Dünya denen alemde, bir çakıl taşıydım ben,
Deli bir rüzgar esti, alıp getirdi sana.
Matem vardı köyümde, yasımı bitirdin sen.
Kırıldı yalnız testi, ruh verdin yitik cana.
Deniz, dedim, kum dedim, yıllar yılı bekledim,
Yıldızlarla konuştum, su gibi, toprak gibi.
Kah yürüdüm, kah düştüm, hayatı emekledim,
Minik bir çocuk gibi, savrulan yaprak gibi.
Eline aldığında, o çakıl tanesini,
Kara noktalı taşlar, hepsi kar beyaz oldu.
Bir sevdayla doldurdun, şu gönül hanesini,
Gelincik tarlasında, şükür ve niyaz oldu.
Ağustos sıcağının, vazgeçilmezi oldun.
Emekleyen çocuğa, gösterdin aşk yolunu.
Kuruyan gözlerimde, bulutdun, yağmur oldun.
Demek ki unutmuyor, Tanrı hiç bir kulunu.
Bugün ayrılık günü, kısa bir veda olsun.
Bırakma çakılını, sıkı tut ellerinde.
Vuslatın gönlümüzde, deniz olsun, kum olsun.
Gelincikler yetişsin, yalnızlık çöllerinde.
Şiir Mehmet Fikret ÜNALAN
(
Çakıl Taşı başlıklı yazı
MehmetFikret tarafından
12.08.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
