Ýnsanýn her dönemde hayattan haz duymasý; içinden geçtiði zamanla, yaþadýðý yere baðlý sanýrým. Erken yaþlarda bizi seven, koruyan oyun alanýmýzý geniþleten insanlarla bir arada olmaktan keyif alýyoruz. Bu anlamda þanslýyým. Kalabalýk bir aile ve bahçeli bir ev; Daha ne ister ki çocuk dünyam?

       Eðitim ve öðreniminizi böyle bir ortamda saðlandýysa hayatla barýþýk yaþamanýz için ilk temeller atýlmýþtýr. Gerisi sizin yüreðinizde ki güce baðlýdýr. O ‘nu da taze tutmak kaydýyla

        Yetiþkinliðe atýlan adýmla performans hýzla artmaya baþlar. Çalýþma alaný ve yaþanýlan evin bu tempoyu dizginlemek gibi vasfý olmalý. Nefes açmalýdýr. Aksi durum iç dünya ile iliþkiye, farkýnda olmadan baþlatýlan savaþýn, ilk kurþunlarýdýr. Hayatla olan barýþ süreci her gün biraz daha kýsalýr. Yüz asýlýr, dudak bükülür, gözlerdeki ýþýk söner. Kara düþer pembe tene. Topraktan yeni sökülen patates aðýrlýðýnda sarýsiyah bir yüz! Parmaklarýnýzý bile taþýyamayan omuzlar ! Artýk enerji bitmiþ yorgunluk baþlamýþtýr.

          Elinde bayrakla kalabalýk bir kentin orta yerinde tek baþýna buluverir insan kendini. Zamanýn içinden geçerken bir yerde unutulmuþ bir ‘’ben’’býrakarak.

          O kent ki ; bir yandan kendi deðiþirken bir yandan rengini akýtýr içine yavaþ yavaþ. Bukelemun  gibi; beton duygular, gri ruh! Kalabalýk caddelerinde koþarken kardeþinin yanýnda yürüdüðünü fark etmeyecek kadar gri ve puslu. Koca binalardan kuþlarýn kanat çýrpma özgürlüðü elinden alýnmýþ bir gökyüzü ve sen maviye hasret. Umudunu yeþertecek olan ufuk çizginde sabahlarý günaydýn yerine park sorunu nedeniyle baþýndan aþaðý bir kova su döken balkon komþun.

          Ben neredeyim?

          Ve cevabý çok zor olmayan bir kaç soru daha ; Ne yapýyorum? Ne kadar zamaným var?

Sen yaþama küstün yaþam sana küskün…

         Zamansýzlýða ramak kala nerede kaybolduðumu anýmsadým . Þimdi geri dönüp kendimi almak ve sonsuzluða birlikte yürümek istiyorum . Küçük, yeþil bir þehirde yalýn ayak…

           Ben varým ben!

Songül Bulut