Taþýdýðým hiçbir kaygý ve sonucu bu denli belirleyici ve geri dönüþsüz olamazdý yaþayacaðým o korkunun beni esir aldýðý o güne deðin…

Sýradan bir günün baþlangýcýydý ölümle yüz yüze geldiðim ve en deðerli varlýðýmý kaybetme noktasýna erdiðim sabahýn ilk saatleri.

Yalnýzlýðým hiç ama hiç bu kadar derin nüksetmemiþti ve de çaresizliðim. Karanlýktý dehliz ve nasýl da soðuk. Dipsiz kör bir kuyuya hapsolmuþtum. Daha ne idi ki yaþadýðým zira süreç yeni baþlýyordu ölümün o buruk ve yakýcý acýmasýzlýðý ruhumun derinliklerine iþlediði.

Sararmýþ otlar, ezik eðreltiotlarý ve kýrýk bir sürü dal üstüne basýlmayý bekleyen…

Gece yarýsýndan sonra ve sabahýn ilk ýþýklarý daha beliremeden patlak verecek fýrtýna ne çok þey taþýyacaktý ve ne çok þey çalacaktý özümden, biriktirdiklerimden ve kâfir, sefil duygularýmdan.

Uykuyla uyanýklýk arasýnda ölüm beklentisiz ve randevusuz tanýþýklýðýna hazýrdý ve kucaklama arzusu ile dolu buyur etti.

Hantal, kallavi ve duraðan varlýklarýmýz çoktan hibeli ölüme ve ipotek altýnda. Ama nasýl da toz kondurmayýz bin bir safsata ile kýrýp geçerken etrafý. Nasýl da kendini bilmez gözlerle süzeriz etrafý ve nasýl da yerden yere vururuz birbirimizi: Ne de olsa ölümsüz ve sonsuzuzdur ve burnu Kaf daðýnda bin bir yeti ile donatýlmýþ ve gelip geçmiþ en haþmetli canlýdýr adýna insan denen…

Yaþadýðým hüzündür beni ben yapan en azýndan empati yeteneðim eþ güdümlü geliþti hele ki son birkaç seneyi de dahil ettik mi… Mazoþist bir tanýmlama olsa da bir o kadar severim hüznü en azýndan duyumsadýðým mutluluk ve hoþnutluk daha da kýymete biner sonrasýnda. Kim bilir, belki de þükür duygumu geliþtiren bir süreçtir reva görülen.

‘’Ýnsana en yakýþan hal hüzündür’’ diye bir söylemle kesiþmiþti yolum kaç zaman öncesi. Kim demiþse yüreðine saðlýk ama bana yakýþtýðý gün gibi ortada.

Daha demli bir kývam tutturmakta hayat hüznün sürüklediði o imkânsýzlýklarla ve daha da yaklaþmakta sonsuzluðun sýcak nefesine ve bol bol tefekkür etmek de cabasý.

Hayat sayýsýz sentez ile dolu ve seyreltisi farklý bir ahenkle süzülen pek çok denklem ve bilinmezlikle. Anlamlandýramadýðýmýz ne varsa ve vakýf olamadýðýmýz hangi gerçek ve boyut ile devinse de âlem vazgeçmek kolay mý yaþamaktan onca acý pekiþtirse de hüznümüzü ve yorgunluðumuzu…

Girizgâhta dem vurduðum o sürecin baþlangýcý olan o sabah ise karmaþýk duygularýmýn yalýtýldýðý ve beni benden eden en büyük korkumla yüzleþtiðim bir milat bu güne deðin yaþadýklarýmýn heyula bir boþluktan ibaret olduðu gerçeði tanýsýnýn vuku bulduðu. Hayatýn kenarýnda kalmak ne ki ya da toplumun kýyýsýnda seyretmek uzaktan uzaða. Varsýn sefalet de delalet de esir alsýn benliðimi ya da ikilemler dolup taþsýn gereksiz ayrýntýlar süslerken hayat aðacýný.

Tek insanýn içindeki o derin kiþilik bölünmeleri… Bazen çocuk bazen güçlü ve genelde maðdur ve yalnýz. Her ne kadar paye verilmese de kendini seven ve bir o kadar koruyucu ve kollayýcý gözetilmese de iteklenip örselense de. Kabuðunda, kovuðunda ve kendince münzevi bir yaþantý süren fazlasýyla hayal âleminin koridorlarýnda volta atan ve zihni bir o kadar karmaþýk yine de sevi yetisini kaybetmemiþ ve umutlarý baki ta ki ölüm gerçeði esir alana kadar benliðini ve kaybetme korkusu ile tanýþýklýðý tokat gibi çarparken yüzüne…

Fersah fersah uzak aþktan kýrýlma noktasý çoktan miadýný doldurmuþken ve gerçek dünyanýn tüm acýmasýzlýðý bitimsiz zulmün türevi pek çok minvalde anlam bulan…

Ne varsa içimde ukde kalan ne de olsa zaferidir mutsuzluk yörüngesinden çýkmýþ uydularýn çoktan yitirmiþ iken insani vasýflarýný…