Kýrýk Kalem...

Ýmge imiþ bu devirde þairlerin sermayesi
Sinemde kor taþýnmaz yük, kimse dönüp bakmaz oldu.
Yazdýklarým hep revirde; hiç soran yok "neyin nesi? "
Kalemimin derdi büyük; mürekkebi akmaz oldu.

Ýmâ ile anlatýrken söz sultaný meramýný
Kim dinler ki bu çýraðýn yürek yakan dramýný
Ah çekerek seyrederim þairlerin bayramýný
Kara bahtým sanki sülük, sarýlmaktan býkmaz oldu.

Bir zamanlar lügat cömert, hece'm bire bin verirdi
Ýlham zinde, bakýþý sert, gece yoldan çevirirdi
Kalem engel tanýmazdý; dað olsaydý devirirdi
Kasýrgadan geri kalan yaprak dahi yýkmaz oldu.

Iþýldayan hece'lerim günden güne pas tutuyor
Onca paye, bunca övgü boyun bükmüþ, yas tutuyor
Anladým ki düþenleri dostu dahi unutuyor
El uzattým boþta kaldý; kimse tutmaz, sýkmaz oldu.

Çýrpýndýkça batsam dahi "betimleme" denen aða
Zâr etmekle geçmez ömür; boyun eðmek gerek çaða
Dem kýdemi sökme demi; kazma vurmak abes daða
Zirve uzak, yollarý sarp; ayak yorgun, çýkmaz oldu.

Mecit Aktürk