işin aslı o’zmanlar bende aklımdan
Güdük İmine’yi
geçiriyon,
İmine de
nası emme, bi içim su
resmen zelvi
boylu olmasa bile
lokum mu, lokumudu
her yannarı ben buradayın deyo
kütür, kütür.. mefrat ki o gadak olu(r),
her yanarı ayrı oynayo
önüş çelimsiz
bişiyidi işin aslı
bobaçça falları bakarkan bile
kimse bunu gaale almazdı
kimse bunun
farkında değiliken
yeşil fistan, al-gırmızı fanille
sanki hemen
soluvucak gül gibi
bet-beniz küllüyen zıfır
emme akrannarının
içinde farklıydı
kimselere benzemezdi..
ana!
“gaşla ğöz arasında ” birden süydü bu!
bi irekdi kii nassı!
eti-butu yerinde
domurcuklaşıvıdı
al beni deyyo da
başga bişiy demeyyo
gel de havaslanma
gür sarı
saşlı, yay gaşlı
buyday
yanaklı
gocaman-gözlerinin
ağı ak, ap-apbak
ala-ala
pam-parlak gözler
yok denecek
gadar gaybolmuş (h)okka burun
yeni aşmış gül
gibi dudaklar
gırmızı-gırmızı yanaklar
gelincik
sapı ğibi, incecik boynu,
insan havas olmaz da n’olu(r)..
emme asıl o yörürkeneki
hali
yolda belde bi gedişi var kiii..
sanısın arşınlayo
yörürkene başı dik
dimdik!
bu bi yolma
yolar
bi halı
dokur
bi asbap
tokuşlar
ya hay!
dutduğu iş yüze gülüyo
“benin”
deyo
bin kere
maşallah
breeh breehh
breh!
ne de olsa zengin gızı arkadaş
duruşundahı
asalet
taa garşıya
bakar
gevşek,
gaynaşık, fingirdek bi durumu yok,
kimseye
eyvallah etmez
burnu yere
düşse eğilip almaz derler ya
ta öyle
valla.. dobura-dop ,
burnundan
kıl aldırmaz
“işdee insanın
doğurdacağı garı
işdee çocuklarımın
anası” dedim idi
“tam anama
ilayık bi gelin”
anam da
bireş Osmannı ya hanı;
“-boban esgerden hasda dönüp
de
yılın yılı
yatınca….”
her işi kendi bildiğinden
hemi iki evi
idare etmiş
hemi de iki
çocuğunu böyütmüş
kendi
bilmiş, kendi hökmetmiş,
kendi bişirmiş daşırmış
cevval
gadınıdı, golay deği valla
hinci kimse
kimsenin gahrını çekmeyyo
e(vi)miz
ayrı yolumuz ayrı
emme dedem
gile hep bakdı
ekmeklerini
etdi
asbaplarını
yudu
bayramdan
bayrama da ossa
evlerini
suvadı
hayatlarını
sildi süpürdü,
gışın gışı
geder zobalarını yakardık
dedem gil de
Allah
var
başlarının
üsdünde davşırlar
şükür..