Kafka…

1883 doðumlu Praglý bir yahudiydi Kafka. Yahudi olmasýndan dolayý Almanlar tarafýndan sevilmeyen ve Almanca konuþtuðu için de Çekler tarafýndan aþaðýlanan bir kimlikti ayrýca.

Hayatý boyunca yalnýzlýkla ve zincirleme komplekslerle uðraþan yalnýz bir adam, edinilen bilgilere göre ve yazdýklarýna istinaden.

Özellikle otoriter bir babanýn çocuðu olmak ve onun gözünde hak ettiði deðeri görmemek temel sorunuydu. Ýç dünyasý aþaðýlýk komplekslerinin þekillendirmesi sonucu zorlayýcý ve bir o kadar da yýpratýcýydý. Bedeninden deðil hoþnut olmak neredeyse iðrenme aþamasýndaydý.

En önemli eserlerinin baþýnda gelen Deðiþim þu cümleyle baþlar:

‘’Gregor Samsa bir sabah korkulu bir düþten uyanýnca, yataðýnýn içinde kendini korkunç bir hamamböceði olarak buldu…’’

Babasýný bitmek bilmez aþaðýlamalarý ve otoriter kimliði onu öylesine yýldýrmýþtý ki tek isteði bir aile kurmak oldu. Bu vesile ile de ayný kadýnla iki defa niþanlandý. Fakat onun evlenmesine ket vuran aþaðýlýk komplekslerini hiçbir zaman aþamadý. Ve tek yaptýðý aþk beslediði kadýnlara yazdýðý mektuplardý.

En büyük aþký olan Milena isimli kadýn ile üç sene mektuplaþtýlar. Ve geçen zaman zarfýnda sadece iki üç kere görüþebildiler.

Ona duyduðu ölümsüz aþk hep mektuplarýnda dillendi. Öylesine tutkulu ve imkânsýz bir seyirdi ki bu izafi aþk, Milena’ya Mektuplar adlý baþyapýtýnda þöyle dile getirmiþtir duygularýný:

‘’En çok seni seviyorum diyorum ama gerçek sevgi bu deðil sanýrým, sen bir býçaksýn ben de durmadan deþiyorum içimi o býçakla dersem, gerçek sevgiyi anlatmýþ olurum belki…’’

Zamanýn Avrupa’sý o denli çalkantýlý bir dönemden geçiyordu ki bu yazdýklarýndaki depresif ve karamsar tabloyu daha da aðýrlaþtýrdý.

Buna raðmen az da olsa bir ümit ýþýðý gözlemlenmektedir eserlerinde.

Milena’ya duyduðu imkânsýz aþk her bir mektubunda ve her bir cümlesinde o denli göstermektedir ki kendini…

Sýnýrlarý ihlal edilmiþ bir aþktan öte kavuþmanýn olanaksýzlýðý ile çýrpýnan mutsuz ve dirayetsiz bir adamýn iç dünyasýnýn yansýmasý ve olabildiðince süren mutsuzluðu.

‘’Ah Milena. Denize düþmüþüz sanki elimizde olmadan oraya oraya sürükleniyoruz. Boðulmuyorsak, bu da kötülük olsun diyedir.’’

Delice tutkun olduðu bir kadýn ve kavuþmalarýnýn imkânsýz seyri…

‘’Bildiðin gibi deðil Milena… Kadýnlýðýn önemli deðil! Sen benim için el deðmemiþ bir kýzsýn, senin gibi apak biriyle karþýlaþmadým ki. Böylesine arýnmýþ birine el uzatmak için yürek ister. Benim elim kirli, titrek, kararsýz. Kimi vakit pençeyi andýran bu terli, bu soðuk eli nasýl uzatýrým sana?’’

Kafka’nýn uðruna sayfalarca mektup yazdýðý Milena Praglý aristokrat bir ailenin kýzý olarak dünyaya gelmiþti. Onun da babasý ile aþamadýðý sorunlarý vardý. Âþýk olduðu bir Yahudi- Alman uðruna çok büyük sarsýntýlar yaþamýþtýr hayatýnda. Öncelikle babasýnýn karþý çýkmasý ve yine öz babasý tarafýndan bir sinir kliniðine kapatýlmasý da bunun sonucudur.

Milena, babasýyla olan baðýný kopardýktan sonra çeviriler yapmaya baþladýðý dönemde Kafka ile tanýþmýþtýr. Sonuç itibariyle bir içsel baða döndü etkileþimleri.

Ýki karakterinde hayatlarýnda önemli yer tutan baba figürü belki de yakýnlaþmalarýndaki en temel etkenlerin baþýnda gelmektedir.

Franz Kafka, hayatý baþtan kaybedilmiþ bir savaþ olarak görse de býraktýðý eserler, onu hayatý yenilgiye uðratan ender insanlardan biri yapmýþtýr.

Genç bir yaþta hayata veda eden Kafka, eserlerinde insanýn gizli saklý kalmýþ korkularýný, burjuva yaþamýný, sahte aile iliþkilerinin ve bürokrasinin delirten iþlerini gözler önüne serer.

Aslýnda aþk, Kafka’nýn çektiði tüm acýlarýn sorumlusudur. Ve Milena’ya yazdýðý mektuplarda bu acý giderek artar. Mektuplarla baþlayýp mektuplarla devam eden aþkýdýr aslýnda Kafka’nýn sonunu hazýrlayan.

Beklenti seviyesi mi belirleyendir aþkýn uzlaþýmýný yoksa katýksýz bir sevgi midir aslolan bir o kadar yalýn ve her hangi bir gerekçeye baðlý olmaksýzýn…

Sevmek midir zor olan yoksa kendimizden çok sevme ihtimalinin yürekte býraktýðý o derin iz ve hüzün müdür…

Sonsuz da deðil üstelik adýna ömür denen ve kalpte yaþatýlan o tuhaf ikilem bir o kadar çözümsüz ve kavuþulmasý imkânsýz.

Yanýlma ihtimaline raðmen baðlanmak birine hatta kendinden bile çok…

Kafka’nýn yaþama sýmsýký sarýlmasýndaki etkili o gizemli kadýn. Dile gelen duygular mektuplarýn dili olmuþ. Hastalýðýn pençesinde iki insan biribirinden olabildiðine uazak belki de manen çok yakýn. Dile gelen o özlem seyrini nasýl da ýlýmlý bir hale getirmekte bu aþkýn. Ve Kafka’nýn eþsiz bir dýþa vurumu nüksederken þu satýrda:

‘’Þimdiye kadar hayata dayanamayacaðýmý aklýmdan geçirir, kendimden utanýrdým. Oysa sen þimdi bana dayanýlmaz þeyin yaþam olmadýðýný kanýtlýyorsun.’’

Kelimelerin cezp edici o vurgusu ve iþte aþkýn tecellisi.

Yakýcý mýdýr yapýcý mýdýr aþk?

Yoksa bir hayal mi imkânsýzlýðýn uç boyutlarýnda bir araya gelmek?

Kimi kendine dahi katlanmazken uzaklardan bir el uzanýr ve deðiþtirir süreci. O dayanýlmaz varlýk bir anda eþsiz bir hazineye döner bir baþkasýnýn nezdinde.

Naif bir içerik, vurucu kelimelerle Kafka’nýn Milena’ya duyduðu sevgi.

Ne kýyasý mümkün günümüz aþklarýyla ne de imkânsýzlýðý çözümlenebilir.

Belki sonunu hazýrlayan belki de yaþadýðý o kýsacýk ömürde onun umutlarýný ve iç dünyasýný doyurup besleyen…