O bir çocuktu.
Dedesinin adýný koymuþlardý adýný.
Hep toz toprak içinde büyüdü,
Ve fakirlik yokluk içindeyken tanýdý anasýný.
O ufacýk tefecikti.
Ürkekti…
O hep boynu bükük büyüdü.
Bir gün olsun sýcak bir el, okþamadý saçlarýný.
 
O, bir çocuktu.
Toz toprak içinde büyümüþ
Önce ilkokul sonra ortaokullu olmuþtu sonunda.
Kalp aþký yenice hissedip çarpmaya baþlamýþtý,
Buluð çaðýna geldiðinde,
Okula giderken.
Sevdi sevmek nedir bilmeden.
Ve tükrükleyip yaðlar, olmuþtu saçlarýný.
 
O, bir çocuktu.
Küçücüktü onun kalem tutan elleri.
Ablalarý kaplardý, onun kullandýðý defterleri.
Amma bir göreceksin,
Sekiz kardeþe kucak açardý, yeþillik içindeki evleri.
Yaz gelir, teyinlerle (sincap) oynardý,
Serçeler avlardý,
Ve akreplerden zehir çýkartmakla geçerdi onun tatil günleri.
 
O, bir çocuktu.
Þefkatten yoksun büyürken tanýdý iþleri.
Bir elinde, çükur,
Bir elinde, orakla büyüdü.
Kara dut ceviz satarak aldý, okul defterlerini.
Bazen dövülerek yaptý, bazen de sevilerek yaptý bahçelerindeki iþleri.
Amma bu çocuk hiçbir zaman bu aðýrmýþ demedi,
Tazecik sýrtýnda taþýdý o, en aðýr yükleri.
Çükür salladý.
Toprak belledi.
Evlek çekti, fide dikti yoruldum demedi
Böyle geçti, onun çocukluk günleri.
 
O, bir çocuktu.
Yokluk sefalet içinde büyüdü..
Yaz günlerinde çalýþarak okudu okullarý.
Ve sevmeyi öðrendi, sevilmeyi öðrendi gördüklerinden.
Ve bir gün, o da sevdi,
Sonra o, ihaneti tanýdý fakirliði yüzünden.
Ve kaderine kahretti,
Yaralý kalbiyle çoðu zaman, yaþlar akýttý gözlerinden.
Ve dert buldu küstü hayata.
Çok çekti, çok./ o zavallý bulduðu derdinden.
 
Ahmet Yüksel Þanlý er
27 Nisan 2014
Antalya.