Bu onun hikayesiydi.

            Gözleri hüzünlü adamýn...

            Kalbi kaç boðumluydu, sayýlmazdý.

            Kaç canlýydý, sayýlmazdý. Dokuz kez ölmüþtü ama yine canlýydý. Kurþun sökmezdi ona, ip asmazdý onu, kýlýç kesmezdi. Kaç akrep zehrine maruz kaldý ama ölmedi, kaç yýlan ve çýyan ýsýrýðýna...Ama bir aþk mermisi isabet edince kalbine aþkýn rahmeti üzerine oldu. Gelip de bir aþkýn gadrine boyun büktü. Bu herkesin hikayesiydi umumda, özelde ise adamýn.

            Kýzgýn çöllerde yalýnayak gezdiðinizde ayaðýnýzýn tabanýný yakan sýcaklýktan daha beter bir sýcaklýk yakýyordu adamýn yüreðini. Alev alevdi gözleri, alaz alazdý sözleri! Aþkýn cehennemindeydi, nar nar olup yanýyordu, kül kül olup harlanýyordu. Çölden daha çöl bir aþkýn maðduruydu. Kavrum kavrum olmuþtu eti, kemikleri kýtýr kýtýr. Canýndan duman çýkýyordu, göðe týrmanýyordu döne döne, aþkýn kokusu yayýlýyordu aleme.

            Su vereni yoktu.

            Serinlik olaný...

            Kadrini bilmeyenler eline aldýðýnda boynunu büken menekþe gibiydi âþýk! Nadan kalplerde açmýþtý. Yalan olmuþtu, talan. Adamýn serabý vardý mutluluktan yana. Aþkýn vahasýnda mola verirken bir sabah tükendi ömre dair her þey, zayi oldu geleceðe dair her arzu. Bu kadar da olmaz diye, bu kadarýna da pes diye! Rabbin bile hoþuna gitmez, aþýk olaný yolda koymak, candan aziz olaný...

            Öyle aðlýyordu ki! O kadar olurdu! Bir adam ancak bu denli içten aðlardý. Gören de hemen gözyaþlarýný salardý. Edebi bir aðlayýþtý. Þiirsel bir iç döküþtü. Kalbi bir çöküþtü.

            Kimse bu derece güzel aðlayamazdý. Çünkü herkesin yarasý azdý. Bir tek onun yarasý fazlaydý. "Aðla ey gönül aðla

              biraz da sen daðla yâr yanýðý yüreðimi!" diyordu adam. Bir yanardað gibi kaynýyordu. Bir dip akýntýsý gibi akýyordu.

            Yaklaþan ýslanýyordu, sýrýlsýklam oluyordu ona deðen! Dokunamýyordu hiç kimse "Lütfen sakin ol, her þey düzelecek, bu hal mutlak geçecek!" diyemiyordu. Silemiyordu hiçbir mendil gözyaþlarýný. Mendil olup da giden utansýn! Dikiþ tutmazdý bu yara ya, kimse diyemiyordu ona aleni! "Sakin ve sabýrlý ol, her þeye kadir olan Allah var!"diyemiyordu kimse. Teskin etmek mümkün deðildi adamý!

            Hýçkýra hýçkýra aðlýyordu, katýla katýla aðlýyordu. Hani erkekler aðlamaz derler ya, halt etmiþlerdi. Adamý gören gözyaþlarýný tutamazdý. Hem cinsiyeti yok aðlamanýn, gözyaþlarýný saklamanýn erkekliði yok. Belli ki kalbi bir aðrýydý onu bu denli tutuþturan. Þekli hiçbir iz yoktu. Ýzahý da yoktu gözyaþlarýnýn, izaný da! "Gözyaþlarý kalbi çýkýþ kapýsý olmuþtu. Ne varsa dýþarý atýlmasý icap eden akýyordu. hüzün, kýskançlýk, nefret, aldanma, yalan, sevgisizlik, saygýsýzlýk vb... Akýyordu son hýzla!"

            Kim bilir terk edilmiþti belki! Belki yüz üstü býrakýlmýþtý. Belki yalnýz olduðunu düþünmüþtü. Belki hüzün doldurmuþtu kalp kâsesini... "Her tarafým can kesiði, ne kadar keskinleþmiþ sensizlik, ne kadar acýmasýz olmuþ bilemezsin.  Her tarafým sen eziði, ne kadar eðilmiþim ne kadar bükülmüþüm göremezsin." diyordu yaþlý yaþlý seslerle.

            Giden birisinin ayak izleri vardý yüreðinde. Söz izleri vardý canýnda. Göz izi vardý gözünde.Ömründe görüp göreceði buymuþ sadece! Bol acýlý bir aþk yaþamýþtý.

            "Dikiþ tutmaz gayri bu kesik, ses verme daha bana, nefesimi kesme, esme! Hiçbir þey para etmez gayri! Ne kadar sustun bana oysa muhtaçtým sana! Defnedilmeyi  bekleyen taze ölü, kabzedilmeyi bekleyen can gibi." diyordu.

            Bu hüznün ta kendisiydi.

            Hüznün mekâný adamýn ta yüreðiydi.

            Hem de ter u tazeydi yarasý. Gözyaþlarý da cabasý!