Neyin yansýmasý ise artýk tüm ipleri koparmanýn zamaný geldi de geçiyor bile. Neyle ya da kiminle ne fark eder… Belki de tüm düþleri ertelemenin vaktidir artýk.

En zorudur kazanýmlara veda etmek. En zorudur sevip, ulaþýp kaybetmek. Basit bir objeden tutun da deðer verdiðiniz her ne ya da her kim ise.

Korunaklý dünyanýzda çok þeyi anlama ihtimali dahi bulunmazken bir de bakmýþsýnýz ki terk edilmiþliðinde çoðu þeyin ve çoðu insanýn yapayalnýzsýnýzdýr. Size tek ihanet etmeyen gölgenizdir tam da arkanýzdan takip eden. Uyar sözünüze ve her ne kadar sövüp saysanýz da takibini sürdürür. Kötü gün dostudur anlayacaðýnýz.

Yitip gider duygular zaman zaman. Yýðýnla duygu, binlerce düþünce ve elde kalan sayýsýz hayal kýrýklýðý.

Hasret çekilesi bir âlem;  içinde sayýsýz duraðýn ve mihenk taþýnýn olduðu. Belirsiz duraklar belirsiz tabelalarla donatýlmýþ ve bir türlü gelmek bilmeyen o tanýdýk dolmuþ. Hani direksiyonda sevginin olduðu ve tanýdýk yolcularla dolu olan. Es kaza bir eksik olsa kalkmaz duraktan ve bekler nihai yolcusunu. Kim midir onlar? Iþýl ýþýl parlayan gözleriyle mutluluk en öndedir. Arkasýna neþe oturur ve tam da yanýndadýr huzur.

Ya aþk? O hangi dolmuþa bineceðini kestiremez bir türlü. Gider ani bir kararla mutluluðun tam arkasýna oturur ve tam da yola çýkacaklarken atarlar onu dýþarý.

Yalnýz kalmýþtýr aþk çok geride hem de… Ve iki damla yaþ süzülür gözünden. Terk edilmiþliðin acýsýyla kös kös döner yaþlarýn eþliðinde. Ve bir sonraki dolmuþa biner. Ýçinde hasret, hüzün ve özlemin olduðu. Tam hareket edecekken ani bir kararla yine iner ve bu seferki duraðý ve bineceði dolmuþ hangisi olmalý diye düþünür.

Fakat giden çoktan gitmiþtir. Kala kalmýþtýr yapa yalnýz. Tek yürek ve kýrýk hatýralarýn eþliðinde.

Hayat da böyledir iþte: Kâh öyle kâh böyle…

Kestiremezsiniz ne olaylarý ne gidiþatý ne de insanlarý.

Kolaydýr kaybetmek ve bir o kadar da zordur korumak kazanýmlarýnýzý.

Bazen kahkahaya eþlik eder gözyaþlarý. Gülerken yaþ gelir gözlerinizden. Mutluluktan aðlarsýnýz ve ne kahkahaya doyarsýnýz ne de mutluluða. Çok insan vardýr etrafýnýzda size eþlik eden ve dost geçinen. Ýyi gün dostlarý anlayacaðýnýz. Baþarýlarýnýzýn ardý arkasý kesilmez, kucak açarlar size, sýðýnýrsýnýz onlarýn varlýðýna sözüm ona oysaki sýðýnan onlardýr.

Ve ani bir tökezlemede gölgeleri dahi kalmaz. Kala kalan tek gölge ýssýzlýðýnýzýn yerdeki izdüþümüdür.

O izdüþümünde ýslanýr gözleriniz olmayan varlýklarýn emanetinde. Tek emanet varlýðýnýzdýr çoðu insandan sakýnýp kolladýðýnýz ve bir o kadar aciz olarak addedilen.

Kim neyi ne derece sonuna kadar idrak edip bir tanýmlama ya da çözüm sunabilir hele ki yaþanmýþlýklardan uzak ve bihaber ise. Ýstediðiniz kadar açýn içinizi ve anlatýn ne derece vakýf olabilirler mümkün atý olmayan onca sorunun cevabýna.

Acý habis bir ur gibidir. Katmerli sýzýsý dinmek bilmek ve yakar da yakar baðrýnýzý.

Kimine göre kötümser bir devinim kimine göre can sýkýcý kimine göre umutsuz bir vaka.

Sürüp gider birbirine eklenen halkalar. Sanki kopmaz bir sýkýlýkta ve lehimle kenetlenmiþlerdir birbirine.

Aniden tepe taklak olabilir düzenek ve ne varsa muhteviyatýnda. Somut ya da soyut kolay ya da zor ama çözümü geciktirilmiþ ve hatta imkânsýz addedilecek kadar uç noktada.

Kýrýlmak bilmeyen, inatçý bir tutum gözeten onca bileþke. Komplike hatta sonun baþlangýcý.

Ve düzeneðin tek kurtarýcýsý; içinizde yanýp yanýp sönen o ýþýk: Adý da umut ve tam yanýnda güçlü ýþýðýyla sizi yeniden yeni baþtan yaratan ulvi ýþýk.

Hep de öyle olmaz mý? Her birimizin hayatýnda kim bilir kaç kez elimizi tutmuþtur görünmez bir güç: Farkýnda olalým ya da olmayalým. Zira çoðu kez anlamdan, bilmeden ve izahý mümkün olmayan bir vasýta yardýmýyla düþtüðümüz çukurdan kendi çabamýzla çýktýðýmýzý sanmýþýzdýr.

Bazý þeylerin ve bazý olaylarýn ve hatta tanýþýklýðýmýz bulunan iyi ya da kötü insanlarýn ne sebeple hayatýmýza girdiðini asla tasavvur bile edemeyiz. Zira hiçbir açýklamasý yoktur tabii ki O’nun bilgisi ve kudreti dýþýnda. Bu açýdan kim bilir kaç yüz kez kilitlenip kalmýþýzdýr.

Ve o kilidin tek anahtarý onun ilahi gücünde tecelli bulur. O’nun rahmetidir bizi düze çýkaran ve O’nun kudretidir can veren ve dirilten.

Ölüm ruhun bedeni terk ediþi olarak açýklansa da kim bilir her birimiz kaç kez mecazi anlamda ölüp ölüp dirilmiþizdir.

Bazen ölümden beter diye telaffuz edilen kim bilir ne çok badire atlatmýþýzdýr.

Açýklama getirmek mümkün olmayan sayýsýz vukuat ne bir açýklama bekler ne de gücümüz yeter izahat getirmeye.

Sabýrdýr ve zamandýr ilacý yokluðun, acýnýn, özlemin ve de hüznün. Yalnýzlýk bile devadýr çoðu derde. Keza baþ baþa kaldýðýmýz benliðimiz ile kendimizi keþfederiz bilinmezliklerimizin gölgesinde ve tanýrýz iç dünyamýzý dýþ dünyanýn karmaþýklýklarýndan arýndýrýp.

Aklýmýzdýr bizi insan yapan ve düþünmeye sevk eden.

Ruhumuzdur asaletimizin göstergesi.

Sevgidir menfi duygularýn panzehiri.

Ve inançtýr umudun ana bileþkesi. Eþliðinde maneviyatýn tek desteðimizdir Ýlahi Güç ve sýnýrsýz dayanaðýmýz ebediyete kadar. Ezelden bu yana ve sonsuzluðun ufkunda…