Tozlu raflarda kalmýþ eski bir kitabýn sarý sayfalarýna sýðýnmýþ onca kifayetsiz hayal: Kime dair olduðu bilinmeyen…

Tahayyül edilen binlerce düþünce ne zaman ki beynine yerli yersiz saplanýr iþte beklersin terk edeceði aný. Sebebi olsun olmasýn.

Seneler öncesinden gönderilmiþ solmuþ bir zarf sahibinin kim olduðu bilinmeyen ama buna raðmen sandýðýn en dibine sýkýþtýrýlmýþ.

Bir sevda belki de yine sahipsiz. Tutkulu bir aþkýn iki kahramaný. Yoksa üç ya da beþ mi demeli: Baþka kadýnlar ve baþka adamlar. Neþriyatýn çok kýsýtlý olduðu bir devrin satýr aralarýna sýðdýrýlmýþ bir aþk hikâyesi: Masumiyete ýþýk tutan, sadakatin hala mubah olduðu ve sabrýn sýnýrýnýn tahakkümsüz kaldýðý.

Onlarca yaþanmýþlýk sahibinin ya da sahibesinin meçhul tutulduðu. Biraz biz gibi, biraz siz gibi.

Megaloman kim varsa cebi ihtiras dolu. Narsis bir kimlik gölgesinden bihaber. Þizofren düþünceler hatta inanmasý namümkün çoðunun nazarýnda.

Kütüphanedeki görevli þu çocuk belki de tüm bu depresif girizgâhýn sebebi. Kromozom sayýsýndan muzdarip ve bir ömür bunun yükünü taþýmakla mükellef.

Aþk ne yasak tanýr ne de özel durum. Bir kere âþýk olmuþsan gerisi çorap söküðü gibi gelir. Ýstediðin kadar melankolik ol ya da depresif. Ýstersen tüm duyu organlarýn sistem dýþý olsun. Yürek yeter mükellef olmak için sevdadan.

Belli belirsiz bir gülümseme peyda oldu yüzünde Ömer’in. Ne de olsa müdavimi o hukuk kitaplarýnýn, sýra kapma telaþýnda. Bir saate kalmadan derse girmek zorunda. Devamsýzlýðý had safhada. Ola ki dakika sekti yok kurtuluþu. Þunun þurasýnda ne kaldý finallere.

Ýþte yine köþeden seðirtiyor bir elinde kitap listesi bir elinde not defteri.

Tanrým, bir insan bu kadar mý mesul olur saflýðýn çehrede belirdiði o nurdan. Perçemleri nasýl da dökülüyor o ceylan gözlerinden. Bir o kadar naif ve kibar. Bilmiyor da deðil hani Ömer’in ona olan zaafýný. Biraz cilve biraz naz niyaz iþte sýrasýný öne almayý becerdi bir kez daha.

Kuþ gibi çýrpýnmakta kalbi. Birazdan karþýlaþacak gözleri ve o ýlýk duygu saracak küçücük yüreðini Ömer’in: Yüreði küçük asaleti büyük o genç adam.

Hoþ bir nüans nasýl da týnýsýný sakýnmamakta konuþurken seviþir gibi. O sarý papatyalar nasýl da kýskanýr bu baþak rengi saçlarý. Etine dolgun biraz ve biçimli bacaklarý ile nice kadýna taþ çýkartýr.

Adý da özel kendi gibi. Yanaklarý açmýþ gonca kadar pembe ve büyülü. Sesi billur, kýpýrtýsý yüreðinin buðulu. Sanýrsýn ki raks ediyor adýmlarken o soluk renkli halýyý.

Bilmezdi oysa öncesinde Ömer gerçek bir erkeðin nasýl bu denli duyarlý olabileceðini. Tanýyýp tanýyacaðý tek kadýn annesi ve halasý. Ki onu her zaman þefkatle sarýp sarmalayan ve sevgiye boðan bir yandan hayatý tanýtýp onun farklý olmadýðýný binlerce kez dillerine pelesenk etmiþken.

Yine ayný parça çalýyor radyoda. Bir aþk þarkýsý ritmik temposuyla þaha kaldýrýyor o loþ ve havasýz kütüphanenin atmosferini.

Derken baþka bir þarký alýyor sýrasýný. Hüzün dolu naðmesiyle içini yakýyor Ömer’in. En sevdiði iki parçanýn arka arkaya çalmasý bir rastlantý olamaz. Belli ki güzel þeyler olacak bugün. Belli ki yine dokunacak o beyaz ve pamuk elleri imzalarken doldurduðu belgeyi.

Adý yok cismi var. Kim olduðunun ne önemi var ki… Belli ki dünyada yaþayýp yaþayacak en güzel varlýk. Biraz umarsýz mý ne, olsun. Biraz tutarsýz belki de zira ne zaman ne diyeceði hiç de belli olmuyor. Ama o kadar güzel ve asil ki. Hele nasýl derin ve içli bakýyor gözleri ve ‘’Ömer’’ derken nasýl da ahenkle dökülüyor o dört harf.

Öpsem mi, diye geçiriyor içinden Ömer. Öpsem öpsem o pembe yanaklarýndan öper ve hemencecik uzaklaþýrým. Bu bana bir ömür yeter…

Ah Ömer ah… Ne vardý aþka düþecek…

Ne vardý yanacak.

Sevda Ömer’in de hakký lakin. Ve bir o kadar yakýn herkesin olmasý gerektiði kadar.

Ýç sesi avaz avaz baðýrýyor bir yandan:

-Git saklan kitaplarýn en arkasýna. Kimseler görüp anlamasýn sevdalý olduðunu. Kimseler görmesin senin ona nasýl baktýðýný…

Ýþte geldi.

-Merhaba, genç adam. Pardon ben yine ismini unuttum. Ne þeker þeysin sen.

Ve derken uzatýyor elindeki listeyi.

-Çok acelem var. Mümkünse bu kitaplar on beþ dakikada geçer mi elime?

Ömer, yanýk Ömer…

Genç adam… Tanrým, ne güzel söyledi bu iki kelimeyi.

Yoksa radyodan mý geliyor bu ahenkli melodi...

-Ömer, benim adým Ömer, güzel bayan. Ömer…

-Ömer, Ömer. Haydi, çok geç oldu. Haydi, Ömer…

-Tamam, tamam. Hemen þimdi getiriyorum kitaplarý… Siz bekleyin ve bir yere gitmeyin, sakýn.

-Ne kitabý oðlum. Haydi, kalk öðlen oldu neredeyse. Kalk, Ömercim. Bak doktor amca bizi bekliyor.

-Kalkmalýyým, hemen kalkmalýyým. Nerede o, söyleyin nerede?

-Ah, be oðlum. Yine mi kâbus gördün?

-Çok güzeldi anne, çok güzel. Bana onu getirin. Onu istiyorum.

-Seviyorum ben onu. Sevmek benim de hakkým…