Seslendirme bana aittir..
Gitmeler üzerine kurulmuş bir hayatı yaşıyoruz çoğumuz
Belkide hepimiz..
Herzaman gitmedimi insanlar sizden de ? Gitmediler mi ?
''Herkes gitse bile ben yanındayım'' diyerek gitmediler mi ?
Bir bakıyorum arkama yığın yığın insan bırakmışım arkamda , yığın yığın acılar bırakmışım .
Aklıma geldikçe hala içimin acımasına sebeb olan ..
İçimi acıta acıta büyümemi sağlayan ..
Geçenlerde Biraz müzik dinledim, gökyüzüne baktım.
Ne yapıyoruz bu gezegende diye düşündüm, bütün bu saçmalıklar ve bütün bu acılar neden? dedim kendi kendime.
Birini seversin çok seversin gülüşlerinin sebebi olur o .
Seni üzmesini bile seversin ama sonra bir bakarsın ki yüreğinin tam ortasında bir boşluk açar ve gider...
Kendinide o boşluğa iter ve gider..
Daha sonra her gelen giderek o boşluğu daha büyütür .
Ben bu hayatta kime değer verdiysem alamadım ki hiç karşılığını .
Hep gitmek için geldiler bana .
İçimdeki boşluk bir mezara dönüştü zamanla ..
O boşluktaki mezarlar zamanında arkadaş sandıklarımıda barındırır aynı zamanda ..
Kimseye güvenmemeyi öğrenirsin .
Hiç öğrenmek istemedim ki ama ben yeter ki bana bu acıları yaşatmamış olsalardı ..
Ben hep onları masum görseydim onlar hep bana benim tanıdıgım gibi kalsalardı ..
İçimi acıtmasalardı .
Arkamı döndüğüm an bıçaklarını saplamasalardı olmazmıydı ?
Güvendiğim her dağa kar yağdığında anladım bu hayatta kimseye güvenilmeyeceğini.
Kimsenin benim iyiliğimi istemediğini. Herkesin amacının beni üzmek olduğunu .
Ben yaptığım iyiliklerin karşılığını kötülük görerek aldım. ALLAH razı olsun hepsinden.
Yazmak istediğim acılar dolu içimde .
Çoğu zaman sayfa sayfa yazarken bazen oluyor ki ellerim kitleniyo kalıyorum karanlığın ortasında .
Bir başıma .
Bir başıma olmaya alıştım aslında sessiz sessiz ağlamaya ..
İnsanların bana yaşattıklarını hatırladığımda bir tebessüm etmeye de ..
Acıda olsa bir tebessüm etmeye .
Gidenler neden gittiler diye üzülmedim ki hiç .
İYİ Kİ . Dedim .
İyiki gittiler dedim .
Hiç özlemedim onları .
Üzüldüğüm tek şey harcadığım zaman ,
Verdiğim değer oldu .
Ve artık kimseyi hayatımda istemiyorum yalnızlık hep yanımda çünkü.
O hiç gitmez ki .
Kimseye çok değer vermeyin sakın , verdiğiniz değeri yerle bir edip gidiyorlar .
Onlar gitmeyi çok seviyorlar .
İnsanlar her şeyi paramparça etmek için uğraşıyorlar.
Benim Kelimelerim, içim. İçim, kan. Kan, kelimelerim.
Her giden bir iz bıraktı. Her giden içimizdeki kuşun kanadını kırdı.
Aynı acıların kirpiklerimin diplerine batmasından korkar oldum .
Ben sizi kirpiklerime astım .
Ve her ağladığımda idam ediyorum orada sizi gözyaşlarımla.
YİNE DE , biliyorum ki kendı yıkım ordunla karşılaşmak en büyük cesarettir.
Üstelik gülüyorum.
Aslında biz ;
Yolun ortasında kalmış üzerinden binlerce kez ezilip geçilen pet şişeler gibiyiz. Bedenen olmasa da,ruhen ezilmiş,kalben ezilmiş.
Acıyı artık hissetmemek gibi.
Bir şeye alışmak gibi artık.
Artık acıyı sevmek gibi bi şey.
O kadar çok şey oluyor ki,o kadar çok olay,yıprandığımızın bile farkında olmuyoruz bir süre sonra.
Bir şeyler oluyor ama oluyor işte sadece,ne olup bittiğinin farkında bile değiliz. Neler olmuş,neler yaşanmış.
Sanki artık tüm acının boyutları aynı. Sanki artık daha fazla acımayacakmış gibi geliyor,artık daha fazla kalbimiz kırılmayacakmış gibi.
En çokta geceleri oluyor içimizdeki acı .
Tüm acılar toplanıp gelıyorlar sankı yanıbaşımıza sonra gidiyorlar herzaman ki gibi.
Ve ben size
Teşekkür ederim sahte insanlar , yaşattığınız acılarla nasıl yaşanılabileceğini öğrendim .
BEN SAYENİZDE BÜYÜDÜM .
/ AYNUR KAPTI
