Ne çok mefhum seyir deðiþtirdi. Ne de olsa deðiþmeyen tek þey deðiþimin kendisi.

Gün kýsa mý uzun mu bu da ayrý konu. Bazen küsüyor birbirine o iki yakýn dost. Neyi paylaþamýyorlarsa artýk.

Dur, diyor yelkovan ve ardýndan bas bas baðýrýyor akrep: Derdin ne benimle, býrak yakamý.

Ne tuhaf bir duygu iki dostun ya da iki sevgilinin birbirine yabancýlaþýp uzaklaþmasý. Bu denli mi ivme hýz keser hem de beklenmedik anda.

Düþünmek yüzünden beynimde onca boþluðu iþgal etmiþ nöronlarým bile isyanlarda. Her an kontak atýp devre dýþý kalabilirim

Ola ki basit bir ayrýntýyý göz ardý edeyim, anýnda suratýma tokat gibi yansýr:

-Bahsetmiþtim halbuki sana…

Ýyi de ben ne noter katibiyim ne de ses kayýt cihazý.

Evet, çok þeyim kimine göre ve hiçbir þeyim çok þey olduðunu zannedenlerin nezdinde.

Örnekler say say bitmez. Sebebini de biliyorum üstelik en az adýmý bildiðim kadar.

Ana odaklý olmak yaþamý yaþanýr kýlarken gelecek planlarý da tadý tuzu hayatýn. Fakat gelin görün ki; tüm on yýllýk kalkýnma planlarým sekteye uðradý. Bu yüzden de yeminliyim artýk; kimseye tek bir detay anlatmamaya.

Evreler anlara odaklý, anlar ise yaptýrýmlara. Yaptýrýmlar ise kimin hükmündeyse güdümündekilerin vay haline. Kýsaca as üs iliþkisi.

Okul hayatýnýn en güzel yönü idi bilginizin bir karþýlýðýnýn olmasý iþte bu yüzden en güzel yýllarýmý okul koridorlarýnda geçti. Ýstediðiniz kadar tebeþire bulanýn ve kir pas içinde dönün eve kös kös.

 En azýndan ne maaþ bordrosu vardý gündemimde ne de mesai kaygýsý. Üstelik hoþ bir de rekabet vardý aramýzda. Gerek öðrencilik yýllarýmda gerekse öðretmenlik yaptýðým dönemlerde. Ama tek bir farkla: Öðrencilerimin sevgisiydi beni engin sularda tutan ve öðretmenlerimin tutumuydu bana okuma aþký aþýlayan. Eh, ailede de eðitimci oldu mu daha güzeldi o yýllar.

Üstelik istifa etmemi gerektiren hiçbir olay da yaþamadým öðrencilik yýllarýmda. Ne zaman ki iþ hayatýna adým attým inanýlmaz bir güdüyle yazdým istifa dilekçelerimi. Sonuçta ekonominin tavan yaptýðý yýllardý ve rahatlýkla iþ bulabiliyordum. Gerçi ne iþime yaradý o da ayrý mesele ama. Ama itiraf etmem gerekirse: Verdiðim ve yazdýðým her istifa dilekçem özgürlüðüme açýlan kapýydý. Ve kuþ gibi hafiflerdim kapýyý çekip giderken. Önceleri yüksek gelir cezp etmiþti ve derken sürece baþka mefhumlar da dahil olunca parayý da görmez oldu gözüm.

Bu yüzdendir baðýmsýzlýðýma olan düþkünlüðüm. Þu nüans ayrýca önemli: Zira özgürlük kavramý ne yazýk ki evet ne yazýk ki farklý bir anlam teþkil eder bazý geri zihniyetler tarafýndan.

Farklý sýfatlar ile anýldým farklý düþüncelere muktedir iken. Hep savunma dosyamý da yanýmda taþýdým keza. Hakim de savcý da hep ayný þahýslar olduðu için bir türlü berat edemedim. Bu yüzden adalete olan inancým inanýlmaz köreldi. Hele ki en yakýnýnýzdakiler kýrdý mý kalemi ölümden beter.

Ýnsan en aðýr darbeyi en sevdiklerinden alýyormuþ. Ne acýymýþ bu yýkým. Zira onca þeyi tolere etmeme raðmen beni tolere etmeyen inanýlmaz insanla kesiþti yolum. Selamýný esirgeyenlerden tutun bahsetmeye deðmeyecek onca gereksiz ayrýntý. Halbuki inanýlmaz önem teþkil eder ayrýntýlar ne de olsa detaylarda gizlidir o nirengi noktalarý.

Benim en büyük ayrýntým sevgiden yana olduðu için ayrýmsýz o döngüyü sayýsýz kere yaþadým. Üstelik cinsiyet, yaþ ve yakýnlýk derecesi farklý olan onca insan tarafýnca yaþatýldý bu duygu. Temkinli olma zorunluluðumu resmi gazetede bile yayýnlayabilirim. Ne sýrdaþ ne de dost. TDK’nýn sayfalarýndan kalkma ihtimali de oldukça yüksek.

Ama þu da bir gerçek ki dikenli bir bahçe arþýnladýðýmýz yol. O dikenler deðil mi can yakýp akabinde bizi diri ve tetikte tutan. Üstelik sayýsýz çiçek var bu bahçede. Ne de olsa tek çiçekle geçmiyor bahar.

Bu yüzden kopmak ne mümkün yüzümüz gözümüz çizilip kanasa da bu dikenlerle. En kötü ihtimalle savurup atarýz ve korunaklý bir geçit buluruz kendimize.

Seçenekler çok mu sýnýrlý mý ya da doðru þýk hangisi. Tamamen deneme yanýlma yöntemi tutacaðýmýz yol ve bir o kadar da içimizdeki sesin eþliðinde. Ýnanýn ki o ses asla yalan söylemiyor.

Aslýnda bir gerçeði de göz ardý etmeden yürürsek o bahçede ne diken kalýr ne de acý.

Ah, þu beþeri ihtiraslarýmýz, o doymaz nefsimiz…

Neden yürek sesimizi dinlemeyiz. Ben, þimdi bu cümleyi sokaktan geçen birine söylesem ya alay eder ya da deli der.

Sevmek, inanmak delilikse evet deliyim.

Hayal kurmak saçmaysa bir o kadar saçma sapan bir hayatým var.

Ýki yüzlü olmadýðým için ayrýca bir o kadar suçluyum.

Ya da kusur diye addedilen bazý gereksiz fiziki özellikler benim için önemli deðilse bir kez daha özür dilerim.

Derinleri kazan ve meraklý bir yapým olmadýðý için emsal teþkil edenlere de ayrýca bir özür borcum var.

Ama kýzgýnlýðým ve hassasiyetim için hiç kimseden özür dilemiyorum.

Ya da açýk sözlü olmam bir yanýlgýysa bir o kadar mesulüm sevdiðim insanlardan en az kendimi sevdiðim kadar.

En az kendimi sevdiðim kadar içimdeki kaynak tükenmediði için þükrediyorum Yaratan’a bana bunu bahþettiði ve fark etmemi saðladýðý için…