Þair dediðin insan, erdemli, az  delidir,

Topluma örnek olur, bilgi küpü velidir,

Severim  þairleri,   o toplumun   dilidir,

Fakir olsa da cebi, zengindir o yüreði,

Nefesinde demlenir, insanlýðýn gereði.

Ne þairler görmüþüm, yazdýðýyla çeliþen,

Herkesin sayfasýndan, aþýrarak    geliþen,

Kimseye yararý yok, hep kendine çalýþan,

Yine de þair diye, yaslamýþým baðrýma,

Sýrtýmýzda   taþýdýk, bu   gidiyor aðrýma.

Biz  neleri  sineye,  çekmiþiz   bilmeyince,

Bak imece yazýlmýþ, ondan da almayýnca,

Sanki  asrýn   þairi,   yüzleri     gülmeyince,

Ne desen anlamýyor, hep sitemde dilleri,

Uzatýlan   ellere,    uzanmýyor    elleri.

Niceleri   tanýrým,   yüzü   bir   maskesi  bin,

Kalbiyle  ikilemde,  ruhuyla  olmuþ  bedbin,

Nefreti  beslemekte, kaleminden akan kin,

El vererek büyüttük, þiir denen dilberi,

Kimselere yar etmem, kalp güzelse gel beri.

Demem o ki bu meclis, hepimizin tacýdýr,

Erkekleri kardeþim, kadýnlarý   bacýdýr,

Kanayan   yaralarýn,    þiirler     ilacýdýr,

Kimler dem vursa bile, içinde dolanýrým,

Bilmezsem dediðini, o zaman yanýlýrým.

Âdemi yolun uzun, sabýr rehberin senin,

Bu yüzden aðardý bak, yüzün saçlarýn tenin,

Hala deli akarken, damarlarýnda  kanýn,

Þiirin bahçesinde, dolanýrým gezerim,

Öngörü sahibiyim, hile varsa sezerim.

Âdem Efiloðlu

Not:Þiirin özel bir muhatabý yoktur.