GEREKSİZ ADAMLAR
Yüze bakar övücü; arkanı dön sövücü,
Dört ayak yalar gücü; zayıfa zorba, öcü,
Deve kininden kini; garez dolu hörgücü;
Aslan postu kuşanmış; vah! Bileksiz adamlar,
Bir millete çok timsah; ah! Gereksiz adamlar…
“Tamam” der ayak sürür,”yaşa”der en birinci,
Değirmene küs, kaçak; sofrada baş yiyici,
Kandırdığı adamdır, yastıkta ki sevinci;
Gemiyi tufan basar; tek küreksiz adamlar;
Zıplar makamlar aşar; peh! Gereksiz adamlar…
Bir çıkar bulsa sormaz, kim, nasıl, nerden, neci?
Öyle inceyi seçmez, taşla yutar pirinci,
İçtiğince kıvancı, şiştiğince sevinci;
İki delikli tomruk; ruhsuz, şevksiz adamlar…
Olgun başağa yumruk; vah! Gereksiz adamlar…
Sanat, şarkı, Türkü suç! gerçekçilik bahane,
Bilgiden zırnık almaz; fikir satar şahane,
Gönül kaşarlı yosma, tek adresi kar hane;
Karakteri hırs soymuş; tüh! Felek'siz adamlar,
Selama haraç koymuş; yuh! Gereksiz adamlar…
Ne meyvesi ne gölgesi, bir gövde var bir sesi,
Hırsız kediye dönmüş, dün ki cılız ensesi,
Kaç kefen yırtar sayın, verirken son nefesi;
Gözü, sözü, özü, boş; ne yüreksiz adamlar,
Nüfustan silin ne hoş; ne gereksiz adamlar…
Kadir KOCA
27.11.2014