Bitimindeyim belki de ömrün ya da yamacýnda bilinmezin sarýp sarmalarken özlem soðuða inat ama hala üþürken.

Ýhtimallerle boðuþmak bir yana onca ikilem yeni yeni fark ettiðim. Bana dair bu kafa daðýnýklýðý hele ki son zamanlar çalarken ömrü ve çalýntý bir þarký kulaðýma mýrýldanýrken.

Yitip gitmek olasý zamanýný tasavvur dahi edemediðim ve yoksunluk pür-dikkat kesildiðim duyma gayreti içerisinde uzaklarýn çaðrýsýný.

Burun buruna geldiðim sýra dýþý duygular o kekremsi tat hala damaðýmda ve zihnimde kýpraþýrken. Tüketirken aþký tüketilen baðýmsýz ve yergisiz vasýflar istem dýþý belki de hatta zafiyeti o kýrýlganlýðýn izdüþümünde yalnýzlýðýn. Kalabalýk sandýðým o dünya nöbete durmuþ iken yalnýzlýk. Ýzafi alabildiðine ya da cebelleþen sanrýlarýn gerçekleri avaz avaz baðýrýrken. Bariz her þey her ne kadar mütemadiyen yadsýsam da. Yine de soluksuz kalmak olasý ve döngüyü idame ettirmek ne de olsa yetemediðim çok þey var.

Ne zaman arýndým ki bu vasýflardan yoksa hiç mi nail olmadým. Deðil býçak hançerler bile açamazken aðzýmý sýðýntý ve çalýntý sessizlik o kýdemli sancýsý ile köþe baþýnda ve elinde kýrýk bir gül. Rengi pembe hatta alacalý bulacalý düþlerimin kýrýlganlýðý kadar bükük boynu. Hicap etmediðim o zalim ve köhne gözyaþlarý birikti birikeli bambaþka bir kimliðe büründüm. Muhalif mutluluk dahi sýradan bir güdü ile esaretinde hüznün. Basit olan ne varsa yine zora girdi belki de hikâyenin baþýndan beri sýr dolu idi gidiþat.

Ne karanlýk ne aydýnlýk, ne var ne yok hatta iklimlerin kafasý bile karýþýk eþ güdümlü o deðiþken mizacým devinip dururken. Ne bir eksik ne bir fazla… Ne vardý da kesiþecekti o yeknesak meridyenle yolum. Kýþ döngüsü belki de baharýn rehaveti çöreklenen.

Doluya koysam almýyor, boþa koysam dolmuyor. Fazlasýyla þaþkýným fazlasýyla naçar.

Avuç avuç mutluluk veren, þiþe dolusu dostluk ve muhabbet sunan bir âlem iken peþine düþtüðüm nedir bu kýstýrýlmýþlýðým izbelerde…

Ýki zýt halet-i ruhiye arasýnda mekik dokumak fazlasýyla yorucu.

Varmak istemezken düþen payýma gitmek ama neresi olursa olsun. Geçip gitmek bu dünyadan çok baþka bir âleme.

‘’Miskin âdemoðullarý

Ekinlere benzer gider

Kimi biter kimi yiter

Yere tohum saçmýþ gibi.’’

Yüzyýllar öncesinden yüreðime dokundu sevgili Yunus Emre. O ekinler ki boy verme arzusu ile yanýp tutuþurken mekân ve zaman boyutsuz ve tanýmsýz bir adým ötemde çaðýrýrken. Duyduðum ve gördüðüm her ne ise… Ya duyamadýklarým ve cebelleþirken karanlýkla haiz olamadýðým tüm o görüntüler fazlasýyla flu ve müphem…

Ne bir eksik, ne bir fazla… Alabildiðine zuhur eden o yalýtýlmýþ sesler fýsýldarken ismimi ve gönül gözüm görme gayreti içerisinde ulaþmaya çalýþýrken ne aradýðýný bilemesem de… Bilmez miyim o menþe-i meçhul seslerdir rotamý belirleyen her ne kadar haricimde duyan olmasa da.

Nefsimi silmek istesem dahi bilmekten yana deðil midir düþen payýmýza.

En büyük âlem nerede ola ki… Saklý olsa da içimde ne zormuþ buna kani olmak. Yoksa çok mu büyütüyorum gözümde de kolaya kaçmadan savruluyorum daldan dala.

Yüreðin ibresi sevinçten çok hüzne, gündüzden çok geceye ayarlý belli ki. Kilitli bir kapý açýlmamak üzere düþmüþken yolum çýkmaz sokaða.

‘’Gülün tam ortasýnda aðlýyorum

Her akþam sokak ortasýnda öldükçe

Önümü arkamý bilmiyorum

Azaldýðýný duyup duyup karanlýkta

Beni ayakta tutan gözlerinin…’’  (Cemal Süreya)