Uzun
ince bir yola çıkmış idik seninle
Yokluğuna
kahredip karaları bağladım
Belki
de övünürsün güzide eserinle!
Karabasanlar
çöktü bir anda omuzuma
Sen
yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım
Her
düşüm yıkık dökük dört yanım hicran dolu
Anlamıyor
dilimden hiçbir Allah’ın kulu
Acılar
öğretti ki çetinmiş sevda yolu
Yüreğim
kilitlendi, dillerimse lal oldu
Sen
yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım
Dert
yığıldı üst üste, bilmem bu nasıl furya
Gecenin
çığlıkları sanırım eşsiz arya
Kendim
de inanmıştım ben denizdim, o derya
Düşten
ötesi düşmüş ben de o an anladım
Sen
yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım
Bilmem
ne suç işledim sensizlik mi günahım
Yaşadığım
zulümden arşa değer mi ahım
Bir
gecenin koynuna sığmazdı ya eyvahım
Yine
de bir umutla çıkıp gelecek sandım
Sen
yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım
Bu
nasıl bir işmiş, bu nasıl bir kördüğüm
Yoksa
hep yalan mıydı gözlerinde gördüğüm
Yokluğundur
sanmışken defterini dürdüğüm
Kalemlerim
kırıldı, anladım ki öksüzüm
Sen yoktun
düşlerimde yine yalnız ağladım
Ben
ona yaren idim sözde olmuştu ece
Dosteli'msin
demişti, belki binlerce gece
Dilerim
ki çözülür aşk denen bu bilmece
Geceye
umut ektim duy beni be can özüm
Sen
yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım