Kalbim ağrıyor Michel...
Kalp ağrısı nedir bilir misin?
Önce sol tarafından hafifçe sarsar seni
bir posta treninin hafif aksak kalkışı gibi silkeler, titretir usulca
aksırır ttıksırırsın gıcık kapmış bir boğazın öksürükleriyle
geçsin diye beklersin sessizce.
Elin hep sol yanındadır
ağrı arttıkça sıvazlarsın bir güneşi çamurla sıvamak ister gibi
ama mümkün değildir Michel
hep bir yerlerden ışıkları çalınır gözlerine
ve adım adım götürür seni ilk bulduğun doğuşun izlerine.
Kalbim ağrıyor Michel..
İlk kez hırsızlığa soyunan kimsesiz bir çocuk gibiyim
yüreğim titriyor onun adı aklıma geldikçe
açamıyorum hiç bir kapının kilidini.
Ben hep gri bir yalnızlığı bildim
alışkın olmadığım bu sancıları gömerim zannettim içerime
kapatırım en derin zindanlarıma
ki hep öyle yapmıştım bilirsin
biraz sarsıntıya yakalansam
hemen en yakın gölgenin arkasına gizlendim
ve mutluyum ben yalanını avuç avuç sürdüm yüzüme
gerçeği söylemekten acizdim herkes gibi kendi özüme.
Her şeyim vardı Michel bilirsin
bazı asalakların değer verdiği o kağıt parçalarının
bende hiç kıymeti yoktu
bir gülüşün boşlukta bıraktığı görünmez tınıyı severdim en çok
mutluluğun zamansız yağan kar’ın ardından
kardelenin boyun bükmesi gibi çıkmasını beklemekle geçti ömrüm.
Gün batışını hep sevdim bilirsin Michel
gönlümün kararması gibi yavaş yavaş geceyle buluşurdu
ve korku dolu bir yokluğun otağını oluştururdu.
Yalnızlığın vatanı olur muydu ki Michel bilmiyorum
ama ben çok iyi bir yalancıydım
en çok da kendime yalan söylemekte üstüme yoktu
üstelik benim gibisi ne yazık ki çoktu.
Mutluluk denen o kuşun kanadı mı kırık Michel
neden gelip hiç konmaz hayallerime
yoksa ’ iki kanadı kırık bir teneşire yakışır ’ mı der içinden
ölümden korkmuyorum da Michel
en çok sevdanın o ılık sularında bir kez olsun
uzanıp keyif yapamadığıma yanıyorum
belki bu yüzden her yaşlandığım güne ta yürteğimden k(y)anıyorum.
Kış gününde sahte bir güneş ısıtması bu biliyorum
ama
öyle üşüyorum ki
buna bile razı ol diyor yüreğim
halbuki yangınlar için hazırdım her zaman
yanamadım..Yakamadım.
Ah be Michel.
Öyle derinden kaynıyorum ki
lavlarım saçılır ortalığa diye korkuyorum
elimle kapatıyorum yüzümü..
Gözyaşı
(
Kış Güneşini Elimle Kapatsam Yangınım Söner Mi? başlıklı yazı
Gözyaşı tarafından
27.01.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
