21 Eylül 2017

Perþembe

 Umursanmayan Dev  2

Ötelerdeki devasa ateþ topu, doðalgaz patlamasýna benziyor. Benzer þekilde olmasa bile baþka  yerlerde de kýzýllýklar yükseliyor göðe…O alevlerin olduðu yerlerde, bir þekilde yýkýntýdan sað kalabilmiþken kurtarýlmayý bekleyenlere ateþin ulaþmasý ne korkunç?..Öyle sanýyorum ki Ýstanbul, yerle bir olmanýn yanýnda yanýyor…Ýstanbullular(!) da…    

Beklenen ama umursanmayan felaket, umulandan daha þiddetli gelmiþti. Hem de, Ýstanbul için çok kötü bir saat diliminde. Gölcük depreminde, çok yere ulaþmýþtý Ýstanbul. Ama, Ýstanbul’a yardým için gelecek þehir olmayacak gibi. Bu yol böyleyken, öbür yollar kim bilir nasýldýr?..  

            Oðlumun yüzünün bembeyaz oluþu içeriye sýzan far ýþýklarýndan belli oluyor. Pet þiþeyle su veriyorum. Ýçip bana uzatýyor. Ben de içiyorum.  

            “Asýl felaket bundan sonra baþlayacak,” diyorum. “Bütün yollar kapalý olduðu için hiçbir yere ulaþýlamaz. Enkaz altýnda sað kalýp kurtarýlmayý bekleyenlere Allah yardýmcý olsun.”

            “Ýnþallah ablamlara bir þey olmamýþtýr,” dileðinde bulunuyor oðlum.

            “Onlar bu saatlerde evlerinde olurlar. Oturduklarý apartman yýkýldýysa eðer, Ýstanbul’da, taþ üstünde taþ kalmamýþtýr.”

            Yedi sene kadar önceydi. Kýzýmla damadým, on beþ katlý iki binadan birindeki bir daireyi satýn almak istediklerinde bana danýþmýþlardý. Ýnþaattan iyi anladýðým için binanýn kolan ve kiriþlerini bildiðim bazý yöntemlerle kontrol etmiþtim. Ayrýca, binalarý yapan müteahhit, araba garajlarýnýn üstündeki zemin katta, bahçeli dairede oturuyordu. Bu da, o apartmanlarda oturanlar için bir güvence unsuruydu.

Ýþte bu nedenlerle kýzým, torunlarým ve damadým için fazla bir endiþe duymuyorum…

Kornalar sürekli çalýyor. Yol açýlacak, herkes evine damýna gidecek sözde. Nerde?.. Bütün araçlar yola mýhlanmýþ durumda. Saðýma bakýyorum. Az önce öne geçen kadýnýn arabasýyla yine yan yana olmuþuz. Kadýn, þokta. Arabanýn direksiyonun sýký sýkýya yapýþmýþ, durgun bir halde ileriye bakýyor gibi. Camý indirip, kolumu uzatarak onun kapý camýna vuruyorum. Kadýn, belinleyerek bana bakýyor. Pet su þiþesini uzatýyorum. Kapý camýný açýp suyu alýyor. Epeyce içip, suyu azalan þiþeyi uzatýyor. Toz bulutu yayýlmaya baþlayýnca anladým ki, yakýnlarda müthiþ bir yýkým var. Biri büyük öbürü küçük iki cep telefonuyla sürekli aramalar yapan oðluma bakýyorum merakla.

“Telefonlar çalýþmýyor,” diyor oðlum. Böyle bir felakette, o da beklenen bir aksaklýktý.

Toz girmesin diye camý kapatýrken;

“Manyak adam! Çek elini!” sesiyle baþýmý saða çeviriyorum. Ýrikýyým bir adam, elini kadýnýn arabasýnýn açýk penceresinden içeriye sokarak kapýyý açmaya çalýþýyor. Kapýyý açýyorum. Çýkmama imkan yok. Oðlum, “Baba uyma manyaða!” diye sesleniyor.

“Lütfen yardým edin!” diye aðlayarak yardým istiyor kadýn. Adamýn;

“Cipime gel. Depremzedem ol,” demesiyle tepem iyice atýveriyor. Arabanýn kapýsýný açtýðým gibi sertçe adamýn bacaðýna, kalçasýna çarptýrýyorum. Sendeleyip öne kayarken kolunu araba içinden çekmek zorunda kalýyor adam.

“Yavaþ olsana Trakya sýðýrý!” diyor bana. Arabanýn Kýrklareli plakasý olmasýndan beni Trakya sýðýrý olmakla itham ediyor hergele. Öfkem, hepten kabarýyor. Arabadan dýþarýya çýkýyorum. Belimi yoklayýþýmdan mý yoksa, yandan beyzbol sopasýyla gelen oðlumdan mý korktu, bilemiyorum, küçük arabanýn ön kaportasýndan atladýðý gibi arkaya kayýyor adam. Öbür taraftan cip irisine biniyor. 

            Kimi arabalarýn kornalar durmaksýzýn çalýyor. Toz toprak daha da yoðunlaþýyor. Oðlumun uyarýsyla arabaya binerken;

            “Bu adam senin neyin oluyor?” diye soruyorum kadýna.

            “Tanýmam, etmem. Gelirken musallat oldu hayvan,” diyor kadýn korkudan titrerken. Yardýmcý olduðumuz için teþekkür ediyor. Kapýsýnda bir tekstil firmasýnýn adý yazýlý arabanýn kaydýðýný fark edince geriye dönüyorum. Deprem sýrasýnda nasýl olduysa arkada kalan cip irisi, kadýnýn kullandýðý küçük arabayý itekliyor, bizim arabanýn arka kýsmýný da bariyere doðru kaydýrýyor. Arabadan indiðim gibi, iki araba arasýnda sýkýþmamak için, bizim arabanýn bagaj kapaðý üzerinden kayarak arkaya geçiyorum. Sol dizimi öyle bir yere vurmuþum ki, sol ayaðým uyuþur gibi oluyor. 

“Manyak! Ne yapýyorsun sen?” diye baðýrýyorum adama. Sýrýtarak bizim arabayla kadýnýn arabasýný iteklemeyi sürdürüyor maganda. Kadýnýn kullandýðý arabanýn önü, tekerlekleri sürünse de öndeki kamyonetin arkadan altýna  giriyor. Kimse yardýma gelmiyor. Oðlumun, kadýný arabadan çýkarmaya çalýþtýðýný görüyorum. Solak olduðum için belimin hep saðýnda duran dokuz mm.lik beylik tabancamý çýkardýðým gibi emniyetini açýp aðzýna mermi veriyorum. “Baba! Yapma!” diyen oðlumun uyarýsý bir kulaðýmdan girip öbüründen çýkýyor. Tabancayý fark eden irikýyým adamýn, koltuðundan kayýp öbür kapýdan nasýl çýktýðýný anlayamýyorum. Týrýn kasasý yanýndan yol boyu koþarken, ben de öbür tarafa geçiyorum. Adamý göremiyorum. Görseydim eðer, o kýzgýnlýkla ateþ edebilirdim. Oðlumun yakalayýp çevirmesiyle geri geliyorum. Oðlum, “Baba, ne yaptýðýnýn farkýnda mýsýn sen?” deyince ona da kýzýyorum. “Benim ki nefsi müdafaa!” diyorum sertçe.

            Kornalar, durmak bilmiyorlar. Ne ileriye ne de geriye gidiliyor. Arabasý ciple kamyonet arasýnda sýkýþan kadýnýn yanýna varýyoruz. Orta boylu, narin yapýlý kadýn, korkudan titriyor.  Omzuna hafiften dokunarak korkusunu yenme güvencesi vermek istiyorum. Adama tabanca çekiþimden de korkmuþ olabileceði varsayýmýyla yana kayýyorum.  

            Yol, yine sallanýnca arabalarda gýcýrtýlar oluyor. Daðýlan toz duman arasýndan, uzak  yerdeki ateþ parlamalarý gözüküyor hâlâ.. Dizimi çok fena vurmuþum ki adým atmakta zorlanýyorum. Arabanýn kenarýna dayanýp,

            “Buradan çabuk gidelim!” diye sesleniyorum oðluma.

            “Nereye gideceðiz ki?” diye soruyor oðlum.

            “Aþaðýlara doðru inelim! Biraz sonra bu insanlar çýlgýnlaþýrlar!”

            “Lütfen beni de götürün,” diyor kadýn.

            Tam bu sýrada ön taraflarda bir patlama oluyor. Ardýndan da bir alev topu yükseliyor. Hemen arabanýn bagajýný açýyorum. Küçük sayýlacak valizimden bir tane madenci feneri alýyorum.

            Babaeski’de, torunlarýmla çarþýda gezerken bir seyyar satýcýnýn elindeki mavili çoklu ýþýk dikkatimi çekmiþti. Tezgaha yaklaþtýk. Tezgahtar, fenerin lastikli geniþ bantlarýný oðlanýn kafasýna geçirdi. Alýndan aþaðýya doðru ayarlanan gemici feneri torunumun hoþuna gitmiþ olmalý ki, “Dede, ondan ben de isterim,” dedi. Kýz da onan aþaðý kalmak istemedi. Tezgahtar, üç orta boy pil koyduðu iki lambayý torunlarýmýn baþlarýna taktý. Onlarýn sevinçlerine bayýldým. Ýstanbul’daki torunlarýmý da sevindirmek geçti  içimden. “Bir tane de bende olsun,” diyerek tam beþ  madenci feneri aldým. Torunlarýmla pastaneye gittik. Karanlýk basana kadar oyalandýk pastanede. Eve, alýnlarýmýzdaki fenerlerle girdik. Oðlumla gelinim bir baþka bayýldýlar bizim eve öyle giriþimize. On-on dakika evin ýþýklarý söndürülmüþ olarak fenerlerimizin keyfini çýkardýk.

            Oðlum, siyah büro çantasýný alýrken býrakmasýný söylüyorum.

            “Kýymetli bir þey taþýyor sanýlýr. Soyguncularýn hedefi olmayalým.”

            O sýrada, çantasýnýn kayýþýný boynuna geçirmiþ olarak kadýn geliyor yanýmýza. Oðlum, çansýndan çýkardýðý bazý kaðýt ve küçük defter gibi þeyleri montunun iç cebine koyuyor. Benim

evde, gardýrobun bir gözü ve iki çekmece ona aitti. Çorabýndan kravatýna kadar iki kat giysisi bulunurdu orada. O nedenle gelirken giyecek bir þey almazdý. Yine öyle yapmýþ oðlum Su varsa almasýný söylüyorum. Bu arada kornalar çalýyor, ilerden peþ peþe patlama sesleri duyuluyor, alevler görünüyor. Oðlumun, getirdiði ufak iki plastik su þiþini valize koyup, bagaj kapýsýný kapatmasýyla, “Yürüyün!” diye sesleniyorum. Ciple arkamýzdaki arabanýn arasýndan geçerken

bir þoförün, “Arabayý býrakýp nereye gidiyorsunuz!” diye baðýrmasýyla öfkeyle baþýmý yana çeviriyorum. Oðlumun; “Araba senin olsun,” deyip anahtarý ön kaporta üstüne býrakmasý,

öfkemi yendiði gibi gülümsetiyor beni.

Araçlar arasýndan zorlukla geçerek bariyerlere ulaþýyoruz. Genç kadýnýn geçmesine yardýmcý olurken yollarda neredeyse yapýþýk gibi duran araçlara bakýyorum. Yolun emniyet þeridi bile týka basa araba dolu. Ön tarafta peþ peþe patlamalar ve alevler yükseldikçe araçlar geriye gidemedikleri için, müthiþ bir korna sesi ve baðrýþmalar oluyor. O hengame içinde, “Viyadükler çökmüþ!” sesi geliyor kulaðýma. Yüz metre kadar önde ve her iki yoldaki araçlar yanýyor. Ýnsanlar, yolun üst tarafýna doðru baðrýþarak kaçýþýyor…

            Araç kullananlardan, çoluk çocuðu ve yakýnlarý için elbette kaygýlananlar olur.  Ama, araçlarýndan da vazgeçecek gibi deðiller. Öyle algýlýyordum. Yol açýlacak, araçlarýný da götürecekler gidecekleri yere. Kim bilir, kimilerine göre, arabalarý çoluk çocuktan daha önemli olabilir…Yanma tehlikesiyle karþý karþýya kalmasalardý, kaçýþan o insanlar da arabalarýnda olacaklardý kuþkusuz…

            “Ön tarafa gidip zor durumda olanlara yardým etsek nasýl olur baba?” diyen oðluma,

“Bu hanýma ve bize yardým eden oldu mu ki ?” diye çýkýþýyorum. Madenci fenerini yakýp önümüze tutuyorum.

“Yürüyün, gidiyoruz.”     

            Dizimdeki acý topallamama neden olsa da bunu belli etmek istemiyorum. Önde oðlumun, en arkada benim tuttuðum ve iyi ýþýk veren madenci fenerleri aydýnlýðýnda, keçi yolunu andýran bir yolaktan inmeye baþlýyoruz.      

 Saat yirmiye çeyrek kala, trafik çilesi çekseler de yollarda olanlar bir bakýma þanslýlardý. Yýkýlan viyadüklerden uçanlar, çöken köprülerin altýnda kalanlar, hýzlý giderken direksiyon hakimiyetini kaybedenler, cadde ve sokaklardaki binalarýn altýnda kalanlar hariç tabi…Ah! Eðer bir de, boðaz köprüleri göçtüyse eðer, denize düþen araçlardakiler en þansýzlar… Marmaray’da kopma olduysa þayet, oradakiler de denizin karanlýðýna gömülmüþlerdir…Uff… Çok acý bir tablo…Dilerim bunlarýn hiçbiri olmamýþtýr…

            “Allah’ým, böyle bir felaketin geleceði  bilindiði halde, tedbir almayýp Allah korur kolaycýlýðýna sýðýnan kullarýna deðil de çaresiz kalan kullarýna yardým eyle…”

            Yamaçtan yanlamasýna aðýr aðýr inerken iþte bunlar geçiyor kafandan. Otobandaki dehþetin giderek artýðý, patlama ve alevlerin yükselmesinden belli oluyor. Ara sýra ötelere

ateþler yaðýyor. Alevler, bize bile aydýnlýk saðlýyor. Epey gidilen bir iniþ sonrasý tepemsi bir

yerin arkasýna vardýk. Dizimin sancýsý, aksak yürümeme neden olduðu için, soluklanma bahanesiyle oturdum. Kadýnla oðlum da bana uydular.

            “Gül gibi araban gitti oðlum,” diyerek takýldým oðluma.

            “Giden araba olsun baba,” diyerek gönlümü bir kez daha okþadý oðlum.

             “Bana yardýmcý olduðunuz ve beni korumanýza aldýðýnýz için size ne kadar teþekkür etsem azdýr. Allah sizlerden razý olsun,” dedi kadýn.

            “Ýnsanlýk görevimizi yaptýk,” dedim. Ardýndan da; “Kimsiniz ve nereden geliyordunuz?” diye soruyorum kadýna.

Veysel Baþer