Yine karanlýða bürünecek akþam üstü az sonra. Karanlýðý bir kurþun gibi inecek gecelerin. Gecelere akýp; yelken açacak bir kýsmý insanlarýn. Oyalanmak, belki de hay huylarda ki alýþkanlýklarý iþte.  Seranatlar da ki hüzün ise çaresiz gönüller de çöreklenecek çoðu için .

                          Bizzat yaþanmýþlýklarýmýzý, tarafsýz gözlemlerimizi  geçirsek gözden ne kalýr ki elde? Bir düþünün hele; oturup diz dize, þöyle gönüllerimizce  ne kadar varsa , bakýþmýþlýklar ve yaþanmýþlýklar;

sevdalar da  dertsiz tasasýz tutuþmuþluklar, seviþmiþlikler göz göze; el ele. O kadar azdýr ki;  yapýlsa hesabý kitabý ve vurulsa denklemlere. Bu netice elde var bir iken; hala o nadide mutluluklarýn deðerini bilememek, avucumuzdan kayýp gittiðin de ahlar vahlar da dövünmek…

                          Ne denilse boþ, yazgýlar baþtan kaplamýþtýr alýnlarý belki de. Fýtratta olanlar iþte.  Çaresiz kahýrlar doldururken  yaþamýn baharlarýný. Bir hüzün, bir hüzündür ki tonlarca;  çöreklenir oturur yüreklere  çökmekte olan geceler de. Hele birde günlerdir atmýþ ayak ayak üstüne,  bakar hali yok mu keyfine. Öyle bir yük ki.  Çoðumuza dost olur hüzünler. Misafiri olur  iyiden iyiye zavallý gönüllerimize.

                      Aðlamak istenir çoðu gecelerde doyasýya. Hüznün fýrçasý ellerindedir gecelerin ve çaresizlikler dökülür tuvallere . Geceden gebe kalmýþ þafaðýn sancýlarý duyulur. O güzel mahzun gözler uykusuzdur hala. Kimileri aðlamak ister doyumuna  ölesiye;  hüzünler dans ederken gözbebeklerin de. Yaþamak akvaryumlardaki balýk aðýzlarýn da.

                    Gönül acýlarla örerken kozasýný, örgütlenmeye baþlar gecenin ritmi. Kendi içindeki týnýya benzer  herkes , eninde sonunda  tan vakti geliþlerin de.

                    Ýlk ýþýk düþtüðünde sabahlarý  yollara,  senin içine de düþen bir ýþýk olduðunu her insan gibi. Kelebeklere kanatlar takýlýr ebruli.  Sevdalarý okusun , yazýlanlar sevda olsun diye.  Gözlerin de süt liman bir gökyüzü belirir. Bir umut dalý belki tutunacak  ve  yürekler yumuþar  ilk ýþýklarýn güzelliðinde böyle zamanlarda. Koþulur özlemde olan zulalara.

                    Bulutlar salýnýverir gökyüzünden,  yüzünün bir damlasý bile yüreklere düþtüðün de. Dünyalar yunar, arýnýr gözbebeklerinde. Öpülmek istenir hep o arýnmýþlýklar. Düþlerde öpülen yanaðýndan kalkan beyaz güvercin sürüsü, uyandýklarýnda bir bakarlar ki gönüllere konmuþ kanat çýrpýþýrlar. Bir özlemdir insanlar da eteklerin de savrulup tutunan gündüzler. Özlemin bile yeter de artar bile biçare gönüllere .

                    Gözünle bakýþýr durur tabiat. Yanaðýna dokunan eli hançer tutmaz. Geceyle gündüz arasýnda esrik kokun sararken etrafý ve  güneþte aynalar tutulur gözlerine.

                    Az sonra bir döngü de yine  gece sývanacak denizin sýrtýna. Karanlýðýn tutkalýna yapýþacak sevdalar ve her þey .  Bir düþü yurt yapacak onca kiþiler. Dillerini unuturlar dý, kendi kendilerine konuþup seni dilemeselerdi.  Artýk sen varsýn diye dünya çýkartýlýyor bir kuyu dibinden. Artýk kendi karanlýðýnda aydýnlanacak geceler.  Her þey canlanacak adýnla ve silinip gidecek çöreklenmiþ hüzünler yüreklerden senin sayende!