Anlamadan anlaþýlýr kýlýnmak mý zor olan yoksa anlaþýlmanýn verdiði haz ile anlamaya çalýþmak mý…

Anlam veremediðimiz her ne ise sonsuz kere anlamsýzlýðýn anlam bütünlüðünü korumak.

Belki de kaosun getirisi yoksa kaybý mý demeli. Kaos diye adlandýrýlansa artýk neyi muhteva ediyorsa.

Anlam ve kavram kargaþasý belki de köþeye sýkýþtýran. Köþemden seyrederken sýðýnmak belirsizliðe belirsizliðin de uzaðýnda ne varsa beni kendine çeken.

Anlamsýzlýðýmda anlam arýyorum yoksa anlam ifade etmeden mi ihlal ettiðim anlam olma kaygýsýdýr süre gelen…

Kimin nezdinde nasýl bir anlam ya da anlamsýzlýk taþýyorsam artýk. Ben kendimde anlam olmadan nasýl dâhil olurum anlam olmak adýna.

Olsa da olmasa da ne deðiþecek ki… Ait olmadýðým bir güruh mu beni köþeye sýkýþtýran yoksa telaþ içinde feryat figan izini sürmek mi duygularýn. Hem de nicesi can çekiþirken anlamsýz egolarýn gölgesinde.

Egosu olan bir tek ben deðilim demek ki. Ýnkâr da edemem zahir bir egom olmadýðýna dair. Ama gelin görün ki zararsýz bir ego benimki sadece ve sadece kendisiyle kavgalý.

Her geçen gün veri kaybýna uðrarken her yeni gün yeni terimler eklemekteyim lügatime. Üç beþ derken þimdi bayaðý bir kalýnlaþtý ve içinde zikredilen kelimelerin anlamý ve muhteviyatý sadece bende saklý.

Çiçek kelimesi bile ayrý bir anlam taþýmakta. Çiçeði çiçek yapan ne kokusu ne de görünümü. Sadece ve sadece bendeki çaðrýþým çiçek adý zikredilirken. Zira her bir çiçeðin anlamý farklý ve tüm çiçeklerin bir kiþilik taþýdýðý inancýndayým.

Korunaklý dünyasýna kimseyi almama adýna dikenle donatýlmýþ bir gül ya da her daim acý ve nefret saçan bir kaktüs.

Papatyanýn anlamý ayrý benim için zira çok sevdiðim bir yakýnýmýn yüzünde bir tebessüm beliriyor ne zaman ki elimde koca bir demet papatya ile gitsem. Sýkýntýlý bir süreçten geçen ve hareket imkâný olmayan biri zira. Bayaðý da zaman geçti üzerinden ona çiçek götürmeyeli.

Karanfilin anlamý ise ayrý bir anlamlýdýr özellikle çocukluðumdan bu yana.

Unutamadýðým bir doðum günü hediyesiydi babamýn bana kucak dolusu karanfille geldiði o gün. Renk renk idi her biri. O inanýlmaz kokusu ile ayrý güzellik veriyordu. O günden beri aldýðým hiçbir karanfil ayný duyguyu yaþatmadý bende.

Okuldaki ilk arkadaþým da yine anlam olmuþtu bende. Ýlk sýra arkadaþým, ilk dostum. Sonra sýnýfa nakil gelen bir diðer öðrenci çaldý onu benden. Ýþte anlam bütünlüðümüzü yitirmiþtik o günden sonra.

Anlam yüklü sayýsýz mefhum saklý her birimizde. Þimdilerde en çok kendi anlamsýzlýðýmý çözme telaþý içindeyim. Zira pek de anlam teþkil ettiðime inanmýyorum bende anlam teþkil edenlerin nazarýnda. Peki, önemli mi? Olmaz mý. Bu denli sýktým sýyrýlmýþken kendimden zaman zaman doðrusu hak vermiyor deðilim anlam teþkil etmediðim insanlarýn nazarýnda.

Anlamsýzlýðýn külfeti ayrý. Daha da depreþiyor yalnýzlýk duygusu ve daha da can sýkýcý bir hal alýyor bu kaosun çözülmezliði.

Þunu anladým ki süreç içinde; mümkünatý olmayan her ne ise bir noktadan sonra ne yapsanýz iþe yaramýyor. Zihniyetleri deðiþtirme imkânýnýz yok ki. Kim girse hayatýnýza ya da kim varsa yakýnlarýnýzda önceden süre gelen kiþilik yapýsý ayný doðrultuda seyrediyor.

Ýyi de ben niye bu kadar uðraþmaktayým deðiþmek adýna? Ya da deðiþme mecburiyetim var mý ki canhýraþ mücadele veriyorum. Afakî ve anlamsýz bir mücadele kýsaca uðruna savaþ verdiðim.

Zihinlerdeki yerleþik profillere uyum saðlayamadým gitti. Herkes bir tarafýmdan çekiþtirmekte: Farklý insanlarýn farklý istekleri doðrultusunda kolaysa gir istedikleri kalýba.

Aslýnda ne yalan söyleyeyim benim de mustarip olduðum pek çok huyum var ve bir o kadar sýkýcý. Ýyi de ben bunlarý gidip de pazardan almadým ki. Yaþanmýþlýklar ve yaþanmamýþlýklar neticesinde gelip yerleþtiler benliðime.

Çevre, eðitim ve aile yapýsýný da kattýk mý iþin içine mümkünse sýyrýl beðenmediðin karakteristik özelliklerinden.

Ýyi bir evlat, iyi bir dost, iyi bir kardeþ ya da kim neyi nasýl isterse…

Herkes bir tarafýmdan çekiþtirmekte. Kime ne diyebilirim ki. Çevreyi de kattýk mý mozaiðin içine iyi bir vatandaþ olma dürtüsüyle bin parçaya bölünmemek olasý mý?

Ya bana hiç sordular mý…

-Derdin nedir, diye.

Ya da yargýlamak yerine hüsnüniyetle kim yaklaþtý üç beþ kiþinin haricinde.

Soru sormalarý bir yana her kafadan çýkan ses ayrý sýkýcý. En kötüsü ise var iken yok addedilmek. En can yakaný yanýtsýz kalan sorularým, görmezden gelenler.

Bazen bir gölge ya da hayalet olduðuma inanasým geliyor doðrusu. Sanýrým biçilen role uyum saðlayamadým. Rol de deðil sayýsýz senaryo farklý kiþilerin kaleme aldýðý.

Ýyi de nereden bileceðim ben kimin kafasýndan neyin geçtiðini. En kötü ihtimalle tahminde bulunuyorum. Ya sessizlik ya da iç sesleri yargýlayanlarýn.

En kýzdýðým nokta ise kendimi yeni yeni bulmuþ olmam. Ýþ güç, ömür, gündelik kaygýlar derken meðer nerelere hem de nerelere gizlenmiþim. Hele ki bana ýþýk olanlara ayrý minnettarým hem de nasýl.

Sevdiðim insanlara yansýmayý ve içimdekileri yansýtmayý inanýlmaz isterdim. Kim bilir belki bir þekilde anlam ifade ediyorumdur da bunu gidip de soramýyorum kimseye. Gerçi bunun olup olmadýðýný anlamak o kadar da zor deðil ama yine de net olmak adýna tüm uðraþým.

Varsýn arada sýrada üç beþ yanlýþ yapayým. Olsa olsa yanlýþlar kalan doðrularý de götürdü mü en kötü ihtimalle sýnýr dýþý ederler beni. Ya bugüne kadar yaptýðým yanlýþlara ne demeli. Ama ne yalan söyleyim en çok zararý kendime vermiþimdir bir ömür boyu. Ve görünen o ki böyle devam edip gideceðim: Kendi iç sesim ve için için haykýran o dilemma…