
elinde süngü göğsünde iman vatan bölünmez şimdi değil diyor zaman
Düşman
vicdansız anlamaz yok dini imanı vurdukça vurur ortalık duman duman
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Çanakkale
bembeyaz bürünmüş serilmiş toprağa hazır kefen
Şehadete
koşuyor ecdadım on sekiz yaşında evlat Allahu Ekber derken
Vatan toprağı çiğnenmez vatan namusumdur diye
Ölüme koşuyor ötelerde yârine
gülümserken
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Düşman
sandı sönecek göğsümüzdeki o nurdan iman
Ah
bilemedi ecdadım neferim imanı ile vermez sana aman
Vatanı
için şahadeti beklerdi sofrasında işte dedi şimdi bu o zaman
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Ah
düşman dedi Türk artık bulamaz artık dermanı
Rahman gönlüne verdi imanı şahadeti
Resul yetiştirdi güçlü kuvvetli dermanı fermanı
Vatan için ölmek cennete gitmektir,
şehit olanlar ölmez namusu korumak farzdır al
göğsüne dedi imanı
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Düşmanın
yüzünde anlamsız derin korku anlaşılmaz bir ifade
Nasıl
olur nasıl yeniliriz onlara yüz piyade bizde binlerce piyade
Bilmez
iman milyarlarca piyadeye denk gönül onunla ziyade
Bu
düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer
Mehmet
Aluç©