Bir ölü denizin sessizliðinde
kaybolan umutlarýmý arýyordum
 Yüzümü okþayan
sevdalý rüzgârýn esiniyle
Ýçimin kabardýðýný hissettim

Saatlerce konuþmayan dilim,
 Yýllarca aþka hasret melalim inliyordu
 Zihnimin vurgun hali acý veriyordu,
ufuklar açmýyordu
 Aðlamanýn Acziyeti yüreðimi
daðlayarak üzüyordu

Oysa bir can olarak
 Samimi yaþamak hakkýmdý
Aldatýlmýþlýðýn korkusu,
þartlanmýþ lýðýn sultasý
nesilleri heba ediyordu

Nereye baksam
 Ve hatta feda olmak için
gönül yollarýna yatsam
 Ezilmenin bin hüznüyle
vicdanýmla aklansam
 Anlaþýlmak için bir korku
Yaþamadan uyusam
baþým aðrýmýyordu

Ne oldu, nasýl oldu da
 Tefrikalar kalpleri
ayrýk otu misali kuþattý
Bireyin sosyal ve hukuki
haklarý gasp edilerek dýþlandý

Makamlar
gönülde saltanatlaþýp
Ýhsaný, inayeti ve takvayý
bir çýrpýda gönüllerden attý

Ne kadar dile gelen
 Maslahat varsa ruhsat satýldý
azim kimlere kalmadý
Geriye ne kaldý, ruhundan bihaber
nefesler kalbinde aþký yaþamadý

Hiç yaþasaydý
Hamaset bu kadar yayýlýr
ve ayyuka çýkar mýydý
Heveslerin bedene hasredilen
 Ve zerke dilen
 Türabý insaný hiç yorar mýydý
Lehçenin
 bin bir çeþit zenginliði aþikarken,
kavga ve dalaþ olur muydu

Cehalete has çýðýrtkanlýk
 Hiç kulaklarý yýlgýnlýða savurur muydu
 Ne oldum delisi olmak
 Ne kadar insan olmak
ve kul gibi yaþamaya
 Zemin hazýrlayan ahmaklýk ve uygun
bir zamanda yol aldýran çýlgýnlýktý

Susmak, mahkûmun çaresizliðinde,
 Mahzunun melalinde ki uhdeyle
 Ruhumun prangalarý çözülünceye kadar
 Cehdin vecdine ereceðim bir gün
 O öyle bir gün ki,

Gözyaþlarý sel olsa bile nafile,
 Aþk; hakkýyla gönülde filizlenmeyince,
 Vicdan netleþmeyince,
 Hesap her dilin ahenkli
nefesinde sevdayý secdeyse

Arafat’a çýkan, vakfe yapan gönüller
 Mukallit olmaktan kurtulup
 Tahkike eriþse
 Ve bu minval üzerine
hali fakirliðini hasrederek yüzleþse
 Aþkýn, iksirinden
 yudum yudum nefeslenerek
maveranýn vecdine girse

Mustafa Cilasun