O kadar uzun zaman olmuþtu ki onu görmeyeli. Meyletmiþti iþte. Er geç gidecek ve ne varsa içinde biriktirdiði bir bir anlatacaktý. Dinlerdi ya da dinlemez ama koymuþtu aklýna bir kez.

Topu topu iki kez buluþup görüþmüþlerdi. Ama neler neler sýðdýrmýþlardý o iki güne. Akýllarýna gelen her þeyi irdelemiþler ve doya doya hasret gidermiþlerdi sanki bir ömrü paylaþýp da ayrý kalmýþ iki sevgilinin nazarýndaki kollanan aþka nazire edercesine.

Soðuk bir Kasým sabahý, buz gibi soðuða raðmen sýký sýkýya giyinip attý kendine sokaða.’’ Sabahýn körü, ne iþim var dýþarýda’’ deyip de söyleniyordu bir yandan. Dile kolay senelerdir pek raðbet etmiyordu zamanýný evin haricinde geçirmeye. Tembelliðe öylesine alýþmýþtý ki diðer yandan. Ama yine de tembel addetmiyordu kendini. Sadece rahatýna düþkün ve mizacýna uygun bir hayattý yaþadýðý. Mizacý her ne kadar azmin kýyýsýndan geçmemiþ olsa da kabullenmezdi o sýkýlgan ve üþengeç kimliðini. Arkadaþlarýyla görüþeceði zaman bile ayaðýna çaðýrýrdý kadim dostlarýný. Alýþan alýþmýþtý nihayetinde. ‘’Gülü seviyorsan dikenine katlanacaksýn’’ diye de sitem etmeden duramazdý. Aslýnda o da biliyordu ki tüm sitemi hep kendisine yöneltiyordu. Kolay kolay dile getirmezdi baþkalarýnýn yanýnda. Diðer yandan çok da hoþnut deðildi yaþadýðý hayattan. Hele ki geçirdiði kaza sonrasý daha bir sitemkâr daha öfkeli bir kiþilik geliþtirmiþti.

Ev halký her haliyle kabullenmiþti Perihan’ý. Eh, ne de olsa peri padiþahýnýn kýzý, evin çiçeði Perihan. Aðabeyi kolay kolay Perihan demezdi muzip kardeþine. Varsa yoksa ‘’cadý’’ diye seslenir ve kýzdýrýrdý her defasýnda. Annesi bankadan emekli olmuþtu bir sene evvel. Babadan kalan emekli maaþýný da eklediler mi gül gibi geçinip gidiyorlardý. Ne kira dertleri vardý ne de ödeyecek borç harç. Gerçi kaza sonrasý büyük bir borç bataðýna girmiþlerdi ama Perihan’ýn iyileþmesine müteakip tüm mali sorunlarý bir çýrpýda halletmiþlerdi. Perihan’ýn aðabeyi okulunu dondurmuþ ve kýsa soluklu bir iþe girmiþti. Gerçi pek tasvip etmemiþti anneleri ama mecburdular kabullenmeye. Kimine göre ters gelse de getirisi iyi olduðu için bir yýlý aþkýn süredir bir gece kulübünde koruma olarak görev yapýyordu. Bodyguard diye çaðrýlmak hoþuna gitmediði için herkese kendini koruma olarak tanýtýrdý. Ýþe baþladýktan kýsa bir süre sonra gece kulübünün sahibi Hamit Beyin kýzý ile bir beraberlik yaþamaya baþlamýþtý Muzaffer her ne kadar önceleri pek alýþamamýþ olsa da. Sözde baþlayan bu iliþki yavaþ yavaþ ciddi bir beraberlik boyutuna girmeye baþlamýþtý. Genç kýzýn bir ayaðý yurt dýþýnda olduðu için sýk sýk bir araya gelemiyorlardý gerçi ama yine de iyi bir uyum içerisinde iliþkileri günden güne geliþiyordu. Muzo, artýk pek sýcak bakmýyordu okula yeniden dönmeye. Ýki yýl daha sýksa diþini okulu bitirecekti ama hayatýnýn akýþý ve deðerleri yavaþ yavaþ farklý bir döngüye girmeye baþlamýþtý.

Perihan bir yandan yürüyor bir yandan da bunlarý düþünüyordu. Ailesi onun her þeyi idi ve yaptýklarý tüm fedakârlýklar yüreðinin en derininde korumaktaydý anlamýný.

Ýnce ince kar yaðsa da aldýrmamýþtý Perihan önceleri. ‘’Kasým ayýnda karýn tuttuðu ne zaman görülmüþ Ýstanbul’da’’ deyip korunaksýz çýkmýþtý dýþarý. Sabah ayazý bir yandan atýþtýran kar diðer yandan bir yandan da söyleniyordu: ‘’Dýþarý çýkacak hava mýydý’’diye.

O kadar çok araz kalmýþtý ki kaza sonrasý. Aylarca yattýðý yerde tedavi görmüþ ve uzun bir süre yataða baðlý kalmýþtý. Vücudu eski fonksiyonlarýna kavuþamamýþ olsa da yine de iyi kötü koltuk deðnekleri ile yürüyebildiðine bile þükrediyordu. Ama alýþamadýðý çok þey vardý diðer yandan. Gözlerini süzen komþulardan tutun lafýný esirgemeyen halasýna kadar. Ne de olsa saðlýklý idi çocuklarý halasýnýn. Yeðen diye telaffuz dahi etmezdi zira hiçbir zaman ortak bir dil geliþtirememiþlerdi. Kaza sonrasý ise oldukça malzeme çýkmýþtý akrabalarýna. Her fýrsatta Perihan’ý eleþtiren halasý ve kýzlarý þimdi de harekette çektiði sýkýntýyý dillerine dolamýþlar sýk sýk yüzüne vuruyorlardý Perihan’ýn hem de en acýmasýz þekilde. Sonuç itibariyle ne suçlu idi ne de hayatýna gelen bu kýsýtlamayý kendi istemiþti. Ölme ihtimalini Allah’ýn izniyle bertaraf etmiþti ve bu da bir þükür vesilesi idi hem Perihan hem de ailesi için. Yapabilecekleri her türlü fedakârlýðý yapmýþlar ve yeniden doðduðu için her daim þükürlerini eksik etmezlerdi. Önem arz eden Perihan’ýn aralarýna dönmesi idi. Bunun ne anlama geldiðini baþkalarý anlamasa da umurlarýnda bile deðildi. Ýsyan deðildi dillerinin zikrettiði sadece þükür dualarý idi her daim þükranlarýna vesile olan.

Perihan uzun süredir Mustafa’dan haber alamamýþtý. Son görüþmelerinin üzerinden haftalar geçtiði halde deðil görmek telefonda konuþmak bile nasip olmamýþtý. Ne de olsa yoðun çalýþan bir adamdý Mustafa.

Mustafa ne zaman düþse aklýna ne varsa aklýnda unutur ve hayallere dalardý Perihani. Hastanede tedavi olduðu zaman zarfýnda tanýþmýþlardý. Perihan normal odaya geçtiðinde yanýndaki yatakta da Mustafa’nýn annesi yatýyordu. Durumu çok ciddi deðildi kadýnýn Perihan kadar ve inanýlmaz da destek olmuþtu genç kýza. Mustafa annesini ziyarete gidip gelirken Perihan ile olan diyaloglarý baþlamýþ ve hýz da kesmemiþti kýzýn hastanede yattýðý süre içerisinde.  

Eve çýktýktan sonra da iki kez ziyaretine gelmiþti kýzýn. Ve yanýnda koca bir demet çiçek ve kocaman pelüþ bir tavþan. Odasýnýn baþköþesine koydu tavþanýný. Ve solan çiçekleri günlerce atmaya kýyamadý Perihan, Muzo’nun cadý kýz kardeþi…

Bildiði kadarýyla Mustafa’nýn iþyeri on dakikalýk yürüyüþ mesafesindeydi ama nasýl da zorlanmaya baþlamýþtý genç kýz bu kýsacýk mesafede dahi. Ne zaman zorlansa içine akýtýrdý gözyaþlarýný. Hele nasýl da hicap duyardý sefil insanlarýn küçümseyen bakýþlarýndan. Bazen kendini sefil olarak tanýmlasa da biliyordu ki, sefil olan sadece küçümseyici bakýþlarýn sahibi duyarsýz insanlardý.

Her zaman iç sesinin sesini dinlemiþ ve tüm hayatýný buna göre yönlendirmiþti. Gerçi eline fazla bir þey geçmemiþti ama en azýndan kendine duyduðu sevgi ve saygýyý da bir ömür korumuþtu. Saygýsýný da korumuþtu tüm insanlara ama içi de çok acýrdý nasýl bu kadar duyarsýz olabiliyorlar diye.

Sonunda Mustafa’nýn çalýþtýðý o büyük kafeteryaya ulaþtý bin bir güçlükle olsa da. Ne kadar heyecanlý olduðunu yadsýmýþ olsa da deli gibi çarpýyordu yüreði. Farkýndaydý ve bir o kadar korkuyordu Mustafa’nýn nasýl tepki vereceðini kestiremezken. Ne de olsa haber vermeden düþmüþtü yola. ‘’Yol da ne yol ama altý üstü kýsacýk bir mesafe’’ deyip de hüzünlenmiþti az da olsa. Deðil sokaða çýkmak evde bile iþini gücünü kolay kolay yapamazken içinden lanet okudu. Ýsyan etmemesi gerektiðini bilse de bazen engel olamýyordu kendine. Hýzlýca sildi gözyaþlarýný, üstünü baþýný çekiþtirerek içeri girmeye yeltendi ta ki…

‘’Hanýmefendi, yardýma ihtiyacýnýz var mý efendim?’’ demesiyle arkadan yaklaþan adamýn irkildi bir anda. ‘’Ben, ben Mustafa Beye bakmýþtým. Sanýrým içeridedir, deðil mi?’’ diye sormasýyla adam gecikmedi yanýt vermede.

‘’Mustafa Bey memleketine gitti iki gün evvel. Karýsý yeni doðum yaptý da. Uzun bir süre de gelmeyecek. Siz nereden tanýyorsunuz Mustafa’yý?’’ demesiyle darmadaðýn oldu genç kýz.

‘’Ben, ben sadece geçiyordum ve bir merhaba demek istemiþtim. Çok sevindim. Allah analý babalý büyütsün Ýnþallah.’’

‘’Söyleyeceðiniz bir þey varsa bana söyleyebilirisiniz. Ýletirim Mustafa’ya.’’ der demez toparladý kendini genç kýz.

‘’Sað olun. Ama söyleyecek hiçbir þeyim yok. Ben yine uðrar bebeðin hediyesini de getiririm.’’

‘’Çok naziksiniz. Dilerseniz size gideceðiniz yere kadar yardýmcý olayým.

‘’Hayýr, hayýr, hiç gerek yok. Teþekkür ederim.’’

‘’Nasýl isterseniz.’’

‘’Ýyi günler dilerim.’’ demesiyle bin bir güçlükle adýmlamaya baþladý geldiði yolu.

Bir yandan da kýzýyordu kendine. Duyduklarýna inanmak dahi istemiyordu ama iþte her þey meydandaydý. Aylardan beri yakýnlýk duyduðu ve inandýðý adam bir kere bile bahsetmemiþti evli olduðundan. Üstelik yeni de bebeði olmuþtu. Tutamýyordu artýk kendini. Yüzü gözü yaþ içinde kalmýþtý. Deðil eve gidecek hali tek adým atacak halde deðildi. Kim bilir evdekiler nasýl merak içindeydi. Ayaklarýný sürte sürte alçak duvara yanaþýp oturdu usulca. Beyni yine aralýksýz düþünce üretiyor ve zorluyordu muhalif ruhunu. Bin bir çekince ile gelmiþti ve hüsrana uðramýþtý iþte. Bilseydi adým dahi atmazdý. Yanýna ne telefon ne de para almýþtý. En azýndan haber verirdi evdekilere, gelip alýrlardý onu.

Ölümden dönmüþ olsa bile alýþamamýþtý iþte yeni durumuna. Oysa daha bir iki yýl evveline kadar nasýl da koþturup dururdu, bir dakika dahi yerinde oturmaz iþini gücünü çabucak kotarýrdý.

Yeni fark etti kar yaðýþýnýn sona erdiðinin. Fazla ýsýtmasa da güneþ yeniden parlýyordu en azýndan titremesi geçmiþti. Tam kalkacaktý ki bir ambulans sireni ile irkildi. Kim bilir kimi taþýyordu ambulans, kim bilir kimdi yeni kurbaný kaderin. ‘’Yapma, ne kendini suçla ne de kaderi. Sadece þükret en azýndan nefes alabiliyorum ve halen yaþýyorum.’’diye telkinde bulundu kendine. Ýç sesine kulak kabartmak iyi gelmiþti. Hep de yapardý bunu ta çocukluðundan beri üstelik.’’Ne de olsa iflah olmaz bir hayalperest deðil miyim’’ derken aydýnlandý yüzü. Hep annesi, ‘’benim güçlü kýzým’’dediði kadar vardý yoksa þimdiye kadar defalarca yok olmuþtu. Üstelik artýk alýþmalýydý da yeni darbeler almaya. Bu þekilde güçsüz sandýðý benliði kat ve kat güçleniyordu.

‘’Belli mi olur belki ilerleyen zamanlarda koltuk deðneklerimden kurtulurum’’ düþüncesi ile içini huþu kapladý.

Karamsarlýðýn ne sýrasý idi ne de yeri. Üstelik yeniden tanýnan yaþama hakkýna þükretmesi gerekirken sýzlanmasý kendine yapacaðý en büyük kötülük idi.

Mademki artýk tek baþýna dýþarý çýkacaðýný kendine ispatlamýþtý bu henüz yeni hayatýnýn da ilk basamaðý olacaktý bundan sonra. Bir vesile olmuþtu Mustafa’yý görme düþüncesi ve üzülmüþ olsa da korkusunun üzerine gitmiþti. Çok gençti henüz ve umut dolu bertaraf edemeyeceði kadar üstelik. Yavaþça kalktý yerinden ve bir o kadar emin. Emindi kendinden hem de hiç olmadýðý kadar.