Þair döküyordu en mahrem hislerini sayfanýn en ortasýna. Sayfaya isabet eden her kelime yakýyordu deðdiði yeri, ya kalbe ne yapýyordu bu ateþin sözler? Alevler vardý þairin sözlerinde, ateþler saçan bir ejderhaydý sanki! Bu güneþin haller Leyla'yý ne eyliyordu acaba? Sözleri aþkýn ilmihali gibiydi ahvali ibadetin misaliydi.

            -Temmuzun bu en narlý ve harlý gününde içi zehir zemberek, dýþý yel yepelek bir biçimde seviyorum seni. Gel artýk. Oruçlu oruçlu gel! Ýmanlý gel! Bana ne hava gerek, ne su, ne ekmek, ne de deva? Her þey ab-u hava sensiz. Dua gibi gel, münacaat eder gibi! Onulmaz bir dertle haþýr neþirim. Yokluðunla þen þakraðým. Hasretinle cývýl cývýlým. Gel gayri! Cahiliye devrimi asrý saadetime çevirir gibi gel! Hazreti Hamza gibi gel! Yalnýz kaldýðý Arap Çölleri'nde  hakikati bulan Hazreti Hamza gibi! Hazreti Hüseyin gibi gel! Bir damla suya mahkum edilen ve kavrum kavrum kavrulan dudaklarýyla 'Rabbime þükrolsun' diyen Hazreti Hüseyin gibi gel! Burak'a biner gibi gel! Meleklerle gel!

            Þaire ilham olan peri ise bu ateþ yaðmurunda çaresizce müdafaaya çekilmiþti. Ne yapacaðýný, ne diyeceðini bilemiyordu? Karþýsýnda duran bu yanardaðýn savurduðu ateþten küller onu derinden yakýyordu. Kalbine isabet eden ve ruhundaki büyük açlýðý deþifre eden bu davete ne diyecekti? Duyulur bir sesle mýrýldandý.

            -Bu bir davet mi yanmaya? Yoksa düello mu aþka? Ya da recm mi sevdaya? Sen beni sende bilmez misin? Ben seni beþeri bir aþkla sevdim, senin dediklerin oysa  ilahi...

            Þair söz oltasýný almýþtý eline atmýþtý yâr denizine. Yemi safi aþk ve sitem kokan sözlerdi. Bu aþkýn gem'i ise onun ellerindeydi. Ýstediði gibi yön veriyordu.Kâh hazandan dem vuruyor kâh bahardan, kâh mutluluktan kâh hüzünden... Külli aþktý sözleri, aþkýndý hisleri. Ol aþktan kopup geldik aleme, yine ol aþka döneceðiz ve devriyemiz tamamlanmýþ olacak.

            -Bu bir davettir sana ben tarafýndan yapýlmýþ, tez elden ulaþsýn hem de! Saða sola sapmadan, ayaðýn dolanmadan, koþa koþa gel! Yaz günü aniden bastýran yaðmur gibi gel! Damdan düþer gibi... Sacda piþen ekmek gibi gel, taze taze.. Yerde biten papatya gibi... Uçan kuþ gibi... Akan yýldýz gibi... Gel be! Semalardan haber getirir gibi gel, kalplere inen nur gibi! Bilal-i Habeþi gibi gel! Þehit düþer gibi koþa koþa gel! Aþa aþa gel kendini, bendini yýka yýka gel! Yýldýz, ay ve güneþe "Bunlar benim rabbim deðildir." diyen Hazreti Ýbrahim gibi gel. Tenini canýndan ayýrarak gel, maddi varlýðýný manevi olana katarak gel. Kör kuyularda Hazreti Yusuf gibi gel, saraylarda Züleyha gibi gel.

            Peri yüzlü, güzel huylu, sözü meneviþli kýz, munis ve halis bir þekilde þakýr yine, sanýrsýnýz ki dünyanýn en tatlý melodisidir çalýnýyor kulaðýnýza, aðzýnýza deðen bir þeker parçasý tadýmlýk, kývamlýk bir aþk! Bir nur perdesi indi yüzüne. Bakan görmez oldu. Bakan yanan oldu.

            - Sendeyim ey zamane Mecnun, bu gel nasýl bir geldir ki ulaþamýyorum sana.Ve sonsuz utanýyorum þimdi. Bu nasýl içten bir gel deyiþtir ki  bir türlü aþamýyorum sensizliði, engelleri yýkamýyorum. Sendeyim ama sana ulaþamýyorum. Bu ben duvarýný yýk, aç kapýný ardýna deðin, perdelerini çek! Bir adýmlýk mesafe deðil mi geleceðim yer? Bir göðüs kafesi deðil mi delip geçeceðim yer? Kýrar da gelirim. Bir kafa tasý deðil mi aklýna gireceðim yer? Yýkar da gelirim. Hira'daki örümcek aðýyým, güvercin gerdanlýðýyým. Gayri gelsem de seni göremem, beni bulamazsýn. Siyahýn içindeki siyahým, beyazýn içindeki beyazým. Kalbindeki süveydayým.

            Adam almýþtý ipi eline sevdanýn bu uçsuz bucaksýz sahrasýnda istediði gibi at koþturuyordu. Kýzgýn kumlardan daha beterdi sözleri, güneþten daha suzandý gözleri. O, kýþ günü tepede duran güneþti, sevdiði ise onun ýþýðý ve sýcaklýðý karþýsýnda eriyen kar topuydu. O ateþti, sevdiði mumdu. Adam hakimdi aþka, lebaleb aþktý. Aþkla bakýyordu, aþkla yazýyordu, aþkla yatýp kalkýyordu. 24 saat iþi aþktý. Aþkýn her merhalesinden geçmiþti. Yanmýþtý geçmiþti, piþmiþti geçmiþti.

            -Bendesin ama sen varsýn yine! Bendesin ama ben varým yine! Çek kendini aradan!  Sil seni oradan, yok et beni... Seni beni yok say!  Tek biz kalsýn. Bütün çiçekleri özünde toplayan tek çiçek olalým. Bütün þakýmalarý sesinde toplayan tek kuþ olalým. Elif olalým, diðer harflerin hepsini temsil edelim. Sen ve beni düþ lügatinde!

            Safi aþk olan kýzcaðýz uzunca durdu. Kalpten akýla, akýldan kalbe atlayýp durdu. Tefekkür etti, hayal kurdu. Ateþ denizlerinde yandý. Buz denizinde dondu. Cam kýrýklarýnýn üzerinde yalýnayak gezdi. Yerin yad kat altýnda böceklerle, çýyanlarla, yýlanlarla dolaþtý. Arþ u alada  meleklerle sohbet etti. Bu duruþta çiçekler açtý kuþlar öttü. Kýþ bitti bahar geldi. Yeþillendi her yer. Sonra derinden bir nefes çekerek konuþtu.

            -Anladým. dedi 'Bu aþk beþeri bir aþktan ziyade olmuþ artýk. Sen ve ben gecekondularýný yýkýp biz apartmanýný yapmak istiyorsun. Bu aþkýn mimarý olmayý arzu ediyor ve ayný zamanda da bu aþkýn temelinin saðlam olmasýný talep ediyorsun. Baki olana vasýl olalým istiyorsun. Hak olaný...Harcý ilahi olaný diliyorsun.'

            Kadýn yürüdü þaire doðru. Þair yürüdü kadýna doðru.

            Bir kutlu doðum, bir ilahi vuslat, bir semavi saltanat peyda oldu.

            Þebi arusu oldu aþkýn, ikisinin bir oluþu.

            Ýki beden bir nur oldu.

            Yok oldu.

            Ol'du.

            Çünkü elest bezminde "Ol" demiþti yaradan.