Hep çocuklar ölür savaşta
Hep onların gözlerine çöker zulmün gölgesi
Kendi çocuklarını sevip okşayan eller
Hep çocukları öldürürler
Savaşta hep çocuklar yetimdirler
Simsiyah gecelerde onlar ağlar babalarına
Ne dün kalır belleğinde ne yarın
Savaş çocukları ümidin rengini bilmezler
Bir bomba düşer yanı başına
Kara bir kuş açar kanatlarını
Havai fişek değildir gökteki kıvılcımlar
Hep çocuk gözlerine dehşet serperler
Zulmün mührüdür küçük bedenlerindeki kan
Savunmasız ve biçare sinerler
Kurşun yemiş bağrında ana siperi
Bebeler doğmadan ölürler
Hep çocuklar ölür savaşta
Oysa kinsiz öfkesizdirler
Şu milletten bu kavimden veya ülkeden
İnsan olmak mıdır günahları?
Ne din ne mezhep ne ırk ayrımı
Kocaman açar yüreğini severler
Ve sonra zalimler iblisler
Kendi çocuklarını okşayan eller
Hep çocukları öldürürler.
Şükran Gülcenaz AYDOĞAN