1. Bölüm:

Bir ay evvel…

Mümtaz’ýn olaðan iþ yolculuklarýndan biri idi yine. Kim bilir hangi gün kaçta gelirdi adam. En azýndan yokluðunda kafasýný dinlerdi Zehra. Ama her nedense bir sýkýntý vardý içinde o gittiðinden beri. Ýçini bir kurt kemiriyordu adeta. Sýklaþmýþtý bu adamýn iþ seyahatleri. Koyduðu yasaklardan biri de Mümtaz’ýn mesai saatleri içersinde aramamasýydý.

Ne de olsa anlamazdý Zehra toplantý nedir, iþ yemeði nedir. Bu yüzden de fazla gocunmuyordu. Yine de o gittiðinden beri içindeki sýkýntý geçmek bilmiyordu. Hazýr kaynanasý uyumuþken, çocuklar da okuldayken gidip görmek istedi kocasýný otobüsü kalkmadan. Belki karý koca oturur bir yerlerde bir þeyler yerler hoþ da bir sürpriz yapmýþ olurdu kocasýna. Geçen yaz pazardan aldýðý uzun kollu gömlek hiç de fena durmazdý beyaz eteðinin üzerine. Biraz da allýk sürdü mü renk gelirdi yüzüne.

-Hay, aklýmla bin yaþayým. Þimdi sevinir beni gördüðüne hem de beraber yemek yer, laflarýz,

Diye geçiriyordu içinden.

Henüz iki ay olmuþtu Mümtaz’ýn yeni iþinden çalýþmaya baþlamasý. Gereksiz yasaklar getirmiþti karýsýna. Ne olurdu ki gün içinde arasa ya da ara sýra öðle yemeklerine beraber çýksalar.

Anlamazdý bunlardan ama yine de kadýnlýk ve insanlýk onuru kýrýlmýþtý. Sonuçta eþi ve çocuklarýnýn babasý idi. Öncesinde böylesi garip yasaklarý yoktu adamýn.

Hazýrlanýrken bir yandan da gülümsüyordu kadýn belli belirsiz. Aslýnda paylaþtýklarý fazla bir þey yoktu kocasýyla. Sonuçta okumuþ, geçirmiþ bir adamdý. Zehra ise ortaokul bitmeden býrakmýþtý okumayý. Senelerce önce annesine sonra babasýna bakýp evlatlýk vazifelerini ifa etmiþti. Babasý ölmeden bir sene evvel evlenmiþlerdi. Hiçbir zaman da sorgulamazdý olaný biteni kadýn. Ne aklý ererdi ne de isterdi hýr gür çýksýn. Kanaat ederdi kýsaca sonuçta ailesi idi.

Kapýyý usulca kapatýp çýktý dýþarý. Kaynanasý iki üç saatten evvel uyanmazdý. Hem uyansa bile her þeyi yakýnýna yerleþtirmiþti. Suyu, yemeði, ilaçlarý yerli yerindeydi.

Tam duraða gelmiþti ki durup düþündü.

-Ne gerek var buna,

Deyip geçiriyordu içinden bir yandan. Ama içindeki ses avaz avaz baðýrýyordu.

Demeye kalmadý ki bineceði otobüs yaklaþtý duraða.

Tenha otobüste oturdu ilk gördüðü koltuða.

Cama dayadý baþýný usulca. Bir yandan da durak isimlerine bakýyordu ineceði duraðý kaçýrmamak adýna.

Bir saat bile olmamýþtý ki vardý otobüs. Düðmeye basýp kapýnýn açýlmasýný beklerken üstünü baþýný düzeltiyordu bir yandan. Buruþ buruþtu üstü.

-Olsun, dedi.

Oldukça yüksek bir bina idi gördüðü. Ýþte, gelmiþti kocasýnýn çalýþtýðý iþyerine. Tahmininden de ihtiþamlý idi. Ve anladý neden kocasýnýn bu yasaklarý getirdiðini. Uymazdý bu ortama, uyamazdý da. Ama her þeye raðmen güzel bulurdu kendini Zehra. Sadece fazla dikkat etmezdi giyim kuþamýna ve sevmezdi makyaj yapmayý. Zaten tüm günü evde koþturmakla geçmiyor muydu…

Biraz soluklanmak için bir banka iliþti. Acýkmýþtý da. Heyecanlý idi kadýn.

-Neden, bu güne kadar bunu yapmadým,

Diye de bir yandan hayýflanýyordu.

Ýlerde lüks bir araba korna çalýp duruyordu. Tek dikkatini çeken bu korna sesi olmuþtu. Genç ve güzel bir kadýn direksiyonda oturmuþ bir yandan da cep telefonun ile konuþuyordu.

-Vay, ne güzel kadýn,

Diye geçirdi içinden. Sonra da kýzdý kendine.

-Bana ne ki…

Demesine kalmadan kocasýný gördü yaklaþýrken.

Oldukça neþeli ve telaþlý görünüyordu adam. Hayret etti. Hiç böyle görmemiþti kocasýný evdeyken. Hep suratsýz ve hep sitemkârdý adam zira.

-Yoksa beni mi gördü uzaktan da böylesine neþelendi,

Diye safça gülümsedi Zehra.

Adam telaþlý adýmlarla arabaya yöneldi ve ön koltuða geçti. Arabadaki kadýnla sarmaþ dolaþ öpüþüyorlardý. Gözlerine inanamýyordu Zehra. Bu ya bir kâbus ya da kötü bir þaka idi besbelli ki.

Yoksa kocasýný baþka bir adama mý benzetmiþti. Yok, yok, kocasý Mümtaz idi gördüðü. Ve kadýn gaza basýp beraberce uzaklaþtýlar.

 devam edecek...