Görür görmez aþýk olmuþtu delikanlý kýza. Ayýn on dördüydü kýz. Bir güzellik ki eþi emsali yoktu dünyada. Gece ay gündüz güneþ onun baþýnda eksik olmuyordu. O her þeyin çekim merkeziydi.

            Yoktu öyle güzel! Çoktu ona hayran olan!

            Çiçekler onun etrafýnda yer almak için yarýþýrdý. Ona yaklaþtýkça alemin en güzel, en renkli, en kokulu, en kocaman çiçeklerine þahit olur ve anýnda mest olurdunuz.

            Herkesin yolu ona çýkardý. Bütün aþklarýn baþlangýcýydý.Onu anlatmayan þiir, þiir deðildi. Ona deðinmeyen masal masal deðildi. Ondan bahsetmeyen hikaye edebi deðildi.

            Ona bir kez bakan yanardý ömrünün sonuna kadar, onulmaz bir derde bulaþýrdý. Onu ilk kez duyan kulaðýný baþka seslere saðýr ederdi. Mumun etrafýnda dönen pervaneye benzerdi ona aþýk olan. Sonu mutlaka ateþte can vermek olurdu. Yok olmak...

            Gül mahcuptu kýzýn güzelliði karþýsýnda, hele bir de kýz çýktý mý bahçeye bütün çiçekler pürdikkat ona bakardý hayranlýkla. Gül ne yapsýn? Alem seyre dalardý kýzý. Allah vergisiydi bu letafet, zarafet, taravet. Dikenler yumuþardý onun eli uzanýnca güle, kuruyan dallar canlanýrdý o dokununca, hava güneþe dönerdi o yüzünü gösterince, bütün kuþlar aniden susardý sanýrsýnýz ki güzelliðin bu dünyadaki tek misali çýkmýþ gülistana da herkes ona nazar kýlýyor. Ki sahiden de öyleydi. Delikanlý ne yapsýn? Sadece bir kez gördü kýzý ama iþ iþten geçmiþti artýk. Yapacak hiçbir þey yoktu. Kolu kanadý kýrýlmýþý. Kalbi teslim olmuþtu. Aklý fikri baþýndan gitmiþti. Aþk gelince ne oluyorsa bir insana aynýsýnýn bin katý oluyordu delikanlýya.

            Örümcek aðýna düþen kelebekti delikanlý. Kurtulmaya çalýþtýkça aða dolandý. Aða dolandýkça örümceðe aþýk oldu. Celladýna!

            Ayaðý ökseye dolanan serçeydi delikanlý. Kurtulmaya çalýþtýkça yakalanýyordu iyice. Avcýsýna av oluyordu, tav...

            Kýz konuþunca delikanlý mum misali eriyordu damla damla, tükeniyordu aþkýn tesiriyle, kendinden geçiyordu, aklý baþýndan gidiyordu, gözleri kayýyordu, sesi kesiliyordu, nabzý hýzla atýyordu, rengi soluyordu. Gören ölüyor sanýyordu. Oysa oluyordu. Aþkýn bu denlisi sadece masallarda hikayelerde olurdu.

            Annesi çocuðunun günbegün eriyen hali karþýsýnda bir þeyler yapmaya çalýþýyordu ama nafileydi. Aþka duçar olan þikayet edemezdi. Mecnun'dan kalmýþtý bu ilke. Tam tersine derdinin artmasý için dua ederdi. Delikanlý da öyle yapýyordu zaten. "Gayri uðraþma benimle annem!" diyordu. "Ben bu dertle hoþum, þifa arama sakýn!" diyordu  durmadan. Ama ana yüreði dayanýr mý? Söz dinler mi öyle! Gitmedik ziyaret kalmamýþtý, uðramadýk doktor...Son çare olarak kýzýn kapýsýna gitti anne, yalvardý yakardý ona. Oðluna bir çift söz söylesin istedi. Evladý onun aþký uðruna bir deri bir kemik kalmýþtý, darmadaðýn olmuþtu. Kýzýn kapýsý kalabalýktý. Herkes baþýný önüne eðmiþ aðlayan ve evladý için aþk dilenen anneye kulak kabartýyordu. Ýmkansýz bir aþkýn en can alýcý sözlerini beyan ediyordu anne. Gayriihtiyari aðzýndan þunu kaçýrdý anne "Gel gelinim ol!" diye. Saatler durdu. Herkes dondu.  Bu ne cesaretti. Kimsenin haddine deðildi. Kimse o ana kadar kýza bu teklifle gelememiþti.Çünkü herkes eksikti onun huzurunda.

            Kýz gayet mutlu ve sakindi, emindi kendinden.  Tanýyordu o kahve gözlü delikanlýyý, biliyordu þehla bakýþlýyý. Anne þaþkýndý ama! Bir suç iþlemiþ gibi aðzýný kapatýyordu eliyle! -Evlenemem ben, dedi kýz gülümseyerek ve anneyi kýrmak istemeyerek! "Kefenim gelinliðimdir benim. Kaç can yitti gitti benim uðruna kaç can daha gidecek! Hesabýný ben biliyorum ve  ruz-ý mahþerde hesabýný yine ben vereceðim. Bütün vebalini çekiyorum güzelliðimin. Herkesin ben olmak istediði bir dünyada ben, ben olmak istemiyorum. Artýk iyi kötü, güzel çirkin seçemiyorum. Herkesin mutluluðu olan ben kendimin mutsuzluðuyum. Evlenip de kimseyi hayal kýrýklýðýna uðratmak istemiyorum." diye devam etti.

            -Evlenemem ben, imkaný yok kimsenin cehennemi olamam bile bile, dedi son kez. Güzellik kafi deðildi mutlu olmaya, aþýk olmak da yeterli deðildi.Velhasýl bu dünyaya gelen hiç kimse rahat deðildi bir þekilde. Güzel olan faturasýný ödüyordu bunun, çirkin olan cezasýný çekiyordu. Aþýk olan zaten aþkýn gereði azaptaydý  24 saat.

            Herkes seyrediyordu olaný.

            Hatýrý sayýlýr bir kalabalýk ve bir anne...

            Kýz ilahi olana meyletmiþti. Züleyha'nýn son haliydi. Aþkýn ötesindeydi. Delikanlý de gelmiþti ve son sahneye þahit olmuþtu.Tir tir titriyordu. Aþktan sýrýlsýklam kesilmiþti. Kýz çok ötelere dalmýþtý. Seyyarelerde geziniyordu delikanlý bunu görüyordu. Herkes dünyevi bakýyordu oysa delikanlý da uhrevi bakýyordu artýk. Kýzla ayný yolun yolcularýydý. Bu dünya bir handý þairin ifadesiyle konan göçüyordu. Onlar aþka düþtükleri için uçuyorlardý.

 Göz göze geldiler bir an. Kýz delikanlýya gülümsedi. Bu ecel þerbetiydi ayan beyan, can alýcýydý. Delikanlý da kýza gülümsedi. Bu da aþkýn þerbetiydi sunulan, birlikte içilen. Ve birden gözden kayboldular, aþkýn semasýnda yok oldular.

            Anlatýlýr o günden sonra herkesin dilinde bir masal gibi bu aþk! "Bir dünya güzeli vardý bir de ona ölürcesine aþýk olan delikanlý... Bir gün uluorta yok oldular! Bir daha yeryüzünde onlarýn izine rastlanmadý. Sadece gökyüzünde aþkta yolunu kaybedenlere yollarýný gösterirlerdi iki yýldýz gibi geceleri...Herkes bu iki yýldýzý onlar bilirdi. Ýlahi olana davet ederlerdi taparcasýna sevenleri."

            Onlar ermiþ muradýna biz çýkalým kerevetine!