Alýþmýþýz çocuðum kasaba hayatýna,

Büyük küçük herkesin hatýrýný sorarýz.

Kapýdan çýktýðýnda selam verecek insan

Gözüne baktýðýnda gülecek dost ararýz.

Alýþmýþýz çocuðum mahalle hayatýna,

Hasta bizim hastamýz, ölü bizim ölümüz,

Ayný güneþle açar, ayný rüzgârda solar

Ayrý ayrý bahçede yediveren gülümüz.

Yürekleri sarardý köylerde aþk alevi,

Büyüðe istisnasýz gösterilirdi saygý.

Küçükleri korumak her büyüðün görevi,

Ve yanlýþa düþenden herkes duyardý kaygý.

Manevi deðerlerden koparmýþ büyük þehir.

Sorsan hepsi medeni, sorsan her biri çaðdaþ,

Tabiat ters yüz olmuþ, tersine akar nehir,

Her taraf da bir telaþ, ne kol kalmýþ ne de baþ.

Ne büyüðe saygý var, ne küçüðe sevgi var

Zaman o zaman deðil, herkes baþka havada

Ýnsaný esir almýþ para denen anahtar

Herkes kendi rýzkýný piþiriyor tavada.

Yavuz hýrsýz baðýrýr, “Ben haram yemiyorum!”

Yalan konuþmak moda, hepsi çürük karakter.

Yapýlan haksýzlýða boyun eð demiyorum

Baþkasýnýn hakkýna saygý göstersen yeter.

Milletin efendisi bir zamanlar biz idik

Þimdi selam verdiðin yerden kovulur olduk

Hakkýmýzý ararken arandýk didik didik

Copla, tekmeyle, sözle bizler dövülür olduk

Coþari der ki evlat! Özde bir þeyler noksan.

Ýnsansýn, Müslümansýn, helal süt emmiþsiniz

Bu mudur medeniyet, bu mudur çaðdaþ insan

Manevi deðerleri mezara gömmüþsünüz

Ýbrahim COÞAR