‘’Çocuðunun olmasý mümkün deðil. Olsa bile hayati risk var hem senin hem de çocuk açýsýndan.’’

Defalarca duymuþtu bu cümleyi Fatma Kadýn üstelik kaç doktor söylemiþti benzer cümleleri hem de suratýna. Kabullenmemenin yaný sýra taþ oturmuþtu kadýnýn yüreðine. Gitmediði doktor kalmamýþtý. Bilirdi çok saðlýklý bir insan olmadýðýný ama çocuk sahibi olmak bir ukde olarak kalmýþtý içinde.

Kocasý kabullenmiþti hem de en baþtan beri. Ne de olsa kýymetlisi idi karýsý onun. Yeterlerdi birbirlerine ama analýk dürtüsü öylesine aðýr basýyordu ki.

Yetmedi gittiði doktorlar hastane hastane dolaþmaya devam ettiler. Ayný senaryo, ayný replikler ta ki Osman hocaya yollarý düþene kadar. Yýllarýný vermiþti mesleðine, nice umutsuz kadýn onun sayesinde bebek sahibi olmuþtu. Zoru baþaran bir uzmandý alanýnda ve riski almayý göze alan ve en az Fatma Kadýn kadar cesaretli ve gözü pek.

Etraflýca bir kontrol ve sayýsýz tahlil sonucu gülümseyerek baktý Osman Hoca Fatma Kadýnýn yüzüne.

‘’Mademki bu kadar isteklisin ve gözünü karatmýþsýn dayanacaksýn her türlü ihtimali göze alýp ve dayayacaðýz sýrtýmýzý Yaratan’a. Sýký bir takip altýnda olacaksýn hamileliðin boyunca ve gýkýn da çýkmayacak. Doðumda ben bulunacaðým ve Allah’ýn izniyle nur topu gibi bir evladýn olacak. Yine de temkini elden býrakmayacaðýz. Anlaþýldý mý?’’ demesiyle kadýn ellerine sarýldý doktorun.

‘’Allah razý olsun beyim, Allah ne muradýn varsa versin.’’

Her türlü sonuca hazýrlýklý olduklarý sürece adým atmýþlardý artýk. Uzun ve baþarýlý geçen bir tedavinin ardýndan doðuma gün saymaya baþlamýþlardý. Aðýr ve sorunlu bir hamilelik geçiriyordu Fatma Kadýn. Aylarca yataða mýhlanýp kalmanýn ötesinde pýr pýrdý yüreði. Ama tek bir þikâyette dahi bulunmuyordu da. Yaþadýðý her þey deðerdi karnýndaki bebeðin sað salim dünyaya gelmesi için.

Sayýlý gün her ne kadar çabuk geçer, dense de dokuz ay ona adeta dokuz yýl gibi gelmiþti. Her geçen gün güçten düþüyordu kadýn. Mecali öylesine azalmýþtý ki. Yine de kötü ihtimalleri akýllarýna getirmemeye çalýþýyordu karý koca. Sürekli telkin ediyordu kendine,’’Dayanmalýsýn’’ deyip. Aðrýsýz sýzýsýz tek günü dahi geçmezken bu sefer de doðumu gecikti kadýnýn.

Doktorlar artýk duruma müdahale etmek durumunda kalmýþtý. Mecburen acilen sezaryene alýndý kadýn. Yapýlan acil müdahale ile pembe beyaz, ceylan gözlü dünyalar güzeli bir bebeði oldu ailenin. Lakin tüm gücünü emmiþti annesinin dokuz ay boyunca. Bebeðini saðlýklý doðurup görevini yerine getirmiþti kadýn ve bir kez daha görmeden ceylan gözlüsünü açamadý gözlerini yeniden. Ne kocasýyla vedalaþmýþtý ne de yavrusunu koklamýþtý. Doktorlar ellerinden ne geldiyse yapmýþlardý ama kadýnýn yorgun vücudu artýk dayanamamýþtý.

Dünyalar güzeli bir bebekti, parlayan gözleri ile annesine o kadar çok benziyordu ki. Bu parlaklýk babasýnýn aklýný baþýný aldý ve Iþýl koydu evladýnýn adýný.

Her þeyiydi Iþýl babasýnýn ve adam kýzýna annesinin doðumda öldüðünü söylememeye yeminliydi. Kýzýndan saklayýp saklayacaðý ilk ve son sýrdý bu. Annesine hasret büyüyecekti ama en azýndan kendinden nefret etmeyecekti doðum sýrasýnda annesi öldü diye.

Dünyanýn en güzel ve en þirin bebeðiydi Iþýl. Babasýnýn her þeyi idi artýk. Pamuklara sarýp sarmaladý biricik kýzýný. Bir dediðini iki etmiyordu kýzýnýn. Büyürken bir þeyler ters gitmeye baþladý akabinde. Önceleri aldýrmýyordu babasý. Ama aklý erdikçe Iþýl, babasý anladý bazý þeylerin ters gittiðini. Diðer çocuklar cývýl cývýl iken farklýydý Iþýl onlardan. Fazlasýyla sessiz, içine kapanýk ve bir o kadar düþünceliydi. Uzaðýnda dururdu diðer çocuklarýn.

Derken farklý doktorlar farklý tanýlar koydu Iþýl’a. Ýnanmadý adam önceleri ve itiraz etti hepsine birden. Kabullenmek bir yana isyan etti hepten. Ters giden ne varsa komþular da kasaba halký da farkýndaydý her ne kadar dillendirmeseler de.

Kulaðýna gelen tüm söylentileri duydu adam. Kimi, deli dedi. Kimi geri zekâlý diye çýkardý Iþýl’ýn adýný.

Oysa hepsinden akýllý ve duyarlýydý Iþýl.

‘’O benim meleðim ve kimseler incitemeyecek meleðimi.’’ deyip kol kanat gerdi kýzýna.

Aylar aylarý yýllar yýllarý kovaladý ve büyüdü Iþýl Bebek. Son zamanlarda babasýna çok fazla soru sorar olmuþtu. Mütemadiyen annesinin nerede olduðunu soruyor ve bir türlü bunun cevabýný alamýyordu babasýndan.

Nihayetinde dayanamadý adam ve çýkýverdi aðzýndan:

‘’Anneni deniz aldý kýzým.’’ Demesiyle çýktý iþin içinden.

Akýl erdirememiþti Iþýl aldýðý bu cevaba yine de fazla üstelemedi.’’Elbet vardýr babamým bir bildiði’’ deyip sessizce kabullendi.

Gün ve gün aklý devþirdikçe içine bir kurt düþtü Iþýl’ýn: ‘’Mademki annemi deniz aldý o zaman aldýðý gibi geri verecektir.’’ Diye bir sonuca vardý aklýnca. Bu sefer çok derin düþüncelere daldý. Fikri sabit bir vaziyette dönenip duruyordu artýk. Huzursuzdu, içi kýpýr kýpýrdý ve eskiye oranla çok daha düþünceli ve içine kapanýk.’’Bir yolu olmalý geri gelmesi için’’ diyordu da baþka bir þey demiyordu için için.

Babasý uyurken ve gün henüz doðmamýþken evden çýkýp sahile indi. Dalgalar kýyýyý döverken duyduðu sesi hiç duymadýðý annesinin sesine benzetti o gün. Kulaðýna öylesine hoþ gelmiþti ki duyduðu bu ses. Sanki uzaklardaki annesi onu yanýna çaðýrýyordu. Gün aðarmadan eve döndü o gün. Ve alýþkanlýk haline getirdi bu davranýþýný zaman içerisinde. Babasý uyurken evden çýkýyor, sahile inip annesiyle konuþuyor ve uyanmadan babasý gerisin gerisin dönüyordu evine.

Uzun bir süre böyle devam etti bu. Ne babasý biliyordu ne de çevreden onu gören vardý. Bu, sadece Iþýl ve annesinin paylaþtýðý bir sýrdý artýk gözlerden uzak.

Koca yaz böyle geçti o yýl. Rahatý yerindeydi Iþýl’ýn kafasýnda yarattýðý ve kimselerin bilmediði dünyasýnda. Üstüne üstük iyiden iyiye inanmýþtý artýk annesinin onunla konuþup yanýna çaðýrdýðýna.

Zamanla daha da içine kapandý Iþýl öyle ki rüyalarýnda bile dalgalarla boðuþup dalgalarla konuþuyordu.

Kýþa þunun þurasýnda ne kalmýþtý ki. Ve hava koþullarý gittikçe kötüleþti. Sabahlarý deniz kenarýna inip geri gelmek gitgide zor olmaya baþlamýþtý.

Nihayetinde çevre halkýndan onu görenler olup merak eder oldular.’’Napýyordu bu kýz sabahýn köründe deniz kenarýnda?’’

Babasýnýn kulaðýna gitti en sonunda. Zavallý adam hiçbir þeyden haberdar deðildi de üstelik. Ve öðrendiðinde olup bitenleri inanamadý önce. Kýzý ise tek kelime dahi söylememiþti yaptýklarýna dair. Ama farkýndaydý adam ve öðrenmiþti hele ki kýzýný takip edip gözleriyle gördükten sonra.

Dayanamadý sonunda ve patladý adam:’’Bundan sonra sana sahile inmeyi yasaklýyorum. Anladýn mý?’’

Baba kýz adeta inatlaþýyordu karþýlýklý. Söz dinlemediði gibi deli gibi aðlamaya baþladý Iþýl.

Annesini geri istiyordu ve hala da inanýyordu geri geleceðine.

Dayanamadý adam ve okkalý bir tokat attý kýzýnýn yüzünün tam ortasýna. Neye uðradýðýný þaþýran Iþýl bir anda kesti aðlamayý.’’Tamam baba’’ dedi. ‘’Söz, gitmeyeceðim sahile.’’

Adamýn içine sular serpildi Iþýl bunlarý söyleyince. Attýðý tokada raðmen içi öylesine rahatlamýþtý ki. Demek ki kýzý sonunda yola gelmiþti.

O gece rahat bir uyku uyudu adam. Dediði dedikti ne de olsa. Yaþlý ve yorgun bedeni yenik düþtü uykuya ve daldý çok derinlere ta ki…

Ta ki kapýsý yumruklanana kadar. Canhýraþ bir telaþla açtý kapýyý. Bu saatte kapýsý çalýndýðýna göre belli ki yolunda gitmeyen bir þeyler vardý.

Kapýyý açtýðýnda iki jandarma eri ile karþýlaþtý. Sormaya korka korka mýrýldandý. ‘’Ne oldu?’’ demeye kalmadan ellerindeki þalý gördü. Bu, Iþýl’ýn rahmetli annesinin yadigârý idi Iþýl her üþüdüðünde omzuna aldýðý.

Oracýða yýðýlýp kaldý adam. Göz göre göre ölümüne sebebiyet vermiþti kýzýnýn. Oysa sadece üzülmesin ve mutlu olsun diye söylemiþti bu yalaný. Sadece annesinin ölümünden kendini sorumlu tutmasýn diye inandýrmýþtý kýzýný böylesi bir yalana.

Günler sonra kýyýya vurdu Iþýl’ýn cansýz bedeni. Ve akabinde annesinin yanýna defnedildi.

Ýþte sonunda kavuþmuþtu hiç görmediði, hiç tanýmadýðý ama sesini duyduðuna kendini inandýrdýðý biricik annesine.

O günden sonra aðzýndan tek kelime çýkmadý zavallý adamýn. Pejmürde ve sefil bir halde deniz ile mezarlýk arasýnda mekik dokudu hasret ve vicdan azabýyla yanarken. Sönmedi de yangýný onlarýn yokluklarý hayatýný cehenneme çevirmiþken.