Ölüme yakýn.
Hazan koymuþlar, adýmý benim.
Ölüme yakýn.
Hazan diye çaðýrýr oldular,  baktýðým aynalar.
Yüzüme karþý,
Yüzüme karþý güler oldular, her bakýþýmda.
Ve!
Benimle yüzüme karþý dalga geçer oldular bir de utanmadan.
Oysa!
Böyle þakalara dayanmaz oldu yorgun kalbim.
 
Ölüme yakýn.
Ölüme yakýn düþünmeye baþladým ben
Hiç korkmazken.
Ölüm korkutur oldu beni.
Ansýzýn gelir belki diye kuþkulandýðýmdan.
Oysa!
Bu dünya ne baþkasýnýn ne benim.
 
Ölüme yakýn.
Ölüme yakýn gözlerimden gitmez oldu geçmiþimin anýlarý.
Her gün düþünür
Her gün, hatta her an bile, ölümün acý haberini bekleyenlerdenim.
Oysa!
Ölümdür benim gerçek düðünüm.
 
Ölüme yakýn.
Ölüme yakýndýr, benim yalnýzlýðým.
Çaresizliðim!
Yaþadýðým þu az kalmýþ ömrümün hazanýnda son baharýnda
Rüzgârlar bir baþka esmekte
Güneþ ýsýtmaz oldu
Ne dostum var þimdi, ne de dost olabilecek biri
Aradýðým dostlar pazarýnda.
Etrafýmda bu dostumdur diyebileceðim.
Oysa!
Daha düne kadar ne kadar çok dostum vardý benim.

Þimdilerde birden bire yok oldu

Kalmadý dost dediðim.
 
 
17 Aralýk 2014-12-17
Ahmet Yüksel Þanlý er