Ýþte, yine baþladý gök gürültüsü. Oldum olasý korkmuþumdur. Hele bir de þimþek çaktý mý nasýl saklanýrdým yorganýn altýna, kapatýp gözlerimi.

Yaðmur da þiddetini arttýrdý mý daha korkutucu. Öte yandan aldýðým zevki de yadsýyamam. En az güneþi sevdiðim kadar yaðmura da ayrý bir aþk beslerim. Düþünsenize, iliklerine kadar ýslanmýþsýnýz ve sýcacýk evinize gelip deðiþtiriyorsunuz üstünüzü ve rengârenk pijamalarýn verdiði o rahatlýk ile kývrýlýyorsunuz evin köþesine.

Bu yüzden ne acýlar yaþayýp ne badireler atlatýp her seferinde hayata daha da sýký sarýldým.

Geçenlerde kitaplarýmýn sayfalarý arasýnda kaybolmuþken bir cümle takýlmýþtý aklýma. Neydi, neydi… A, evet, hatýrladým: Mesnevi’den ve söylem Hz. Pir’e ait:

‘’Çamaþýrý önce kuru iken ýslatýrlar sonra tekrar kuruturlar. Madem tekrar kurutacaklar niye ýslatýyorlar? Çünkü baþka türlü temizlenmez. Sen nasýl temizleneceksin hep alkýþlanýr ve el üstünde tutulursan, ‘’diyor.

Bu yüzden olabildiðince severim üstümün baþýmýn kirlenmesini. Yanlýþ anlamayýn bir o kadar titiz ve temizimdir ama aklanmak, paklanmak hoþ ve yenilenme duygusu bir o kadar mutluluk verici. Ýçime iþlemedikten sonra o kir, pas ve çamur varsýn kirleneyim varsýn ýslanayým.

Esefle kýnýyorum kendimi belki de suçluyorum.

Belirsiz ve korunaksýz bir dünyanýn son neferiyim.

Ýhtimaller, yansýmalar ve sayýsýz yanýlsama.

An devrik, gün devrik, zaman bitimsiz görünüp eðleniyor bizlerle.

Sonsuz gibi geliyor çoðumuza hayat ya da hiç ölmeyecekmiþiz gibi eþeliyoruz topraðý bilmeden kendi mezarýmýzý kazdýðýmýzý.

Tadý mý yoktur hayatýn ne yoksa tadý hala damaðýmda mý kaldý sevme dürtümün en az sevilmek kadar.

Çok þey de istemiyorum diðer yandan. Ýzahatý mümkün deðil ve alýþtým çekim gücüne o baðnaz yalnýzlýðýn. En azýndan baþým rahat ve kaplumbaða kabuðumda yaþayýp gidiyorum. Her ne kadar onu bile çok görseler.

Bazen umutlarý gömüyoruz en derine bazen acýlarý bazen insani vasýflarýmýzý. Kanaat etmek yetmiyor çoðumuza.

Mademki beþ vakit namaz kýlýyoruz biz müminler kim aksini iddia edebilir ki. Her namaz, her dua ve alýnan o namaz abdesti. Týpký annemi her namaz kýlýþýnda görüp, huþuya bürünmem gibi asil ve rahatlatýcý bir duygu. O dua ederken ben de eþlik ediyorum içimden.

Üç dört yaþlarýndaydým. O zamanlar evimizin her odasýnda soba kuruluydu. Annem tüm gün sobalar sönmesin diye koþturup dururdu. Biz keyfini sürerken kadýn helak olurdu. Hele ki gece olup yataðýma yattým mý gün boyu olanlarý düþünürdüm, yaptýðým o yaramazlýklarý ayný bu gün yaptýðým gibi. Gerçi yaramazlýk yapalý uzun zaman oldu ama en azýndan günün muhasebesini yapmadan dalamam uykuya. Uyku tutmadý mý kafamda hikâyeler yazarým týpký çocukluðumda bana eþlik eden hayali arkadaþlarým gibi.

Yine eþlik eden çok þey var: Ýyisi ile kötüsü. Ayýrým yapmam gerekirse hepsini ayrý kefeye koyuyorum. Kötülüklere bile þükredebiliyorsam hep derim: ‘’Vardýr bir hikmeti.’’ Yoksa nasýl aklanýrým kirlenmezsem.

Vicdan muhasebesi yapmam gerekirse, itiraf etmeliyim ki seviyorum halen koruyup kolladýklarýmý. Ne zaman ki canýmý sýkan bir þeyler olsa sadece kýzýp öfkeleniyorum ama bir anda yanýp sönüyor öfkem. Kaç kere nefret etmeyi denedim ve ne yazýk ki nefreti barýndýrma yetim yok henüz. Nefretin sevginin en büyük düþmaný olduðunu anladýðým o ilk günden beri olumsuz hiçbir duygu barýndýrmýyorum içimde. Sadece muhalif kimliklere karþý geliþtirdiðim tarafsýz ve ölü duygularýmla bir o kadar besleniyorum acýlarýmdan. Ayrýca þükran da borçluyum tüm muhalif güçlere. Sayelerinde inancým kuvvetlenip ket vurulan ne varsa daha da sarýlýyorum ve dört elle kavrayýp hayatý Allah’a þükrediyorum.

Bugünle sýnýrlý deðil ki ömürler. Tüm eksiler kayýt altýnda ve ne yazýk ki doðrularý da götürüyor yapýlan o yanlýþlar.

Yaðmur dindi. Gökkuþaðýna yakalandým yine. Altýndan geçmek istiyorum ve dilek tutmak. Tutar mý dileklerim gibi bir kaygý da taþýmadýðýma göre terk etmiþim ihtiraslarý. Mecburum ve bilmeksizin sýyrýlmýþým. Ne zoruma… Ne zorunuza, gibi bir soru yöneltmeyi ise çoktan býraktým. Sadece kendimden mükellefim bunun için haricimde yapýlanlar görüþ alanýma girmiyor artýk.

Acýlardan beslenmek de benim huyum. En azýndan mutluluðun kýymetini öðrendim ve ufak þeyler besliyor ruhumu. Bir o kadar açýk gönül gözüm.

Ahenk ve düzen zaten çoktan ayarýný yitirmiþ.

Ýçsel dünyalar ne kadar þeffafsa bir o kadar da deðerli bir koz.

Ýyi geldi yine yaðmurda ýslanmak. Kim bilir ne zaman yaðar yine? Þimdilik güneþin tadýný çýkarayým. Ve olabildiðince hayatýn…