‘’Durduk yerde sinirlenmek marifet olsa kimse elime su dökemez.’’ diye geçirdi içinden. Ne vardý ki sabahýn kör vakti kalkýp yola düþecek. Ama deðerdi de ve söz vermiþti bir kez. Diðer yandan korku ve heyecan içindeydi. Nasýl da özlemiþti onu ilk gençlik yýllarýnda duyumsadýðý tüm o farklý duygularý yeniden misafir ederken. Zira ilk aþkýydý Jale onun. Ve hani az da vakit geçirmemiþlerdi dolu dolu. Ýki yýlý aþkýn bir süre geceli gündüzlü beraberlerdi. Evlenmelerine ramak kalmýþtý ta ki Erdem’in uzak bir sahil kasabasýna tayini çýkana kadar. Durduk yerde aralarýna nice engel girmiþti. Ha bugün ha yarýn derken gitgide uzaklaþmýþlardý birbirlerinden. Sayýsýz eften püften bahane ve her ikisinin de kariyer beklentileri derken üstüne üstük araya giren o mesafe ve hayatlarýna giren sayýsýz yabancý. Bir sürü kadýn tanýmýþtý Erdem ama yine de unutamamýþtý Jale’yi. Hep içinde bir yerde saklamýþtý ona karþý hissettiklerini.

Seneler sonra yeniden yolu düþtü adamýn Ýstanbul’a. Ýstanbul demek Jale demekti onun gözünde. Ortak bir arkadaþlarý vasýtasýyla genç kadýnýn da hala Ýstanbul’da yaþadýðýný öðrendi. Önceleri cesaret edemese de bir þekilde özlemini gidermeliydi.

‘’Ne var ki bunda’’ demiþti demesine ama ayný þehirde olduklarý düþüncesi bile tek baþýna mantýklý bir sebepti bir araya gelmeleri için. Bir þekilde görüþmeliler ve geçen onca yýlýn hesabýný sormalýydý ona.

Acaba evlenmiþ miydi yoksa o da Erdem gibi koca bir ömrü bekleyerek mi geçirmiþti?

‘’Yeterince vakit kaybettim. Artýk topla cesaretini oðlum.’’ deyip bir hýþýmla kapattý kapýyý ardýndan. ‘’Çok soðuk.’’ deyip hayýflandý bir yandan ve arabasýna yöneldi. Akþamdan beri yaðan yaðmur iyice þiddetini arttýrmýþtý.

‘’Bakalým tanýyacak mý beni yýllar sonra?’’ diye de içi içini yiyordu bir yandan.

Ýki saatlik mesafe vardý buluþacaklarý yere. Yaðmuru da hesaba katarsa gecikeceðini tahmin etti. ‘’Allah vere de fazla trafik olmasa.’’ diyordu demesine de malum Ýstanbul trafiði bir þekilde alýkoyacaktý onu yolundan. Jale Avrupa yakasýnda oturuyordu belli ki iþine yakýn olduðu için tercih etmiþti. Erdem oldum olasý sevememiþti karþý yakayý. Bu yüzden diðer yakada köprüye yakýn bir siteye yerleþmiþti. Oldukça büyüktü dairesi ve mümkün mertebe az eþya ile donatmýþtý eskiden olduðu gibi. Ne de olsa özgürlüðüne ve rahatýna fazlasýyla düþkündü ve bu da Jale ile ortak noktalarýndan biriydi.

‘’Acaba oturduðum evi Jale görse beðenir mi?’’ gibi saçma sapan bir soru geldi aklýna. Ne çok soru ne çok düþünce geçiyordu zihninden ve her birinde bir þekilde Jale’yi düþünüyordu.

‘’Oðlum, heveslenme ve býrak artýk hayal kurmayý. Alt tarafý seneler sonra oturup konuþacaðýz. Sýrasý mý þimdi bunlarýn?’’deyip çimdikledi kolunu.

Jale ne kadar rasyonelse Erdem bir o kadar hayalperest bir adamdý hem de ömrü boyunca.’’Olsam olsam firarperestim ben. Fena mý gerçek dünyanýn yalanlarýndan uzaklaþýyorum yalan ve düþ ürünü dünyalarýn gerçeklerine sýðýnýp.’’deyip sýrýttý belli belirsiz. Gitgide hýzýný düþürüyordu arabasýnýn. Aklý almazdý trafiðin nasýl günün her saati böylesi yoðun olduðuna. Hele yaðmur da yaðdý mý cehenneme dönerdi yollar.

‘’Al iþte, belli ki bir kaza olmuþ. Ýnanmýyorum. Ýþin yoksa saatlerce bekle. Kesin geç kalacaðým.’’ demeye kalmadý ki bastý frene. Ýki araba birbirine girmiþ ve kelimenin tam anlamýyla hurdaya dönmüþtü. Göz gözü görmüyordu adeta.

‘’Allah vere de can kaybý olmasa.’’ Demesi ile yerde yatanlarý gördü. Üzerleri örtülüydü. Ýndi arabadan. Can pazarý yaþanýyordu tabir-i caizse. Ýlerde üsteleri baþlarý kan içinde aðlayanlarý gördü. Bir yandan genç bir kýz feryat figan içinde anne diye aðlýyordu. Gördüðü manzara içler acýsýydý. Polis bir yandan yaralýlara müdahale ediyor bir yandan da kalabalýðý daðýtmaya çalýþýyordu. Görünen o ki ambulans henüz gelmemiþti.

‘’Lanet olsun. Geç kaldým.’’

Þunun þurasýnda buluþacaklarý yere oldukça yaklaþmýþtý. Kim bilir belki Jale de yakýnlarda bir yerde ulaþmaya çalýþýyordu randevusuna. Görünüþe bakýlýrsa olay mahallinden uzaklaþmasý ve yolun açýlmasý uzun sürecekti. Bir yandan etrafýna bakýp ortalýðý kolaçan ediyordu adam.

Aðlayan genç kýzýn hali içler acýsýydý. ‘’Anne, anne.’’ diye haykýrýrken etrafýndakiler teskin etmeye çalýþýyordu kýzý.

Ne yerde yatan cansýz bedenlere ne de yaralýlara doðru dürüst müdahale vardý. Sireni acý acý çalan ambulans hýzla yardý kalabalýðý. Zor attý kendini yana. Jale’yi aramalý ve gecikeceðini haber vermeliydi artýk ve tuþladý numarayý.

Açan olmamýþtý. Belli ki direksiyonda idi. Bir kez daha arayacaktý ki gelen çaðrý ile irkildi sýrtý ürperirken. Anlam veremedi bu tepkisine.

‘’Alo, Jale. Müsait deðildin sanýrým. Nerdesin sen?’’

‘’Buyurun. Jale Hanýmýn telefonu. Yakýný mýsýnýz?’’

‘’Siz de kimsiniz? Neden telefonu siz açtýnýz? Bir sorun mu var?’’ demesiyle telefondaki tok erkek sesi derin bir iç geçirdi.

‘’Beyefendi, ben polis memuru Ziya C. Çok üzgünüm ama Jale Haným telefona gelemez.’’

‘’Söyler misiniz, neler oluyor?’’ demesine kalmadý ki önünde duran ve telefon ile konuþan polis memuru baþýný çevirip ona yöneldi. Ve iki adam göz göze geldi.

‘’Üzgünüm, çok üzgünüm.’’